อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 814

เท่ากับว่ากู้ชูหน่วนถูกแยกตัวออกไปจากเผ่า

ความแค้นระหว่างทั้งสองเผ่าไม่อาจพังทลายกำแพงที่ขวางกั้นได้จริงๆ

นางปรารถนาจะช่วยเวินเส้าหยี แต่จนใจที่ตนเองบาดเจ็บสาหัส ได้แต่มองคนของเผ่าเทียนเฟิ่นปกป้องเวินเส้าหยีตายไปคราวละหลายๆ คน

แต่ก็มีผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฟิ่นบางคนที่ต้องการฝ่าวงล้อมพาเวินเส้าหยีออกไป แต่ก็ถูกเผ่าหยกสกัดกั้นจนไม่สามารถฝ่าออกไปได้

“ฟิ่วๆๆ...”

คนของเผ่าหยกจำนวนหนึ่งยิงธนูกราดใส่คนของเผ่าเทียนเฟิ่นอย่างไม่ยั้งโดยพร้อมเพรียงจากที่ไกลๆ

ธนูแหลมดุจห่าฝน แน่นขนัด อีกทั้งบริเวณนี้ยังเป็นที่โล่งกว้างจึงไม่สามารถหลบได้

คนของเผ่าเทียนเฟิ่นถึงกับใช้ร่างกายตัวเองเข้าเป็นกำบังอยู่ตรงหน้าเวินเส้าหยี ต่อให้ตายก็ต้องปกป้องเวินเส้าหยีให้ได้

สลด

สลดใจยิ่ง

น่าสลดใจจนกู้ชูหน่วนไม่อาจทนดูได้

นางไม่กล้าคิดว่าเวลานี้เวินเส้าหยีจะเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใด

ผู้คนมากมายต้องตายอย่างอนาถที่นี่เพื่อเขา แต่ตัวเองกลับไม่สามารถทำอะไรได้ กลัวว่านี่คงเป็นเรื่องสังเวชที่สุดในโลกานี้แล้วกระมัง

คนเผ่าเทียนเฟิ่นนับพับในเมื่อครู่เหลือเพียงสองสามร้อยคนในพริบตาเดียว แล้วยังจะลดลงเรื่อยๆ ต่ออีก

หาเป็นเช่นนี้ต่อไป พวกเขาต้องตายหมดอย่างไม่ต้องสงสัย

“ผู้อาวุโสน่าหลัน...”

เวินเส้าหยีตะโกนด้วยความตกใจกลัวเสียงหนึ่ง

เพื่อจัดการมือธนูเหล่านั้น ผู้อาวุโสน่าหลันถึงกับใช้กำลังภายในระเบิดร่างตัวเอง ดึงกำลังยุทธ์จนถึงขีดสุดแล้วให้มือธนูเหล่านั้นตกตายไปตามเขา

เขาเสียชีวิตแล้ว

มือธนูของเผ่าหยกก็บาดเจ็บล้มตายไปกว่าครึ่ง

ผู้อาวุโสอีกคนของเผ่าเทียนเฟิ่นแสดงศักดา นำหน่วยกล้าตายฝ่าออกไปเป็นทางเลือด ทุกจุดที่พวกเขาผ่านต้องมีศพของคนเผ่าหยกล้มระเนระนาด แต่ละคนล้วนราวกับเครื่องเฉือน เชือดเฉือนชีวิตคน

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วเผ่าหยก

ราตรีนี้มิอาจสงบแน่แล้ว

ความอนาถในที่นี้กระตุ้นความเดือดดาลผู้อาวุโสเผ่าหยกมากขึ้น

สุดยอดผู้อาวุโสโบกมืออีกครั้ง มือธนูอีกกลุ่มหนึ่งก็เข้าแทนที่ พลม้านิลควบม้าห้อตะบึงกราดมา

เขาหวังเหลือเกินว่าสตรีอาภรณ์แดงเพลิงผู้นั้นจะยับยั้งโศกนาฏกรรมทั้งหมดนี้ได้

แม้ในดวงตานางจะมีความเจ็บปวดเหมือนอย่างเขา ทว่ากลับนิ่งเฉย เพียงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

เนื่องจากสถานการณ์การต่อสู้ชุลมุนวุ่นวาย ดังนั้นเวินเส้าหยีจึงไม่ได้ยินการสนทนาของนางกับบรรดาผู้อาวุโสเผ่าหยก

และทราบว่านางหยุดยั้งแล้วหรือไม่

นึกแต่เพียงนางต้องการสังหารคนของเผ่าเทียนเฟิ่นให้หมดสิ้น

เวินเส้าหยีเศร้าใจจนแทบสิ้นหวัง

ในเมื่อนางก็เจ็บปวด แล้วไยไม่ออกมายับยั้งไม่ให้โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นเล่า?

หรือว่าบุญคุณความแค้นของบรรพชนสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ?

หรือว่า...นางเพียงแสร้งทำต่อหน้าเท่านั้น...

เฮอะ...

เขาในตอนนี้สูญสิ้นทุกอย่างแล้ว ยังมีค่าอะไรให้นางเล่นละครได้อีก?

นางในค่ำคืนนี้ อำมหิตคล้ายกับนางในวันนั้นที่สั่งให้คนเลาะหักกระดูกสะบักเขามาก