อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 889

กู้ชูหน่วนยกมือขึ้น กดจุดใบ้ของผู้อาวุโสหกกลางอากาศ

พวกลูกศิษย์เผ่าหยกต่างก็มองกู้ชูหน่วนกับผู้อาวุโสหกอย่างตกตะลึง

ไม่รู้ว่าคำพูดของผู้อาวุโสหกหมายความว่ายังไง

เย่จิ่งหานได้ยินเสียงของผู้อาวุโสหกไกลๆ เขารีบผละตัวออกจากจอมมาร แล้ววิ่งมาตรงหน้ากู้ชูหน่วน

“อาหน่วน ข้ารู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ที่แท้พวกเราก็ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ พวกเราเป็น…เฮือก…”

เย่จิ่งหานยิ้มหน้าบาน

เขายังพูดไม่ทันจบ หน้าอกก็ถูกดาบแทงจนทะลุหัวใจ

ถ้าคนอื่นแทงเขา เขาสามารถหลบได้แน่นอน

แต่…

คนที่แทงเขา กลับเป็นกู้ชูหน่วน คนที่เขาเฝ้าคะนึงหาทุกวัน

“ติ้ง…”

เหมือนเวลาหยุดไป

เย่จิ่งหานเบิกตาโพลง มองดาบบนหน้าอดตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เจ็บ…

เจ็บจนเขาแทบจะสลบลงไป

แต่เจ็บแค่ไหนก็ไม่เท่ากับหัวใจที่เจ็บปวด

เขามีอะไรอยากจะพูดกับกู้ชูหน่วนอีกเยอะแยะมากมาย เขายังมีคำพูดอีกมากมายที่ยังไม่ทันได้พูด

แต่กู้ชูหน่วนกลับแทงเขาอย่างไร้เยื่อใย

ถ้าไม่มีดาบเสียบอยู่บนร่างของเขา

ถ้าไม่มีใบหน้าที่เย็นชาและสายตาที่ไร้เยื่อใยของผู้หญิงตรงหน้า เย่จิ่งหานไม่อยากจะเชื่อเลยว่านั่นคือกู้ชูหน่วน

ทุกคนที่เห็นต่างก็ตกใจกันหมด

กู้ชูหน่วนชอบเย่จิ่งหานไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงแทงเขาล่ะ?

“พระชายา ท่านทำแบบนี้ทำไม ท่านรู้หรือไม่ ท่านอ๋องต่อสู้กับเวินเส้าหยีจนบาดเจ็บสาหัสมากแค่ไหน แต่เพื่อมาหาท่านที่เผ่าหยก ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านอ๋องต้องเสียสละมากแค่ไหน ท่านอ๋องยอมสละชีวิตเพื่อท่าน ทำไมท่านถึงแทงท่านอ๋องแบบนี้ล่ะ”

“พระชายา ท่านใจร้ายมาก…ใจร้ายเกินไปแล้ว…”

มือที่กำดาบของกู้ชูหน่วนสั่นเทาเล็กน้อย หัวใจเหมือนถูกมีดกรีดแทง

แต่ภายนอกของนางกลับใจเย็น พยายามกำดาบไว้แน่นๆ ไม่ให้ตัวเองแสดงออกมา

นางรู้ว่า ถ้าไม่ทำให้เย่จิ่งหานตายใจ ถึงคำสาปโลหิตของเขาจะถูกถอนออกแล้ว เขาก็ไม่มีทางใช้ชีวิตต่อไปคนเดียวแน่

“เจ้าอยากรู้ไหมว่าทำไม?” นางถาม

“ใช่” เย่จิ่งหานพยักหน้า

เขาไม่เชื่อว่านางจะฆ่าเขาโดยไม่มีเหตุผล

“ในเมื่อเจ้าอยากรู้ งั้นข้าก็บอกเจ้าแล้วกัน ถึงแม้พวกเราจะไม่ใช่พี่น้องพ่อแม่เดี๋ยวกัน แต่แม่ของเจ้าฆ่าพ่อแม่ของข้า ทำให้ข้ากลายเป็นเด็กกำพร้า ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหยก เจ้ายังฆ่าผู้อาวุโสเก้ากับลูกศิษย์ในเผ่าหยกมากมายขนาดนั้น แค้นใหม่กับเก่าชำระพร้อมกัน เจ้าว่า ข้าควรฆ่าเจ้าไหม?”

“เจ้าไม่ใช่คนแบบนั้น ความแค้นของคนรุ่นก่อน เจ้าไม่เอามาชำระกับคนรุ่นนี้แน่นอน ส่วนผู้อาวุโสเก้า ข้าไม่ได้ตั้งใจ…”

“พวกเราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน? เจ้าอยากรู้ไหมว่า หลังจากความทรงจำข้ากลับมาแล้ว ข้าเป็นคนยังไง?”