แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1264

“ฮ่า ๆ ผมบอกแล้วว่ามันเป็นแค่การสร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตาคนอื่นเท่านั้น เมื่อเป็นเช่นนั้น เฉินไต้ซือ แกตายเสียเถอะ!” เสียงที่ตื่นเต้นของหนานกงหยู่คำรามอยู่กลางอากาศ

เหล่านักบู๊ที่อยู่รอบ ๆ รู้สึกผิดหวังมากเช่นกัน “ตอนแรกคิดว่าเฉินไต้ซือมีท่าไม้ตาย แต่นึกไม่ถึงว่าที่แท้เขาเป็นแค่คนที่ไร้ความสามารถเท่านั้น เอาไว้ดูได้ แต่ใช้งานไม่ได้!”

“เฮ้อ คราวนี้เฉินไต้ซือจะต้องตายอย่างแน่นอน!”

เหล่านักบู๊ทุกคนไม่ได้คาดหวังในตัวเฉินโม่ แม้แต่เฉินกั๋วเหลียงและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกสิ้นหวังเช่นกัน พวกเขารู้สึกว่าเฉินโม่กำลังจะพ่ายแพ้แล้ว

เมื่อดวงอาทิตย์ดวงเล็กสองดวงกำลังจะกระแทกร่างกายของเฉินโม่ มีเสียงหนึ่งดังสะท้อนอยู่กลางอากาศอย่างต่อเนื่อง

“เซียนกำลังตัดท้องฟ้า เซียนกำลังตัดท้องฟ้า เซียนกำลังตัดท้องฟ้า...... ”

ทันใดนั้น จุดแสงสีเขียวก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าดวงอาทิตย์ดวงเล็กสองดวง ยิ่งอยู่จุดแสงสีเขียวนั้นก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายกลายเป็นกระบี่สีเขียวขนาดใหญ่

เฉินโม่กล่าวเบา ๆ “ถึงแม้แกจะเป็นท้องฟ้า แต่แล้วไงล่ะ? ฉันมีกระบี่ ที่สามารถตัดท้องฟ้าได้!”

กระบี่สีเขียวขนาดใหญ่ฟันดวงอาทิตย์ดวงเล็กสองดวงแตกเป็นชิ้น ๆ จากนั้นก็พุ่งไปที่หนานกงหยู่อย่างรวดเร็ว

หนานกงหยู่ไม่มีเวลาต่อต้าน ถูกกระบี่สีเขียวบดขยี้ทันที

“เป็นไปไม่ได้!”

หลังจากแสงเจิดจ้าหายไป ร่างของหนานกงหยู่ก็หายไป กระบี่สีเขียวขนาดใหญ่ก็หายไปแล้วเช่นกัน

เสียงคำรามที่น่ากลัวและไม่เต็มใจของหนานกงหยู่ ยังคงสะท้อนอยู่กลางอากาศ

กระบี่เก้าต้าเต๋าไม่ใช่เคล็ดวิชาบู๊ และไม่ใช่อาคม แต่เป็นวิธีการโจมตีของเซียนกระบี่แห่งสำนักเสวียนเต๋า การโจมตีแบบนี้มีแต่เซียนกระบี่ หรือผู้ที่ฝึกกายสิทธิ์กระบี่ฟ้าเท่านั้นที่สามารถทำได้

เฉินโม่ฝึกเพลงกระบี่พันมาโดยตลอด แต่ระดับพลังบำเพ็ญของเขาไม่สูงนัก ทำให้เขาไม่กล้าใช้วิธีการโจมตีของเซียนกระบี่ แต่ตอนนี้เฉินโม่ฝึกเพลงกระบี่พันถึงระดับสองชั้นสูงสุดแล้ว และมีความเป็นไปได้ที่จะทะลวงไปถึงระดับสาม ประกอบกับถูกหนานกงหยู่กดดัน ในที่สุดก็ทำให้เขาเกิดความคิดที่จะลองดู

เหล่านักบู๊จากไปทีละคน เฉินโม่ยืนอยู่ที่เดิม และเขาอดไม่ได้ที่จะไอ

“ถึงแม้ว่าวิธีการโจมตีของเซียนกระบี่จะทรงพลังมาก แต่ก็ใช้พลังทิพย์มากเช่นกัน ไม่น่าแปลกใจที่อย่างน้อยพลังบำเพ็ญของเซียนกระบี่ต้องอยู่แดนจิตปฐม และความแข็งแกร่งระดับแดนรวมพลังของผม เกรงว่าสามารถใช้วิธีการโจมตีของเซียนกระบี่แบบนี้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น!”

“เสี่ยวโม่!” หลี่ซู่เฟินตะโกนด้วยความเป็นห่วง วิ่งเข้าไปด้วยน้ำตานองหน้า แล้วกอดเฉินโม่เอาไว้

“แม่ดูหน่อย ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม!” หลี่ซู่เฟินใช้มือทั้งสองจับใบหน้าของเฉินโม่เอาไว้ มองสำรวจด้วยสีหน้ากังวล

เฉินโม่ไอสองครั้ง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมไม่เป็นไร ผมขอโทษ ที่ทำให้คุณแม่เป็นห่วง!”

เฉินจิงเย่พยุงเฉินกั๋วเหลียงเดินเข้ามาหาเฉินโม่เช่นกัน

เฉินโม่คุกเข่าลงบนพื้นทันที มองเฉินกั๋วเหลียงด้วยความรู้สึกผิดและกล่าวว่า “คุณปู่ หลานชายเป็นคนอกตัญญู ทำให้คุณปู่ต้องทนทุกข์ทรมาน!”