แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1601

ยามค่ำคืนค่อยๆเข้ามา แสงจันทร์มืดมิด ลมยามค่ำคืนเหมือนเสียงเพลง เทียนเหนือโถงไว้ทุกข์ขดเป็นเกลียว ภาวนาให้ผู้วายชนม์ไปสู่สุคติ

พรุ่งนี้เวลาที่เฉินโม่กับคุณท่านตระกูลหงนัดกันไว้ได้มาถึงแล้ว

และคืนนี้ เขาต้องรอใครบางคนที่นี่ เขาเชื่อว่าคนคนนั้นจะต้องรู้ทุกอย่างที่เขาทำในวันนี้ คืนนี้ก็เป็นตัดสินคืนสุดท้ายระหว่างเขากับคนคนนั้น เขารอจนถึงสามปีไม่ไหวแล้ว

“หยางติ่งเทียน เทพสงครามแห่งตระกูลหยาง คุณจะมาคืนนี้มั้ย?”  เฉินโม่มองฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวในตอนกลางคืนอย่างโดดเดี่ยวราวกับหมาป่าเดียวดาย

เขาก้าวหน้าเร็วเกินไป คนพวกนั้นจะไม่ระมัดระวังเขาได้ยังไง? จะไม่กลัวเขาได้ยังไง?

เพียงแต่คนพวกนั้นจะรู้ได้ยังไงนี่คือการเดินทางที่เหมือนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ลมยามค่ำคืนพัดโชยมา บรรยากาศที่แปลกไปค่อยๆพัดเข้ามา

เฉินโม่อยู่กลางอากาศ เขายืนอยู่เหนือคฤหาสน์ของหยางหมิงหยู่โดยที่เอามือไพล่หลังและรออย่างเงียบๆ

แสงไฟในเมืองคึกคักราวกับเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับใหล

แสงสีต่างๆในท้องฟ้ารวมกันเป็นจุดสีขาว แสงสีขาวเข้ามาใกล้ถึงได้เห็นอย่างชัดเจนว่านั่นคือคน

เทพสงคราม หยางติ่งเทียน!

ทั้งสองคนยืนมองหน้ากันอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้ลมกลางคืนพัดผ่านเสื้อผ้าจนพลิ้วไปตามลม

“นายคิดว่าตัวเองในตอนนี้เอาชนะฉันได้แล้วเหรอ?” หยางติ่งเทียนมองตรงไปที่ดวงตาของเฉินโม่ราวกับมองเห็นสิ่งที่อยู่ในหัวใจของเฉินโม่

“ฉันว่าได้นะ” เฉินโม่ตอบเสียงเรียบ

แม้ว่าพลังที่สร้างขึ้นโดยทั้งสองคนจะทำให้ผู้คนตกใจได้ แต่เจียงเหอซานส่งคนให้ไปสร้างค่ายกลกั้นเพื่อแยกโลกด้านล่างออกจากการต่อสู้กลางอากาศตั้งนานแล้ว

“เสือสองตัวสู้กัน ต้องตายกันไปข้าง!” เจียงเหอซานมองดูการต่อสู้บนท้องฟ้าอย่างกังวลใจและถอนหายใจอย่างอดไม่ได้

หยางติ่งเทียนกับเฉินโม่ต่างก็เป็นผู้มีพรสวรรค์หาตัวจับยาก ดาบพิฆาตศัตรูของผู้บังคับบัญชา ไม่ว่าหักดาบเล่มไหน ผู้บังคับบัญชาก็ไม่ต้องการเห็นมัน เจียงเหอซานต้องปวดหัวมากอยู่แล้ว แต่กลับคิดหาทางออกไม่ได้

เห็นแต่เพียงมังกรดำจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าไปหาลูกบอลแสงบนท้องฟ้า ไม่รู้ว่ามีจำนวนมากน้อยแค่ไหนที่กลายเป็นขี้เถ้าเพราะแสงจากลูกบอลแสง บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยเสียงคำรามของมังกรดำ

เทพสงครามหยางติ่งเทียนยานจิงชื่อเสียงสมคำล่ำลือ เหมือนว่าเฉินโม่จะมีปัญหาแล้ว! เขาจะยังไปตามนัดของตระกูลหงในวันพรุ่งนี้ได้อีกมั้ยนะ?