แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 193

สายตาของซุนจิ้งไฉหยุดนิ่ง มองดูเฉินโม่ ราวกับว่าเห็นพระเจ้าตัวจริง!

มู่หรงยานเอ๋อร์ปรบมือเล็กๆ ของเธออย่างตื่นเต้น "เฉินโม่ นายช่างสุดยอดมากจริงๆ!"

เฉินโม่กลับไม่ได้พูดอะไรเลย เขาเดินไปที่สระน้ำอย่างช้าๆ จ้องมองไปที่สระน้ำด้วยความงุนงง

ทุกคนค่อยๆ ฟื้นจากอาการช็อก และทันใดนั้นก็พบว่าปัญหาที่เฉินโม่กำลังเผชิญอยู่

"จระเข้เกล็ดทองได้รับความตกใจ กลัวว่ามันอาจจะไม่ออกมาจากน้ำอีกแล้ว มันก็เป็นดั่งสิ่งมีชีวิตที่อยู่ยงคงกระพันอยู่ในใต้น้ำเลยทีเดียว ทีนี้มันก็จะเป็นเรื่องยากที่จะจัดการแล้ว"

"ถ้าจระเข้เกล็ดทองซ่อนตัวอยู่ในน้ำและลอบโจมตีอยู่ตลอดเวลา งั้นก็จะไม่สามารถไปเก็บยาวิเศษได้อีกแล้วไม่ใช่เหรอ?"

คนส่วนใหญ่มองเฉินโม่ที่ยืนอยู่ข้างสระน้ำด้วยความงุนงง และถอนหายใจเล็กน้อย บนใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความเสียใจ

และก็มีคนส่วนน้อย เฝ้าดูการแสดงด้วยท่าทีย่ามใจ พวกเขาไม่ได้รับยาวิเศษ เฉินโม่ก็จะไม่ได้รับ และทุกคนต่างก็จะไม่ได้รับเช่นกัน

อันที่จริง คนพวกนี้พูดถูกเพียงแค่จุดเดียว และสิ่งที่เฉินโม่กังวลนั้นยังมีอีกหนึ่งประเด็น

จระเข้เกล็ดทองตัวนี้รู้จักกับพรุนแดงสามใบได้อย่างชัดเจน ดังนั้นมันจะต้องรู้ถึงสรรพคุณของพรุนแดงสามใบ เมื่อพรุนแดงสามใบสุกเต็มที่แล้วและก็ถูกมันกินลงไป งั้นความแข็งแกร่งของมันก็จะพุ่งสูงขึ้นได้ เมื่อถึงเวลานั้นแม้แต่เฉินโม่จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมันเลย

อย่างไรก็ตาม จระเข้เกล็ดทองซ่อนตัวอยู่ในน้ำ และเฉินโม่ก็ไม่กล้าที่จะลงไปในน้ำ แม้ว่าเขาจะลงไปในน้ำความแข็งแกร่งของเฉินโม่ก็จะลดลงอย่างมากเช่นกัน ไม่เพียงแต่เขาจะไม่สามารถฆ่าจระเข้เกล็ดทองได้ เขาอาจจะตกอยู่ในอันตรายก็ได้

ในเวลาอันสั้นๆ เฉินโม่รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย!

"เทียนซือ ฉันว่าช่างมันเถอะ จระเข้เกล็ดทองตัวนี้เจ้าเล่ห์เกินไป มันไม่คุ้มค่า ที่จะเอาชีวิตไปเสี่ยงเพื่อยาวิเศษ" มีนักบู๊บางคนอยากจะเอาใจเฉินโม่ และพูดเกลี้ยกล่อมเขา

"ใช่ เทียนซือ ยาวิเศษที่อื่นก็มี ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงอันตรายเพื่อยาตัวนี้!" คนส่วนใหญ่ต่างพากันชักชวน แน่นอนว่า ในนั้นก็มีผู้ที่ชื่นชมยินดีในความโชคร้ายอีกด้วย

มู่หรงยานเอ๋อร์ก็ปลอบประโลมอย่างแผ่วเบา "เฉินโม่ ถ้านายไม่แน่ใจว่าจะจัดการกับมันในน้ำได้ พวกเรากลับกันก่อนเถอะ รอให้เราคิดหาวิธีได้แล้วค่อยกลับมาจัดการกับมันอีกที!"

หัวใจของเฉินโม่ควบแน่นขึ้น ดูเหมือนว่าจระเข้เกล็ดทองกำลังจ้องมองพรุนแดงสามใบนั้นจริงๆ ดังนั้นจึงยิ่งไม่สามารถปล่อยมันไปได้

"ฮึ่ เจ้าคิดว่าเจ้าซ่อนตัวอยู่ใต้น้ำ ข้าก็ไม่สามารถฆ่าเจ้าได้แล้วงั้นเหรอ? เจ้าดูถูกข้ามากเกินไปแล้ว!"

"เจ้ามนุษย์ อย่าทำเป็นปากดี แน่จริงก็มาฆ่าข้า ฮ่าฮ่าฮ่า....." จระเข้เกล็ดทองกำลังเยาะเย้ยเฉินโม่อยู่งั้นเหรอ

นักบู๊ทุกคนต่างก็ส่ายหัวอย่างแอบๆ พวกเขาทั้งหมดต่างรู้สึกว่าเฉินโม่ต้องโกรธจนสมองเสื่อมไปแล้วแน่ๆ จงใจจะพูดอวดดี พวกเขาไม่รู้เลยว่าบึงแห่งนี้มันลึกแค่ไหน แม้ว่าปรมาจารย์บู๊จะมาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เฉินโม่จะสามารถฆ่าจระเข้เกล็ดทองที่ซ่อนตัวอยู่ที่ด้านล่างของสระน้ำงั้นเหรอ?

มันไม่แตกต่างอะไรกับการเพ้อฝันเท่านั้น!

เฉินโม่เยาะเย้ย "ความสามารถของข้า สัตว์เลื้อยคลานอย่างเจ้าจะสามารถจินตนาการได้อย่างไร!"

"ค่อยดูข้าจะจัดการกับเจ้า!"