อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 870

“เจ้าคิดว่าไงล่ะ”

เสียง ‘ฉึบ’ ดังขึ้น

ฮัวอิ่งชักมีดออกมาจากตัว ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เดินเข้าไปหาเวินเฉิงเทียนทีละก้าว

“เจ้าเก่งจริงก็ฆ่าข้าเลยสิ”

“ฆ่าเจ้างั้นเหรอ? นั่นมันง่ายเกินไป ข้าเป็นนักฆ่าฮัวอิ่ง ไม่เคยให้ใครตายไปง่ายๆ เจ้าก็ไม่เว้นเหมือนกัน”

นางว่าแล้ว ก็ยกมีดขึ้นแล้วเฉือนเนื้อบนแขนซ้ายของเวินเฉิงเทียนออกมาทีละชิ้น

หนึ่งชิ้น สองชิ้น สามชิ้น สิบชิ้น ร้อยชิ้น…

เลือดสาดกระจายไปทั่ว

บ้างก็กระเด็นไปที่ตัวของเวินเฉิงเทียน

บ้างก็กระเด็นลงพื้นและตอไม้

บ้างก็กระเด็นไปที่ตัวของฮัวอิ่ง

เลือดกระเด็นเยอะมากขึ้น ฮัวอิ่งก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้น

“อ๊าก…”

เวินเฉิงเทียนเจ็บจนสูดหายใจซี๊ด เขาอยากตอบโต้ แต่คนที่เสียวิทยายุทธไปและยังบาดเจ็บสาหัสอีก จะเป็นคู่ต่อสู้ของยอดฝีมือขั้นสูงสุดระดับหกได้ยังไง

เลือดเนื้อบนแขนถูกเฉือนทีละชิ้น ความเจ็บนั้น เจ็บกว่าการแทงเขาให้ตายทั้งเป็นอีก

เสียงความเจ็บปวดกับเสียงหัวเราะสะใจดังขึ้นปะปนกันไป กลายเป็นเสียงแปลกประหลาด

“สนุก สนุกมาก ฮ่าๆๆ…”

“ฉึก…”

นางตัดเนื้อบนแขนซ้ายของเวินเฉิงเทียนทีละชิ้นจนหมด เหลือแต่กระดูกบนแขน

บนกระดูกไม่มีเศษเนื้อเยื่อเหลืออยู่เลยสักชิ้น

“จิ๊ๆๆ ยังไม่ค่อยสมบูรณ์แบบเท่าไหร่ มีเลือดเหลืออยู่บนกระดูก พวกเรามาลองข้างขวากันไหม”

ไม่รอเวินเฉิงเทียนพูด และไม่รอให้เขาได้ทำใจก่อน

เลือดเนื้อบนแขนข้างขวาก็ถูกเฉือนทีละชิ้น เป็นเหมือนการดีดพิณ

“อ๊าก…เจ้าฆ่าข้าเถอะ ขอร้องล่ะ ฆ่าข้าเถอะนะ”

“ฆ่าเจ้าเหรอ ข้าจะทำใจฆ่าเจ้าได้ยังไงล่ะ เจ้าเป็นพ่อของลูกชายข้าเชียวนะ ถ้าข้าฆ่าเจ้าเลยทันที ลูกชายของเราก็โทษข้าน่ะสิ ข้าไม่เพียงแต่ฆ่าคนไม่ได้แล้ว ข้ายังต้องดูแลเจ้าให้ดีด้วย ฮ่าๆๆ…”

เลือด…

กระเด็นสาดออกมาไม่หยุด

เวินเฉิงเทียนแทบจะสลบลงไป แต่ก็ต้องตื่นเพราะความเจ็บ

เขาอยากกัดลิ้นฆ่าตัวตาย แต่ฮัวอิ่งกลับไม่ให้โอกาสนี้กับเขาเลย

พื้นที่ไกล

ไม่รู้ว่านางหูดีหรือเปล่า นางสามารถค้นหาที่มาของเสียงจากความผันผวนของเสียงและก้อนเมฆได้

เดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ

กู้ชูหน่วนเห็นภาพที่ทำให้นางขนหัวลุกและไม่มีทางลืมในชีวิตนี้

นั่นเป็นภาพที่โหดเหี้ยมเกินคน

ฮัวอิ่งกำลังเฉือนเนื้อบนแขนสองข้างของเวินเฉิงเทียนออกมาทีละชิ้นด้วยมีด เฉือนจนเหลือแค่กระดูกก็ช่างเถอะ

ยังเฉือนเนื้อบนขาของเขาจนเหลือแค่โครงกระดูกอีก รวมไปถึงจมูกและหูของเขา ถูกนางเฉือนออกมาทั้งหมด

เลือดสาดกระเด็นไปทั่ว พื้นเต็มไปด้วยเนื้อ

ภาพตรงหน้าช่างโหดร้ายเหลือเกิน

และผู้หญิงคนนั้นกลับไม่สนใจเสียงร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวดของเวินเฉิงเทียน แค่หัวเราะอย่างสะใจ

ลูกน้องของกู้ชูหน่วนทนไม่ไหว พากันอ้วกกันหมด

“หยุดนะ”

กู้ชูหน่วนตะคอก นางรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ถึงแม้นางจะทำร้ายเวินเฉิงเทียน แต่ตอนนี้นางกลับรู้สึกโกรธมาก

ฆ่าคนต้องให้พอประมาณ นางกลับทรมานคนแบบนี้