อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 968

“ใครส่งพวกเจ้ามา? ทำไมถึงบุกรุกเข้ามาในอาณาเขตของเรา”

ชนพื้นเมืองพวกนี้ แต่ละคนถือคันธนูลูกศรโบราณ เล่งมาทางกู้ชูหน่วน

เพราะเวินเส้าหยีขยับเคลื่อนไหวไม่ได้ จึงถูกชนพื้นเมืองใช้ส้อมจ่อไปที่ลำคอ หากพวกเขาออกแรงเพียงนิดเดียว คอของเวินเส้าหยีก็จะทะลุ

กู้ชูหน่วนชี้ไปที่บนเหว พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเราหล่นตกลงมาจากข้างบน ถูกแม่น้ำพัดมาที่นี่ ไม่ได้ตั้งใจบุกรุกอาณาเขตของพวกเจ้า”

ชนพื้นเมืองนับสิบคนพูดเยอะแยะมากมาย สุดท้ายยังคงพูดขึ้นว่า

“ไม่ว่าเจ้าจะตกลงมาจากข้างบนหรือไม่ ในเมื่อบุกรุกอาณาเขตของเรา ถือเป็นศัตรูของเผ่าทู่ จับตัวนางไว้”

กู้ชูหน่วนลังเลว่าจะชิ่งหนีดีไหม หรือจะยอมจำนน

ถึงแม้ชนพื้นเมืองพวกนี้ แต่ละคนรูปร่างสูงใหญ่ พกคันธนู แต่ถ้านางอยากหนี ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้

เพียงแต่.....

หากนางหนีไปแล้ว งั้น....ผู้ชายสวมหน้ากากผีเสื้อคนนั้นก็ต้องตายแน่

เหมือนเปรียบเทียบกันแล้ว กู้ชูหน่วนเลือกที่จะไม่หนี เลือกที่จะอยู่ต่อ

แล้วแบบนี้ กู้ชูหน่วนกับเวินเส้าหยีถูกพวกชนพื้นเมืองพวกนั้นจับตัวกลับมาอย่างง่ายดาย

ชนพื้นเมืองพวกนั้นตกยุคยิ่งกว่าที่นางคิดไว้อย่างมาก ตอนนี้ก็ยังคงอาศัยอยู่ในกระท่อมมุงจากเห็ด ใช้อาวุธดั้งเดิมที่สุด อย่างเช่นมีด ส้อม ไม้ ค้อนกระดูกต่างๆ

คนในเผ่ามีค่อนข้างเยอะ

เห็นพวกเขาจับคนแปลกหน้ากลับมา ทั้งผู้ชาย ผู้หญิง เด็กเล็กคนแก่ทั้งหมดล้วนวิ่งมามุงดู

เด็กหลายคนล้อมเป็นวงกลมอยู่อย่างตื่นเต้น

“มีเนื้อกินแล้ว ท่านปู่ คืนนี้เรามีเนื้อกินแล้ว”

“ดูพวกเขาผิวนุ่มนวลเนียนอ่อนนุ่มนิ่ม จะต้องอร่อยกว่าสัตว์ในป่าแน่”

กู้ชูหน่วนกลอกตามองบน

ต่อให้นางโง่แค่ไหนก็สามารถมองออก

คนพวกนี้จับตัวพวกเขา ไม่ได้เพื่ออย่างอื่น แต่เห็นพวกเขาเป็นอาหาร

กู้ชูหน่วนอ้าปากหาว พร้อมพูดแทรกขึ้นว่า “ข้าสามารถช่วยเขาได้”

“เจ้า?”

ทุกคนล้วนไม่เชื่อ

ผู้หญิงคนนั้นดูแล้วอายุยังไม่ถึงยี่สิบ จะมีฝีมือความรู้ด้านการรักษาหรือ

“ยังไงตอนนี้พวกเจ้าก็ไม่มีวิธีรักษาเขา ให้ข้าลองดูไหม บางทีข้าอาจจะช่วยได้ ยังไงคนของข้าก็อยู่ในมือของพวกเจ้า อยากหนีก็หนีไปไม่ได้”

“อาต้า อย่าหลงเชื่อนาง แม่ของข้าเคยบอกว่า คนภายนอกนั้นอันตราย พวกเขาเจ้าเล่ห์ เรื่องชั่วร้ายอะไรก็สามารถทำได้”

“ใช่ ปู่ของข้าก็เคยพูด คนภายนอกนั้นเชื่อถือไม่ได้ โดยเฉพาะผู้หญิงที่มาจากที่อื่น”

กู้ชูหน่วนยกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “แล้วแต่พวกเจ้า ยังไงคนที่ตายก็ไม่ใช่พ่อของข้า”

อาต้าครุ่นคิดหนัก คิ้วขมวดกลายเป็นก้อน สักพักค่อยกัดฟันพูดขึ้นว่า “หากเจ้าสามารถรักษาพ่อของข้าได้ ข้าก็จะปล่อยเจ้า หากเจ้ารักษาไม่ได้ งั้นคืนนี้....เจ้าก็จะกลายเป็นอาหาร”

“ไม่มีปัญหา”