แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1059

เฉินโม่นั่งอยู่ในตำแหน่งที่คุณฮู่เคยนั่ง หลับตาพักผ่อน

ในห้องโถง ทุกต่างก็เงียบกริบ และแอบมองเฉินโม่ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัวเกรง

เซินกงหมิงนั่งตัวอ่อนบนพื้น มองที่เฉินโม่ด้วยความเกลียดชังในดวงตาของเขา และเอาแต่ตะโกนอยู่ในใจ “ไอ้หนุ่ม แกรอเลยนะ สิ่งที่แกทำกับฉัน ฉันจะให้นายชดใช้เป็นเท่าตัว！”

หานทงที่ใบหน้าบวมเหมือนหัวหมู ตัวอ่อนเกือบตายนั่งอยู่บนพื้น แววตาล่องลอย สายตาที่มองเฉินโม่ไม่กล้าแม้แต่จะเกลียดชัง

แม้ว่าเขาจะรังแกคนอื่นเป็นประจำ มากสุดก็แค่ทำร้ายคนอื่นเท่านั้น เหมือนเฉินโม่ที่ไม่พูดไม่จาก็ฆ่าคนหักขาคน เขายังไม่เคยเห็นมาก่อน

โลกนี้เป็นแบบนี้มาแต่โบราณแล้ว คนเย่อหยิ่งกลัวคนโง่ คนโง่กลัวคนไม่กลัวตาย เมื่อมีคนเลวที่เลวกว่านั้น คนเลวคนเดิมก็กลายเป็นคนดีในสายตาคนอื่น

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง เซินกงหมิงก็หาคนมาช่วยเขาได้หนึ่งคนแต่ไม่ใช่พ่อเขา กลับเป็นสาวงามคนหนึ่ง

เสิ่นหยูปิงสวมใส่เสื้อโค้ตสีขาว ผมยาวสีดำพาดไหล่โชยไปด้วยกลิ่นหอม ยืนอยู่ที่ประตูห้องโถง เย็นชาและไม่มีใครเทียบได้

ในห้องโถงเหล่านักศึกษาเห็นเสิ่นหยูปิง ต่างก็ตกตะลึงในความงาม แววตาของผู้ชายเหล่าก็เปลี่ยนเป็นร้อนแรง ราวกับลืมความหวาดกลัวที่เฉินโม่นำมาให้พวกเขา

เซินกงหมิงเห็นเสิ่นหยูปิง ก็ดีใจในทันที “พี่ พี่มาได้ไง?”

ในมุมห้อง เฉินโม่มองเสิ่นหยูปิง ใบหน้าก็ปรากฏด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย “พี่สาว น่าสนุก”

เสิ่นหยูปิงที่สนใจอาการบาดเจ็บของเซินกงหมิง เดินเข้าไปโดยเร็ว โดยไม่เห็นเฉินโม่

มองขาที่เลือดไหลไม่หยุดของเซินกงหมิง ยังมีใบหน้าที่บวมเหมือนหัวหมู หว่างคิ้วของเสิ่นหยูปิงก็ขมวดขึ้นมาทันที ถามอย่างเป็นห่วง “เรื่องมันยังไงกัน? ใครทำร้ายนาย?”

เสิ่นหยูปิงหันหน้ามาทันที ถามเซินกงหมิงด้วยสีหน้าที่จริงจัง “อาการบาดเจ็บของนายเป็นฝีมือของเขาใช่มั้ย?”

เซินกงหมิงรู้สึกแปลกใจกับท่าทีของเสิ่นหยูปิง แต่ก็พยักหน้าโดยสัญชาตญาณ “ก็คือมัน!”

หว่างคิ้วที่เงางามของเสิ่นหยูปิงยิ่งย่นขึ้นเป็นเท่าตัว มองเฉินโม่ที่นั่งอยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วถอนสายตากลับมา มองน้องชายของตัวเองเซินกงหมิง ด้วยสายตาที่สงสาร

เซินกงหมิงไม่ได้คิดไปทางอื่น ถามต่อเนื่อง “พี่ครับ พ่อผมจะมาเมื่อไหร่?”

“ใช่แล้ว ได้เรียกหวงไต้ซือมาด้วยมั้ย? แม้แต่คุณฮู่ก็ถูกไอ้หมอนี่ฆ่าแล้ว ต้องพาหวงไต้ซือมาด้วย ไม่อย่างนั้นจะเอาไอ้หมอนี่ไม่อยู่ เซินกงหมิงสั่งการอย่างไม่รู้อะไรเลย！”

ใบหน้าเสิ่นหยูปิงมืดมนมาก เมื่อมองไปยัง เซินกงหมิงใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง พูดอย่างเย็นชา “เซินกงหมิงนายช่างก่อเรื่องเก่งจริงๆ!”