อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 863

เพราะการขัดขืนของเขา จึงไม่ค่อยเห็นผลเท่าไหร่

สุดยอดผู้อาวุโสหนึ่งในนั้นเกลียดความไม่เอาถ่านนี้ จึงพูดว่า

“หัวหน้าเผ่า ในเมื่อพวกเราตัดสินใจจะช่วยท่านเชื่อมกระดูกสะบักแล้ว ท่านก็อย่าปฏิเสธอีกเลย รับกำลังภายในของพวกเขาดีๆเถิด”

“เจ้ายังไม่บอกข้าเลยว่าจะต้องเสียสละอะไรบ้าง”

“ท่านอยากรู้ขนาดนี้เชียว? ได้ งั้นข้าจะบอกท่านให้ กระดูกสะบักของท่านถูกตัดไปแล้ว ถึงจะเป็นเทพเทวดาจากฟากฟ้าก็ไม่อาจรักษาได้แล้ว แต่เผ่าเทียนเฟิ่นของเรามีเวทมนตร์ศาสตร์หนึ่ง สามารถเอาของในร่างกายเราเข้าสู่ร่างกายท่านได้”

“นั่นก็คือการเอากระดูกสะบักของตัวเองเคลื่อนย้ายไปที่ร่างกายของท่าน”

เวินเส้าหยีตะลึง

เขารู้ว่าจะต้องเป็นแบบนี้

เคลื่อนย้ายกระดูกสะบักของพวกเขามาไว้ที่ตัวเขางั้นเหรอ?

งั้นกระดูกสะบักของพวกเขาก็ใช้ไม่ได้แล้วน่ะสิ?

พวกเขาเป็นถึงสุดยอดผู้อาวุโสแห่งเผ่าเทียนเฟิ่นเชียวนะ ทุกคนล้วนแต่มีวิทยายุทธ์ที่กล้าแกร่งกันทั้งนั้น

“พวกเราแก่แล้ว มีชีวิตอีกได้ไม่นาน ชีวิตของพวกเราไม่อาจจะสร้างเผ่าเทียนเฟิ่นขึ้นมาได้อีกครั้ง แต่ท่านไม่เหมือนกัน ท่านเป็นคนฉลาดเฉลียว แถมยังเป็นนักวิทยายุทธที่หาพบยากในรอบพันปี ที่สำคัญที่สุดก็คือ ท่านยังเป็นหนุ่ม”

“หากเผ่าเทียนเฟิ่นอยู่ใต้การปกครองของท่าน ข้าเชื่อว่าเผ่าของเราจะต้องกลับมารุ่งเรืองอีกครั้งแน่นอน”

“หัวหน้าเผ่า หลังจากเริ่มเวทมนตร์แล้ว ทุกอย่างก็ไม่อาจหวนคืนกลับไปได้อีก ถึงแม้จะหยุด วิทยายุทธของพวกเราก็จะใช้ต่อไปอีกไม่ได้ ดีไม่ดีอาจจะตายก็ได้ ท่านรับพลังของพวกเราไปเถิด อย่าปฏิเสธอีกเลย”

“ไม่…ไม่ได้นะ…พ่อข้าจะตายไม่ได้ พวกเจ้าก็จะตายไม่ได้ด้วย เผ่าเทียนเฟิ่นมีคนตายไปเยอะแล้ว ถ้าต้องแลกด้วยกระดูกสะบักของพวกเจ้า ข้าไม่ยอมรับเด็ดขาด”

พวกสุดยอดผู้อาวุโสปลื้มใจ

เสียกระดูกสะบักไปแล้วยังไง?

รอจบแล้ว

พวกเขาก็ต้องตายอยู่ดี

คุ้มแล้วล่ะ

การที่ใช้ชีวิตของพวกเขาแลกกับความรุ่งโรจน์ของเผ่าเทียนเฟิ่นไปอีกร้อยปีหรือพันปี ก็คุ้มค่าแล้วล่ะ

เวินเฉิงเทียนพูด “เวลามีไม่มากแล้ว อย่าเอาแต่ใจ รีบทำใจสบายๆรับพลังของพวกเราไป ไม่งั้นถึงพ่อตายไป ก็ไม่มีทางตายตาหลับแน่นอน”

ในตอนนี้เอง ลูกศิษย์จากด้านนอกก็รีบเข้ามารายงานว่า “หัว…หัวหน้าเผ่า อดีตหัวหน้าเผ่า สุดยอดผู้อาวุโสทุกท่าน คนของเผ่าหยกกับหุบเขาตันหุยเจอทางเข้าแดนต้องห้ามแล้วขอรับ กำลังทลายค่ายกลอยู่ขอรับ พวกเขามียอดฝีมือหลายคน ผู้อาวุโสที่อยู่ด้านนอกไม่กล้ารับรองว่าแดนต้องห้ามจะถูกทำลายหรือเปล่า เลยมาขอความเห็นจากพวกท่านขอรับ”

หากเริ่มเวทมนตร์ ก็จะหยุดไม่ได้

ทุกคนที่อยู่ในนนี้รู้ดี หากหยุดก่อนหรือจบกะทันหัน พวกเขาอาจจะตายก็ได้

สุดยอดผู้อาวุโสพูดอย่างไม่สนใจว่า “ให้พวกเขาทำลายเข้ามาเถอะ พวกเขาไม่มีทางทำลายได้อยู่แล้ว นอกจากจะมีของศักดิ์สิทธิ์ปิ่นระย้าหยกขาวของเผ่าเทียนเฟิ่น”

เวินเส้าหยีสีหน้าเปลี่ยนไป

ปิ่นระย้าหยกสีขาว…

“ทำไมเหรอ? หรือเจ้าเอาระย้าให้คนอื่นแล้ว?” เวินเฉิงเทียนหวั่นใจ

ระย้าชิ้นนี้ส่งกันไปมา สุดท้ายไปอยู่ที่ฮูหยินชิว ฮูหยินชิวก็เอาให้เวินเส้าหยี

ดังนั้นระย้าก็อยู่ในมือของเวินเส้าหยี…

เวินเส้าหยีพูดเสียงสั่นว่า “ข้าเอาระย้า…ให้กู้ชูหน่วนไปแล้ว”

“ว่าไงนะ…”

ทุกคนตะลึง

แทบจะเป็นลมเพราะเวินเส้าหยี

“ของสำคัญขนาดนี้ เจ้าเอาให้คนอื่นได้ยังไง?”

“หัวหน้าเผ่า ท่านบ้าไปแล้วหรือไง…”

“ถ้าพวกนั้นรู้ว่าระย้าเป็นกุญแจในการเข้าแดนต้องห้าม พวกเราทุกคนต้องตายกันหมดแน่…”

เวินเส้าหยีเนื้อตัวเย็นยะเยือกไปหมด

เขาคือเวินเส้าหยี

เขาเป็นอาจารย์ซ่างกวนแห่งราชวิทยาลัย

ตอนนั้น ตอนที่เขาให้กู้ชูหน่วน เขาไม่ได้คิดอะไรเยอะเลย

และไม่คิดว่าระย้านั้นจะเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเผ่าเทียนเฟิ่น…

นอกห้องลับ

กู้ชูหน่วนกับน่าหลันหลิงลั่วปะทะกัน

กู้ชูหน่วนพูดอย่างปวดใจว่า “เจ้าเผาคนของเผ่าเทียนเฟิ่นทั้งเป็นไปแล้วหมื่นกว่าคน ตอนนี้เหลืออยู่ที่นี่แค่พันกว่าคนก็จะไม่เหลือไว้เลยหรือไง ต้องฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ให้หมดเลยหรือไง?”

“ถอนหญ้าไม่ถอนราก ลมฤดูใบไม้ผลิจะทำให้งอกขึ้นมาอีก ขอแค่เป็นคนเผ่าเทียนเฟิ่น ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ ข้าจะฆ่ามันให้หมดไม่ให้เหลือสักคน”

“เสี่ยวเซวียนเซวียน…”

“เจ้าจำคนผิดแล้วล่ะ”

น่าหลันหลังลั่วพูดอย่างเย็นชา เขาไม่มองกู้ชูหน่วนเลยด้วยซ้ำ

แค่กวักมือให้คนรีบทลายค่ายกลนี้ซะ จะต้องฆ่าทุกคนในเผ่าเทียนเฟิ่นที่หลบอยู่ในแดนต้องห้ามให้หมด

“รองหัวหน้าเผ่าซือคงไม่ได้อยู่ข้างใน สายสืบของข้าบอกข้าว่า เขาอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ขอแค่ล้อมทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ไว้ ปิดทุกทางของเผ่าเทียนเฟิ่น ก็ต้องจับเขาได้อยู่ดี”

“ไม่ต้องลำบากหรอก ข้าจะไปจับเขาเอง แล้วค่อยสับเขาเป็นชิ้นๆ” รังสีพิฆาตแผ่ซ่านออกจากตัวน่าหลันหลิงลั่ว ทำให้คนที่เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะกลัว

รังสีอันเย็นยะเยือก

รังสีแห่งความแค้น

กู้ชูหน่วนเจ็บปวดใจ

“ศัตรูของเจ้าเป็นไอ้ชั่วซือคง ไม่ใช่เวินเส้าหยี”

“ขอแค่เป็นคนของเผ่าเทียนเฟิ่น นั่นก็คือศัตรูของข้า กู้ชูหน่วน เจ้ากับเผ่าเทียนเฟิ่นก็มีความแค้นต่อกันไม่ใช่เหรอ? เจ้าใจอ่อนขนาดนี้ ไม่กลัวว่าเผ่าเทียนเฟิ่นจะกลับมาฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เผ่าหยกของเจ้าอีกหรือไง?”

“ข้าจะทำลายวิทยายุทธของพวกเขา ขังพวกเขาไว้ชั่วกัปชั่วกัลป์ จะไม่ให้โอกาสพวกเขาได้ทำแบบนั้นอีก”

แต่นางจะไม่โหดเหี้ยมขนาดนั้น

ขนาดชาวบ้านที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวยังต้องถูกเผาให้ตายทั้งเป็น

นึกถึงภาพทะเลไฟที่เห็นเมื่อกี้

กู้ชูหน่วนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนตรงหน้าเป็นเซียวหยู่เซวียน

น่าหลันหลิงลั่วแสยะยิ้มเย็นชา “ข้าไม่ได้ใจดีขนาดนั้นหรอกนะ พวกเราใช้ความสามารถตัวเองทำลายล้างเผ่าเทียนเฟิ่นแล้วกัน แน่นอนว่า หากเจ้าไม่ชอบวิธีการของข้า ข้าก็ไม่ว่าอะไรที่จะสู้กับเผ่าหยกของพวกเจ้าอีกครั้ง”