แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1610

หลี่จิ่วร้องเฮอะอย่างเย็นชาในใจ: “เฉินโม่ อีกเดี๋ยวถ้านายตายไป จะมาโทษฉันไม่ได้นะ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่นายทำเรื่องผิดใจกับคนอื่นมากไป”

ในตอนที่หลี่จิ่วเตรียมจะพูดอะไรเพิ่มเติมเพื่อเพิ่มพูนไฟความโกรธที่ทุกคนมีต่อเฉินโม่ให้ลุกโหมมากขึ้น เขาก็รู้สึกบีบรัดที่หัวใจอย่างกะทันหัน

มีคนตบไหล่เขาและโน้มตัวมาเอ่ยถามข้างหู: “อยากตัวต่อตัวที่นี่เหรอ?”

หลี่จิ่วหันหน้าไปทันที เห็นใบหน้ายิ้มอย่างเย็นชาของเฉินโม่ เขาก็รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งตัวจนหนังหัวชาไปหมด อยากจะหันไปร้องขอความช่วยเหลือแต่จู่ๆกลับรู้สึกเย็นวาบที่หัวใจ

ก้มหน้าลงไปมองก็เห็นว่าที่ตำแหน่งของหัวใจตนเองมีรูขนาดใหญ่และเลือดที่ไหลนอง

เฉินโม่จับหัวใจของหลี่จิ่วมายื่นตรงหน้าเขาและเอ่ยถาม: “นายว่าคนที่ไม่มีหัวใจแล้ว ยังมีชีวิตอยู่ได้อีกมั้ย?”

“ตึง!” ตกลงไปในเปลวเพลิงโดยไร้ซึ่งการขัดขืน

“เฉินโม่! เฉินโม่อยู่ข้างหลังเรา!”

“เฉินโม่ฆ่าหลี่จิ่ว!”

“หลี่จิ่วเป็นยอดฝีมือแดนเทพขั้นหนึ่ง เฉินโม่จะฆ่าเขาอย่างเงียบๆได้ยังไง?”

“ทุกคนลุยพร้อมกันเลย! กษัตริย์ทรงมีบัญชา คนที่ฆ่าเฉินโม่ได้ จะได้รับการปฏิบัติเทียบเท่าอุปราช!

“ฆ่ามัน～”

เมื่อกี้เหล่ายอดฝีมือแดนเทพของเผ่าบู๊โบราณเพิ่งพูดว่าจะสู้ตัวต่อตัวก็วิ่งกรูไปหาเฉินโม่ ไม่กี่วินาทีจากนั้น ทะเลเพลิงก็ระเบิดแตกกระจายหลากหลายสีสันสวยงาม

“ฮ่าๆ ยิงโดนแล้ว! ยิงโดนแล้ว! เฉินโม่อยู่ในมืออาบยาพิษของฉันแล้ว! ทุกคนลุยกันเลย!”

หนึ่งในพวกเขาตะโกนอย่างดีใจและคิดจะไปเด็ดหัวของเฉินโม่

เฉินโม่ร้องเฮอะอย่างเยือกเย็น ปล่อยลำแสงมังกรดำออกมาจากทั้งสองมือและฉีกชายคนนั้นออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันที

เขาพุ่งตัวซ้ายทีขวาทีราวกับเสือบุกเข้าฝูงแกะ ไม่ว่าใช้กำปั้นหรือฝ่ามือก็โจมตีถึงชีวิตได้ในคราวเดียว ฆ่าจนทำเอาเหล่ายอดฝีมือแดนเทพของเผ่าบู๊โบราณจนขวัญหนีดีฝ่อ

“รีบหนีเร็ว! เขาเป็นสัตว์ประหลาด!”

เกาโหลวถอนหายใจออกมา ดวงตาทั้งสองมีแสงที่เปล่งประกายเต็มไปด้วยสติปัญญาเฉียบแหลม

“เฉินโม่ นายบำเพ็ญตนถึงระดับไหนกันแน่? ไม่นึกเลยว่ายอดฝีมือแดนเทพของเผ่าบู๊โบราณจะถูกนายฆ่าอย่างเหี้ยมโหดไปแล้วสิบสามคน นี่ฉัน…ต้องทำยังไงถึงฆ่านายให้ตายได้?”

ตอนนี้เฉินโม่กำลังเดินทางกลับมายังโลก เดินได้ครึ่งทางเขาก็เดินผ่านลำธารเล็กๆสายหนึ่ง

น้ำใสอย่างหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ เขาจึงกระโดดลงลำธารไปอาบน้ำถือโอกาสจับปลาด้วยหนึ่งตัว

ผ่านไปได้ไม่นานเท่าไหร่กลิ่นหอมของปลาเผาก็ลอยไกลไปสิบลี้ เฉินโม่รู้สึกอยากอาหารมากขึ้น เขาคว้าปลามาและเริ่มกินมันอย่างตะกละตะกลาม

“แค่ตัวเดียว?”

ไม่รู้ว่าชายชราที่ฉันกับหนวดเคราขาวนั่งอยู่บนหินฝั่งตรงข้ามของลำห้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ เขามองไปที่เฉินโม่และเอ่ย: “มีปลาแค่ตัวเดียว โดนนายแทะซะขนาดนี้แล้วจะใช้อะไรมาเลี้ยงฉันได้อีก?”

เฉินโม่เหลือบมองชายชราพร้อมเขมือบเนื้อปลาอย่างรวดเร็วจนสะอาดหมดจด จากนั้นก็โยนก้างปลาไปทางชายชราและเอ่ย: “คนกินเนื้อ หมากินกระดูก เป็นแบบนี้มาตั้งแต่โบราณแล้ว!”