แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1251

สมาชิกทุกคนของตระกูลเฉินถูกหนานกงหยู่ปราบ พวกเขาเดินจากเชิงเขาขึ้นไปบนภูเขา ความจริงแล้วสามารถขับรถไปถึงสุสานบรรพบุรุษของตระกูลหนานกงได้ แต่หนานกงหยู่กล่าวว่าเพื่อให้ตระกูลเฉินแสดงความจริงใจในการขอโทษ ห้ามขับรถขึ้นไป ต้องเดินจากเชิงเขาขึ้นไปบนภูเขาแทน

ตอนนี้สมาชิกทุกคนของตระกูลเฉินเรียงเป็นแถวยาว เดินขึ้นไปบนภูเขาทีละก้าว

หนานกงหยู่ให้คนรับใช้ของตระกูลหนานกงคอยกำกับดูแล เมื่อเห็นใครเดินช้า ก็จะใช้แส้เฆี่ยนตี ทำให้สมาชิกของตระกูลเฉินร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง

แม้แต่เฉินกั๋วเหลียงก็โดนเฆี่ยนตีไปหลายครั้งแล้ว

ตอนนี้สมาชิกของตระกูลเฉิน เหมือนนักโทษประหารที่ถูกส่งไปยังชายแดนในสมัยโบราณ

ตอนนี้สมาชิกของตระกูลเฉินรู้สึกโกรธแค้นมาก แต่พวกเขาไม่กล้าตำหนิหนานกงหยู่ ทำได้เพียงโอนความโกรธแค้นไปที่เฉินโม่ พวกเขาคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ล้วนเป็นเพราะเฉินโม่

เฉินควางก้มหน้าเดินตามเฉินเยว่ เฉินตงหวา และคนอื่น ๆ อยู่กลางฝูงชนบนถนนภูเขาที่คดเคี้ยว

แต่ว่าเฉินควางเจตนารั้งท้ายขบวน มาเดินอยู่ท่ามกลางคนรุ่นหลังของตระกูลเฉิน

เมื่อได้ยินพวกคนรุ่นหลังของตระกูลเฉินตำหนิเฉินโม่แล้ว เฉินควางรู้สึกสบายอกสบายใจ

“การที่พวกเราเป็นแบบนี้ ล้วนเป็นเพราะเจ้าเด็กเฉินโม่! ใครบอกว่าเขาเป็นมังกรของตระกูลเฉิน ผมคิดว่าเขาเป็นหายนะของตระกูลเฉินต่างหาก!”

“ถูกต้อง ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินโม่ ตอนนี้พวกเราคงกำลังฉลองปีใหม่อยู่ที่บ้านแล้ว ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานแบบนี้!”

“นี่ไม่ใช่การปฏิบัติต่อมนุษย์ ตระกูลหนานกงไม่เห็นพวกเราเป็นคนเลย!”

“ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเฉินโม่ เขาคือหายนะ!”

คนรุ่นหลังของตระกูลเฉินต่างรู้สึกโกรธแค้น พวกเขาโยนความโกรธแค้นจากความทุกข์ทรมานที่ได้รับจากตระกูลหนานกงทั้งหมดไปให้เฉินโม่ พวกเขาลืมไปว่าก่อนหน้านั้น พวกเขายังเสพสุขกับความรุ่งโรจน์ที่เฉินโม่นำมาให้พวกเขา

สมาชิกทั้งสามรุ่นของตระกูลเฉินตำหนิเฉินโม่อย่างต่อเนื่อง แต่เพราะเฉินโม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ บางคนจึงพุ่งเป้าไปที่เฉินจิงเย่และภรรยา

แต่เฉินจิงเย่และภรรยาเป็นผู้อาวุโส สมาชิกรุ่นที่สามของตระกูลเฉิน จึงทำได้เพียงกล่าวเย้ยหยันไม่กี่ประโยคเท่านั้น

แต่ว่าเฉินตงหวาและเฉินฉงซานเป็นรุ่นที่สองของตระกูลเฉิน พวกเขาเป็นคนรุ่นเดียวกับเฉินจิงเย่ สิ่งที่คนรุ่นหลังของตระกูลเฉินไม่กล้าพูดและไม่กล้าทำ แต่พวกเขากล้าพูดและกล้าทำ

“จิงเย่ ลูกชายของคุณทำให้คนตระกูลเฉินต้องทนทุกข์ทรมาน คุณเลี้ยงลูกชายได้เยี่ยมจริง ๆ!” เฉินตงหวากล่าวด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

เฉินจิงเย่หน้าแดงก่ำ แต่พูดอะไรไม่ออก

แต่หลี่ซู่เฟินไม่กลัวเขา กล่าวเยาะเย้ยว่า “เมื่อหลายวันก่อน ไม่รู้ว่าใครที่ชื่นชมเสี่ยวโม่ ตอนนี้พอทนทุกข์นิดหน่อย ก็ตำหนิเสี่ยวโม่ ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ไม่กลัวอับอายขายหน้าเหรอ!”