แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1066

เหล่านักศึกษาก็กรูกันเข้ามา ยกตัวของจี๋ต๋าจิ่วตูและพวกขึ้นมาก โยนไปข้างบน แล้วตกลงมา……..

ด้วยเหตุนี้พวกเขาได้อาคารเรียนหลังใหม่ให้กับทางมหาวิทยาลัยหัวหนานหนึ่งอาคาร ในขณะนี้ จี๋ต๋าจิ่วตูและพวกได้กลายเป็นวีรบุรุษของมหาวิทยาลัยหัวหนานไปแล้ว

ท่ามกลางกลุ่มคน เฉินโม่ยิ้มๆแล้วจากไปอย่างเงียบๆ

นอกจากพวกจี๋ต๋าจิ่วตูแล้ว นักศึกษาคนอื่นไม่รู้เลย วีรบุรุษที่แท้จริงนั้นคือเฉินโม่

ศักยภาพการทำงานของเซินกงเฟิ่งเทียนนั้นดีมาก ผ่านไปสองวันก็ได้ส่งคนมา หารือเรื่องการบริจาคกับผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยหัวหนานแล้ว

ทั้งสองฝ่ายพูดคุยอย่างลงรอยมาก และได้ลงนามในข้อตกลงอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้น ทางมหาวิทยาลัยหัวหนานก็ได้ทำการยกย่องคุณงามความดีของจี๋ต๋าจิ่วตูและพวก ทำให้ความนิยมของพวกจี๋ต๋าจิ่วตูที่อยู่ในมหาวิทยาลัยหัวหนานเป็นที่รู้จักเพิ่งขึ้น ได้ทำลายสถิติเดิมไปด้วย

ตั้งแต่ต้นจนจบ เฉินโม่นั้นยืนอยู่เบื้องหลัง ไม่มีใครรู้ คนที่นำพาทุกอย่างมาให้กับมหาวิทยาลัยหัวนาน แท้จริงนั้นคือเฉินโม่

หลังจากเหตุการณ์นี้ ทำให้ชื่อเสียงในแวดวงของมหาวิทยาลัยหัวหนาน เพิ่งขึ้นไม่น้อย ผู้คนต่างคาดเดากัน ในมหาวิทยาลัยหัวหนานนั้นซ่อนคนแบบไหนเอาไว้ ถึงสามารถทำให้ผู้นำของตระกูลเซินกงในมณฑลซีไห่มาขอโทษด้วยตัวเอง อีกทั้งยังบริจาคอาคารเรียนสมัยใหม่ให้อีกหนึ่งอาคาร

ภายในมหาวิทยาลัยหัวหนาน หลังจากที่พูดถึงกันมาหลายวันแล้ว ทุกอย่างก็ได้กลับสู่ปกติ

การดำเนินชีวิตของเฉินโม่และคนอื่นๆก็ค่อยๆกลับสู่ปกติ เพียงแต่ว่าตอนนี้ก็ใกล้ถึงสิ้นเดือนธันวาคมแล้ว ภาคการศึกษานี้กำลังจะสิ้นสุดลง และนักศึกษาดูเหมือนจะหวงแหนช่วงเวลาสุดท้ายนี้เป็นอย่างมาก

ในตอนท้ายของแต่ละภาคการศึกษา การกินเลี้ยงสังสรรค์นั้นขาดไม่ได้ แม้แต่สังสรรค์กันข้ามมหาวิทยาลัยก็เป็นเรื่องปกติ จี๋ต๋าจิ่วตูและพวกก็ไม่ได้รับการยกเว้น

พวกเขาที่อยู่ในหอพักห้อง 306 ก็มีงานสังสรรค์ แม้แต่มู่หรงยานเอ๋อร์กับเล่หรูหั่ว ก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับการไปกินเลี้ยงสังสรรค์ในแต่ละรูปแบบ

มีแต่เฉินโม่ที่ได้รับการยกเว้น ชาติที่แล้วเขาไม่ค่อยมีเพื่อน หลังจากเกิดใหม่ ก็ไม่ค่อยได้ปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนนักศึกษา ดังนั้นตอนนี้เฉินโม่เงียบสงบสบาย

อย่างไรก็ตามชีวิตแบบนี้ ก็เป็นชีวิตในแบบที่เฉินโม่ต้องการ เขาก็มีความสุขเช่นกัน

เพียงแต่ว่า ข้อเท็จจริงนั้นขัดแย้งกับความปรารถนา ในเมื่อเกิดมาบนโลกใบนี้ การสังสรรค์ก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

วันนี้ช่วงบ่าย เฉินโม่ที่กำลังเดินเล่นดื่มด่ำกับธรรมชาติในมหาวิทยาลัย โทรศัพท์สายเดียวได้ดึงเขากลับมาสู่สภาพความเป็นจริง

“สะดวกสิ เพื่อนร่วมหอต่างก็ออกไปกินเลี้ยงสังสรรค์กันแล้ว สองสามวันนี้พี่ว่างมาก” เฉินโม่กล่าว

น้ำเสียงของเจี่ยงหยาวตื่นเต้นเล็กน้อย “จริงเหรอคะ แล้วทำไมพี่ไม่ไปสังสรรค์ละ?”

“พี่ชอบความสงบ ก็เลยไม่ได้ไป” เฉินโม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เบา

“งั้นพี่มาเที่ยวที่นี่สองสามวันมั้ย?” น้ำเสียงของเจี่ยงหยาวเต็มไปด้วยความคาดหวัง เหมือนจะกลัวว่าเฉินโม่จะปฏิเสธ

“ได้สิ พี่กำลังไม่มีที่ไปอยู่พอดีเลย!” ตาของเฉินโม่ยิ้มอย่างมีเลศนัย เขามั่นใจ เจี่ยงหยาวคงกำลังเจอเรื่องอะไรบางอย่าง

“ดีมากเลย พี่มาได้เมื่อไหร่คะ ฉันไปรับพี่！” น้ำเสียงของเจี่ยงหยาวมีความดีใจ

“เลือกวันสู้วันที่เหมาะสมไม่ได้ งั้นก็วันนี้เลย!”

“ห๊า……..ดีๆ! พี่ถึงแล้วโทรหาฉัน ฉันไปรับพี่!” น้ำเสียงที่ตื่นเต้นของเจี่ยงหยาวสั่นเล็กน้อย