อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 785

เวินเส้าหยีถูกลากออกไป ผู้อาวุโสทั้งสองก็ออกไปแล้ว

ในห้องขังเหลือเพียงเย่จิ่งหานและกู้ชูหน่วน

บรรยากาศก็ยิ่งเงียบงันจนน่าประหลาด

เย่จิ่งหานกล่าว “แทนที่จะทำลายวิทยายุทธของเขา สู้ฆ่าเขาไปเลยยังจะดีซะกว่า เพื่อเลี่ยงไม่ให้เขามาแก้แค้นเจ้าในภายหลัง”

“นั่นเป็นเรื่องของเขากับข้า ไม่รบกวนให้ท่านต้องกังวลใจ”

กู้ชูหน่วนลุกขึ้น เดินมาเบื้องหน้าของเย่จิ่งหานช้าๆ หยิบกุญแจออกมาจากหน้าอกแล้วโยนไปด้านหน้าของเย่จิ่งหาน

“ท่านไปซะเถอะ ออกไปจากเผ่าหยกพร้อมเจี่ยงเสวีย ข้าจัดเตรียมไว้ดีแล้ว จะมีคนส่งพวกท่านออกไป”

เย่จิ่งหานคิดว่านางจะคิดบัญชีกับเขาเรื่องในวันนั้นที่คำสาปโลหิตกำเริบ ซึ่งได้ฆ่าประชาชนของเผ่าไปนับไม่ถ้วนรวมถึงผู้อาวุโสเก้าด้วย คิดไม่ถึงว่านางจะเอากุญแจให้เขา ทั้งยังจัดเตรียมการให้เขาจากไปอีก

“เผ่าหยกมีคนไม่น้อยที่จะมีความสุขหลังจากที่ได้กำจัดข้าไปซะ เจ้าปล่อยข้าไป เหล่าผู้อาวุโสจะไม่ยอมทำตามเจ้า”

“ข้าเคยพูดแล้ว เรื่องของข้าไม่รบกวนให้ท่านลำบาก”

“ถ้าจะไปก็ไปด้วยกัน”

เขาไม่มีทางปล่อยให้นางอยู่ที่เผ่าหยกเพียงลำพัง

แม้ว่านางจะเป็นหัวหน้าเผ่าหยกก็ไม่ได้

เผ่าหยกเกลียดแค้นท่านแม่ของพวกเขาขนาดไหน เขาเข้าใจดีกว่าผู้ใดทั้งสิ้น

หลายปีมานี้หากว่าไม่ใช่เพราะเขาดวงแข็ง ก็คงถูกคนของเผ่าหยกฆ่าไปนานแล้ว

ลูกที่เกิดมาจากพ่อแม่เดียวกัน เผ่าหยกจะปฏิบัติต่อนางโดยมีข้อยกเว้นได้อย่างไร

สาเหตุที่ทำดีต่อนางขนาดนี้ ทั้งยังยกให้นางเป็นหัวหน้าเผ่าอีก ก็เพียงแค่ให้นางหลอมรวมมุกมังกรเท่านั้น

ทันทีที่หลอมรวมได้ หรือว่าผ่านไปนานแล้วก็ยังหลอมรวมไม่สำเร็จ พวกเขาก็จะไม่ปล่อยกู้ชูหน่วนไปเป็นแน่

เหมือนกู้ชูหน่วนได้ฟังคำพูดที่สุดแสนจะน่าขันที่สุดในโลกเช่นนั้น หัวเราะเยาะออกมาอย่างอดไม่ได้ “ไปพร้อมกับท่าน? ทำไมข้าต้องไปพร้อมกับท่าน? เย่จิ่งหาน ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าของเผ่าหยก ท่านสังหารประชาชนในเผ่า สังหารผู้อาวุโสเก้าต่อหน้าข้า ประชาชนผู้บริสุทธิ์มากมายเท่าไหร่ที่ตายด้วยน้ำมือของท่าน ท่านเอาความกล้าจากไหนมาบอกให้ข้าไปกับท่าน?”

“เรื่องวันนั้น ข้าขอโทษเป็นอย่างมาก”

คำสาปโลหิตกำเริบ ก็เป็นเรื่องที่เขาก็คิดไม่ถึง

สังหารประชาชนในเผ่าไปมากมายขนาดนั้น ก็ไม่ได้เป็นความเต็มใจของเขา

“ขอโทษ? ขอโทษเพียงคำเดียวสามารถทำให้พวกเขาฟื้นกลับมาได้หรือ?”

“อาหน่วน.....”

“เห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีตที่ผ่านมา วันนี้ข้าปล่อยท่านไป แต่หลังจากนี้ไป พวกเราทั้งสองคนตัดขาดเยื่อใยความสัมพันธ์ที่มีกัน เป็นตายก็จะไม่ไปมาหาสู่กัน”

“ก็เพราะคำสาปโลหิตของข้ากำเริบ สังหารประชาชนในเผ่าหยกงั้นรึ?”

“ใช่ เหตุผลนี้ยังไม่เพียงพออีกหรือ?”

“แน่นอนว่าไม่เพียงพอ ทั้งที่เจ้าก็รู้ดีว่าข้าสูญเสียสติสัมปชัญญะไป”

“ก็เพราะว่าท่านสูญเสียสติสัมปชัญญะ ดังนั้นข้าจึงไม่ฆ่าท่าน”

“เป็นเพราะผู้อาวุโสเหล่านั้นของเผ่าหยกบีบบังคับเจ้าใช่หรือไม่?”

“เย่จิ่งหาน ท่านจะต้องบังคับให้ข้าพูดให้ชัดเจนให้ได้เช่นนั้นหรือ?”

ฝีเท้าของเย่จิ่งหานโซเซเล็กน้อย พิงอยู่ที่กำแพงอย่างไร้เรี่ยวแรง

ที่สะท้อนอยู่ในสมอง ล้วนเป็นคำพูดของกู้ชูหน่วน จะต้องบังคับให้นางพูดให้ชัดเจนให้ได้เช่นนั้นหรือ?

ที่นางหมายถึงคืออะไร?

ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของพวกเขา?

พี่น้องพ่อแม่คนเดียวกัน เป็นสัจธรรมที่พวกเขาไม่สามารถก้าวข้ามไปได้

เย่จิ่งหานมองเงาหลังของนางที่จากไปอย่างเลื่อนลอย เหมือนในลำคอมีก้างปลาติดอยู่เช่นนั้น ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

เจี่ยงเสวียที่อยู่ในห้องขังอีกข้างหนึ่ง ได้เห็นทุกอย่างตรงนี้ในสายตา

เขาพูดด้วยความกังวลว่า “ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นไรนะขอรับ....”

เย่จิ่งหานกุมทรวงอกของตัวเองไว้แน่น ในนั้นเจ็บจนไม่มีทางจะหายใจได้ ดวงตาที่ดื้อรั้นคู่นั้นสะท้อนเงาหลังที่จากไปของกู้ชูหน่วนอยู่ตลอด

แม้ว่า.....

เงาหลังของนางจะหายไปจากสายตานานแล้ว.....

“ท่านอ๋อง.....ท่านอย่าโทษที่ข้าน้อยพูดมากเลยขอรับ ข้าน้อยรู้ว่าท่านรักพระชายา แต่พระชายานาง....ไม่ว่ายังไงนางก็เป็นน้องสาวของท่าน บางครั้งที่ควรจะปล่อยวาง ก็ควรต้องปล่อยวาง......”

เหอะ.....

ปล่อยวาง?

จะปล่อยวางได้อย่างไร?

ชั่วชีวิตนี้นางเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขาชอบ และสลักลึกอยู่ในกระดูก อยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณตั้งนานแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถปล่อยวางลงได้

“เพื่อประโยชน์ของพระชายา และเพื่อประโยชน์ของตัวท่านเอง ไม่เช่นนั้น....พวกเราออกจากเผ่าหยกจะดีกว่า พยายามรักษาระยะห่างกับพระชายาให้สุดความสามารถเถอะขอรับ”

ขณะที่เจี่ยงเสวียพูดประโยคสุดท้าย ก็ยิ่งกดเสียงให้ต่ำลง เกรงว่าจะทำให้เย่จิ่งหานโกรธ

เย่จิ่งหานหลับตาลงอย่างอ่อนแรง ไม่ได้เปล่งเสียงอยู่นาน เจี่ยงเสวียดูจนยิ่งเป็นกังวลมากขึ้น

และไม่รู้ว่านายท่านของตัวเองคิดอย่างไร

นอกห้องขัง

ทันทีที่กู้ชูหน่วนออกมา ผู้อาวุโสหกก็ล้อมเข้าไป แล้วกล่าวด้วยความกังวลว่า “เป็นอย่างไรบ้าง จัดการเรียบร้อยแล้วหรือ?”