อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 765

ถึงจะต้องคลานไป เขาก็ไม่มีทางยอมให้เวินเส้าหยีได้เปรียบหรอกนะ

นึกถึงตรงนี้ จอมมารก็คลานออกไปจริงๆ

พวกผู้อาวุโสที่อยู่ข้างๆก็ตะลึง

ใครก็ได้ช่วยบอกพวกเขาทีว่า ผู้ชายคนนี้ใช่จอมมารหรือเปล่า?

เป็นถึงจอมมาร กลับทำตัวเหมือนหมา ใช้ทั้งมือและขา คลานออกไปอย่างยากลำบาก

นี่มันๆ……

ถ้าไม่ได้เห็นเองกับตา พวกเขาคงไม่อยากจะเชื่อ

หรือว่าหัวหน้าเผ่าชอบเรียกเขาว่าเจ้าหมาน้อยตลอด

ท่าคลานในวันนี้ เหมือนหมาตัวหนึ่งจริงๆด้วย

ผู้อาวุโสหกกลืนน้ำลาย พูดด้วยความอึ้งว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ พวกเราก็คลานไปด้วยไหม เดี๋ยวเจ้าหมากับเจ้าหมาน้อยนี่จะคิดร้ายต่อหัวหน้าเผ่าเรา”

พวกผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสรองมองค้อนผู้อาวุโสหก

จะคลานก็คลานเองเถอะ

พวกเขาอายุมากแล้ว ด้านนอกก็มีลูกศิษย์ของเผ่าหยกเยอะขนาดนั้น ถ้าคลานออกไปจริงๆ พวกเขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน?

จอมมารไม่กลัวขายหน้า พวกเขากลัว

อีกอย่างนะ เวินเส้าหยีบาดเจ็บหนัก ด้วยกำลังของเขาในตอนนี้ เขาจะทำอะไรหัวหน้าเผ่าได้?

ส่วนจอมมาร เขาไม่มีทางทำร้ายหัวหน้าเผ่าแน่นอน

ผู้อาวุโสหกพูดโน้มน้าวทุกคนไม่ได้ผล จึงมองไปยังฮัวฉีหลัว

“แม่นางฉีหลัว พวกเราคลานไปด้วยกันไหม?”

“คือ……ไม่ค่อยดีหรอกกระมัง……คลานออกไปเหมือนหมาน่าอายจะตายไป ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ใครจะมาแต่งงานกับข้าล่ะ?”

“จอมมารตำแหน่งสูงส่งขนาดนั้น เขายังคลานออกไปเลย พวกเราจะกลัวอะไร?”

“อืม……ก็ใช่นะ” ฮัวฉีหลัวกัดฟัน พูดอย่างหนักแน่นว่า “เพื่อพี่หน่วนกับพี่ไป๋จิ่น ช่างเถอะ คลานก็คลาน ไม่มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้อยู่แล้ว”

“เจ้ายังสาว ขายหน้าหน่อยไม่เป็นไรหรอก แต่ข้าแก่แล้ว ถ้าเกิด……นี่มันน่าลำบากใจจริงๆ”

“เจ้าจะคลานมาไหม ถ้าไม่คลานมา รอพลังของข้าฟื้นฟูกลับมาก่อน ข้าจะไปกระชากเคราของเจ้าออกให้หมดเลย”

ผู้อาวุโสหกส่ายหน้าไม่หยุด

เขายิ่งคิดก็ยิ่งผิดปกติ

ผู้อาวุโสเยอะขนาดนี้ไม่คลาน ให้เขาคลานคนเดียว ถึงปกติเขาจะไม่กลัวขายหน้า แต่ก็ไม่เคยทำให้ตัวเองเสียชื่อเสียงมาก่อน

ผู้อาวุโสหกไม่คิดเลยว่า ฮัวฉีหลัวจะถอยกลับมา จับมือของเขาแล้วลากเขาออกไปด้านนอก

“นี่ๆๆ เจ้าจะทำอะไรน่ะ เจ้ามีแรงนี้ ทำไมไม่รีบไปแดนต้องห้ามล่ะ เจ้าจะมาลากข้าทำไม?”

ฮัวฉีหลัวมีแรงตรงไหนกัน กำลังภายในของนางหมดไปแล้ว แรงก็หมดไปแล้วด้วย

แต่แค่รู้สึกสงสารพี่หน่วนกับพวกพี่ไป๋ ก็ถึงมีพลังขึ้นมา ฝืนลากตัวผู้อาวุโสหกออกมาได้

นางพูดอย่างโมโหว่า “ข้าไม่ใช่คนเผ่าหยกสักหน่อย จะรู้ได้ยังไงว่าแดนต้องห้ามอยู่ไหน ถ้าข้าเข้าไม่ได้จะทำยังไงล่ะ?”