อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 839

“สองสามปีก่อนหัวหน้าเผ่าได้รับบาดเจ็บสาหัส เสียเลือดมากเกินไป จำเป็นต้องใช้เลือดของญาติสายตรงเพื่อรักษา ในขณะนั้นทุกคนล้วนเสนอถึงหัวหน้าเผ่าน้อย แม้แต่หัวหน้าเผ่าน้อยก็รับอาสาเอง ต้องการใช้เลือดของตัวเองช่วยรักษาให้หัวหน้าเผ่า แต่หัวหน้าเผ่าปฏิเสธแล้ว”

“เขายอมตาย ก็ไม่ยอมใช้เลือดของหัวหน้าเผ่าน้อย นี่หมายความว่าอย่างไร? หมายความว่าหัวหน้าเผ่าน้อยไม่ใช่ลูกชายของหัวหน้าเผ่า หัวหน้าเผ่ารู้กระจ่างอยู่แก่ใจตัวเองว่าเลือดของเขาใช้ไม่ได้ ดังนั้นจึงได้ยืนกรานที่จะปฏิเสธ”

“ยังมีอีก มีครั้งหนึ่งที่หัวหน้าเผ่าฝึกวิทยายุทธจนแทบจะเสียสติ เขาชี้ไปที่หัวหน้าเผ่าน้อยแล้วตะโกนเสียงดังอยู่ตลอดว่า เจ้าไม่ใช่ลูกชายของข้า เจ้าไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของข้า”

ทุกประโยคที่สุดยอดผู้อาวุโสของตงหลิงพูด สีหน้าของสุดยอดผู้อาวุโสซ่งหยวนและคนอื่นๆก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

พวกเขาอยากโต้แย้ง แต่บังเอิญสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง ไม่สามารถโต้แย้งได้โดยสิ้นเชิง

“ยังมีอีก วิทยายุทธของหัวหน้าเผ่าสูงส่งค้ำฟ้า บรรลุถึงระดับเจ็ด และหัวหน้าเผ่าน้อยก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของหัวหน้าเผ่า ทำไมหัวหน้าเผ่าจึงไม่เคยสอนวิทยายุทธให้หัวหน้าเผ่าน้อยเลยล่ะ? กระทั่งยังปฏิเสธการฝึกฝนวิทยายุทธของเขาอีกด้วย?”

ตื้ด.......

บรรดาผู้คนแตกตื่นแล้ว

เสียงการวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นดั่งกระแสน้ำ

“สุดยอดผู้อาวุโสตงหลิงพูดมีเหตุผล เรื่องเดียวอาจจะเป็นความบังเอิญ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะบังเอิญไปทุกเรื่องหรอกนะ”

“ก็ใช่น่ะสิ อนาคตหัวหน้าเผ่าน้อยจะต้องเป็นผู้นำปกครองเผ่าเทียนเฟิ่น ไม่มีวิทยายุทธขั้นสุดยอดจะได้ยังไง หัวหน้าเผ่ามีความตั้งใจจะสืบทอดตำแหน่งให้เขา แล้วจะไม่สอนวิทยายุทธให้เขาได้อย่างไร กระทั่งยังพูดอีกว่า หากหัวหน้าเผ่าน้อยมีใจเป็นอื่น ก็สามารถปลดเขาได้โดยตรง”

“ใช่แล้วล่ะ ตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยและคนอื่นๆยืนกรานว่าต้องการจะสอนศิลปะวิทยายุทธให้หัวหน้าเผ่าน้อยด้วยตัวเอง เกรงว่าตอนนี้หัวหน้าเผ่าน้อยก็คงเป็นเพียงแค่คนธรรมดา จะกลายเป็นคนระดับหกที่มีความสามารถสูงส่งได้อย่างไร”

“ตามที่พวกเจ้าพูด ก็เป็นไปได้ว่าหัวหน้าเผ่าน้อยจะไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของหัวหน้าเผ่าจริงๆเช่นนั้นหรือ?”

“เรื่องสุดยอดผู้อาวุโสอั้นเฮยและคนอื่นๆกว่าสองพันคนที่เสียชีวิตอย่างน่าอนาถในเผ่าหยก หัวหน้าเผ่าน้อยก็ยังไม่ได้อธิบายสักอย่าง”

หัวข้อสนทนาพูดวนไปมา ก็วนมาตรงนั้นอีก

ไม่ต้องพูดถึงสุดยอดผู้อาวุโสซ่งหยวน แม้แต่ผู้อาวุโสเฉินก็โมโหแล้ว

“ข้าวสามารถกินมั่วซั่วได้ แต่คำพูดจะพูดมั่วซั่วไม่ได้” ผู้อาวุโสเฉินกล่าวเตือน เขาไม่สนว่าเขาจะเป็นสุดยอดผู้อาวุโส มีความอาวุโสมากว่าเขารุ่นหนึ่งหรือไม่หรอกนะ

รองหัวหน้าเผ่าซือคงหัวเราะอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง

“ไม่มีหลักฐาน พวกเราก็ไม่พูดเป็นธรรมดา นอกจากเวินเส้าหยีแล้ว ยังมีลูกศิษย์อีกคนที่โชคดีหนีรอดกลับมาได้”