แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1604

หงเวยเดินอย่างรวดเร็วจนเคราสีขาวปลิวไสวกลางอากาศ เขายกดาบขนาดใหญ่ในมือขึ้นสูง ดาบยังไม่ทันร่วงหล่น ทุกคนในที่นั้นก็รู้สึกได้ถึงจิตสังหารจากคมดาบ ราวกับว่าอีกเสี้ยววินาทีข้างหน้าหัวของตัวเองจะต้องตกลงสู่พื้น

สู้กันจริงด้วย! แต่ไม่นึกเลยว่าอดีตจอมพลหงเวยจะมาร่วมวงเอง!

มือขวาของเฉินโม่ยกขึ้นทันที

“อะไรน่ะ!” แขกเหรื่อพากันตกใจจนหน้าถอดสีและพูดอย่างงงงัน: “หรือว่า…หรือว่าเขาจะรับดาบของอดีตจอมพลหงโดยตรง!”

“เฉินไต้ซือเหมือนที่ร่ำลือกันเลยจริงๆ!”

“สมกับที่เป็นอันดับหนึ่งในรายชื่อเทพ!”

ไม่คิดเลยว่าดาบที่ตนสะสมพลังไว้เป็นเวลานานจะอยู่ในมือของไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนี้ แถมตัวเองก็แย่งกลับคืนมาไม่ได้

ทั้งสองคนเริ่มปะทะแรงกันผ่านดาบขนาดใหญ่ หงเวยหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่เฉินโม่ยังพูดไปยิ้มเยาะไปเหมือนเก่า

“กล่าวกันว่าอดีตจอมพลหงซื่อสัตย์ ไม่เห็นแก่ตัวอย่างหาตัวจับได้ยาก เฉินโม่อย่างฉันในฐานะพลเอกมาที่นี่วันนี้เพื่อเยี่ยมเยียน ไม่รู้ว่าทำไมอดีตจอมพลถึงต้อนรับแขกแบบนี้?”

“ดีมาก เฉินโม่! ฉันรู้อยู่แล้วว่าวันนี้นายไม่ได้มาเพื่อไว้อาลัยให้กับซิ่งกั๋ว แต่ถ้านายอยากทำให้ตระกูลหงของฉันขายขี้หน้าก็เลิกคิดได้เลย ไม่งั้นได้ตายกันทั้งคู่แน่!”

ตอนที่เจียงเหอซานนำคำพูดของเฉินโม่กลับมาบอก หงเวยก็รู้ว่าไอ้เจ้าเฉินโม่คนนี้ไม่ได้เห็นด้วยกับคำขอของเขา

แต่ไม่คิดเลยว่าวันนี้เขาจะมาที่นี่เพื่อทำให้ตระกูลหงขายหน้า!

ตระกูลหงไม่ยอมขายหน้าง่ายๆหรอก!

“อดีตจอมพล!” เฉินโม่คลายมือ และถึงได้พูดอีกครั้ง “ฉันแค่อยากถามหนึ่งคำถาม กรุณาคิดให้ดีก่อนที่จะตอบฉันนะ”

“เหอะ!” หงเวยร้องเฮอะอย่างเย็นชาหนึ่งที วางดาบลงข้างตัว เอียงคออย่างท้าทายและรอให้เฉินโม่พูดต่อ

“เฉินโม่อย่างนายมีอะไรต้องกลัวอีก?”

“ฉันกลัวว่าตัวเองจะจะปกป้องทุกอย่างที่ฉันรักไม่ได้ ไม่ว่าฉันจะแข็งแกร่งแค่ไหน ก็มักจะมีช่วงที่ประมาทอยู่เสมอ ครั้งนี้ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันก็กลัวว่าจะมีคนอย่างหงซิงกั๋วคนต่อไป ฉันกลัวว่าครั้งหน้าฉันอาจไม่ได้โชคดีขนาดนั้น ก็เลยจัดการเขาด้วยวิธีที่โหดร้ายที่สุด ให้พวกที่อยากท้าทายฉันอยู่เงียบๆได้รู้ว่าถ้าคิดจะจัดการเฉินโม่อย่างฉันก็ต้องแลกกับความเจ็บปวดทรมาน!  ถึงเขาจะเป็นหงซิงกั๋ว หลานชายคนเดียวของท่าน! ก็ไม่ได้เหรอ!”

ที่แห่งนี้เงียบสงบลง เพลงโศกหยุดบรรเลงนานแล้ว เหล่าแขกเหรื่อก็กลับกันหมดแล้ว ผู้นำตระกูลหงก็ถูกหามตัวไปรับการรักษาแล้ว

ดาบใหญ่ของหงเวยถูกวางลงข้างตัว เขานั่งลงบนพื้นเหล่ตามองเฉินโม่ที่ยืนตัวตรงและเอ่ย: “เฉินโม่ นายฆ่าหลายชายของฉัน อยากให้ฉันปล่อยนายไปแบบนี้ ฉันไม่ได้เต็มใจนะ”

“แล้วท่านอดีตจอมพลคิดยังไง?”

“ฉันกับนายไปบุกเผ่าบู๊โบราณด้วยกัน! แบบนี้ดีมั้ยล่ะ! เฉินโม่อย่างนายกล้าลองอีกสักครั้งรึเปล่า?” หงเวยจ้องเฉินโม่ด้วยแววตาที่เป็นประกายและเอ่ย

เฉินโม่ยิ้มและพูดว่า: “ได้ครับ!”