อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 823

ครั้นเซียวหยู่เซวียนสะบัดทวนเงินออกก็ปักลงพื้นลึก

ด้วยน้ำหนักของแรงทำให้พื้นดินแตกออกเป็นร่อง

ทวนเงินปักลงพื้นลึกหลายนิ้ว ด้ามทวนแกว่งไกวสะท้านตามลม

เซียวหยู่เซวียนหมุนกายจากไป เขาจากไปอย่างเด็ดเดี่ยวไร้ความอาลัยอาวรณ์ แม้แต่น้ำตาสักหยดก็ไม่หลงเหลือ

อย่างไม่มีลางล่วงหน้าจนน่าปวดใจ

แผ่นหลังอันเย็นชาจากไปท่ามกลางสายฝนประทับอยู่ในดวงวิญญาณส่วนลึกของกู้ชูหน่วน

สายฝนตกไม่เพียงไม่หยุด ซ้ำยังตกหนักกว่าเดิม คล้ายสวรรค์รับรู้ได้ถึงความโศกเศร้าของนาง จึงราวกับจะเทน้ำฝนของหลายปีในคราวเดียว

“ครืน...”

ฝนที่ตกหนักทำให้แผ่นหลังที่จากไปไกลของเซียวหยู่เซวียนรวมถึงดวงตานางพร่าเลือน

กู้ชูหน่วนเข่าอ่อนคุกเข่าลงกับพื้น

นางกุมหน้าอกตัวเองแน่น ทรมานจนนางแทบหายใจไม่ออก

มิตรภาพแน่นแฟ้นของนางกับเซียวหยู่เซวียนหายไปหมดแล้ว แล้วยังกลายเป็นศัตรูกันอีก

นางไม่ทราบว่านางทำเช่นนี้ถูกหรือผิด

นางแค่กลัว...

กลัวมาก กลัวมากๆ...

“นายหญิง...”

ฝูกวงนำหน้าองครักษ์ลับมา

เขาเห็นกู้ชูหน่วนคุกเข่ากับพื้นอย่างไร้กำลัง มือหนึ่งกุมหน้าอกแน่น มือหนึ่งค้ำยันกับพื้น ตัวสั่นเทิ้มไม่หยุด ไม่ทราบว่าเพราะหนาวหรืออย่างไร

เขาไม่เคยเห็นสายตาเศร้าสลดโดดเดี่ยวของนายหญิงมาก่อน

ฝูกวงรีบถอดชุดนอกของตัวเองแล้วคลุมให้กับกู้ชูหน่วน งอเข่าทั้งสองคุกเข่าตรงหน้านาง

“นายหญิง...”

กู้ชูหน่วนเงยหน้า ที่ฉายเข้าม่านตาคือใบหน้างดงามอ่อนเยาว์ของฝูกวงประดับความกังวลที่มีมากจนไม่อาจปกปิด

นางเอ่ยเสียงสั่น “เซียวหยู่เซวียน...ไปแล้ว...เขาจะไม่กลับมาอีก ไม่ยกโทษให้ข้าด้วย”

ฝูกวงกรอบตาแดง ไม่ทราบว่าเกิดเรื่องอะไรกันแน่ แต่ก็ยังยิ้มปลอบ “คุณชายเซียวผูกพันแน่นแฟ้นกับท่าน เขาจะจากท่านไปได้อย่างไร จู่ๆ จวนแม่ทัพก็พบกับเคราะห์ใหญ่ เขาอาจจะยังรับไม่ได้ เอาไว้ให้เขาสงบสติอารมณ์แล้วต้องดีกับท่านเหมือนแต่ก่อนแน่ขอรับ”

จะเป็นเช่นนั้นหรือ...

เขายังจะกลับมาหรือ?

ฝูกวงปวดใจ

ระยะนี้นางหญิงเผชิญกับเรื่องน่าสลดมากเหลือเกิน

เขาอยากตามไป แต่เขาทราบว่าเวลานี้นายหญิงไม่ต้องการให้ผู้ใดตามไปทั้งนั้น

จึงได้แต่สะอื้นเอ่ย “ข้าน้อยจะให้คนไปสืบหาฆาตกรตัวจริงที่สังหารจวนแม่ทัพ”

กู้ชูหน่วนหัวเราะเสียงเบา

สืบ?

ยังต้องสืบอีกหรือ?

นอกจากรองหัวหน้าเผ่าซือคง ยังจะมีใครสามารถให้เลว่อิ่งกวาดล้างจวนแม่ทัพได้อีก

กู้ชูหน่วนเดินล้มลุกคลุกคลานโซเซจากไปโดยไม่ได้หันกลับมา

กู้ชูหน่วนมองฝูกวง แล้วมองไปที่ศพที่ระเนระนาดเต็มไปหมด

สุดท้ายจึงโบกมือ ให้คนฝังศพผู้เสียชีวิตในจวนแม่ทัพก่อน

เลว่อิ่งใช้ดาบและกระบี่ค้ำยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก เขาเดินแบบล้มลุกคลุกคลานเหมือนกับกู้ชูหน่วน ตามนางไปอย่างไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว