แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 219

กลุ่มผู้มีอิทธิพลทั้งหลายกลัวอย่างมาก: "ผีร้าย ผีร้าย!"

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย!"

หันหลังหนีไปทางกลุ่มคน

เหล่าลูกน้องพวกนั้น ตอนนี้ก็ดูแลเจ้านายตัวเองไม่ได้แล้ว กรีดร้องด้วยความกลัว กลัวจนฉี่ราด หลบหนีไปอย่างน่าสมเพช

"ให้ตายเถอะ นี่มันอะไรกัน! "

"แม่งเอ๊ย ถ้ารู้อย่างนี้ก็ไม่มาร่วมมุงดูสนุกๆหรอกนะ!"

"ตายแล้ว ฉันจะตายแล้ว ฉันจะตายแล้ว ช่วยด้วย!"

......

เสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชก็ดังขึ้นทีละคน และทั่วทั้งลานก็ยุ่งเหยิงอีนุงตุงนัง ไม่ว่าจะเป็นค่ายสิบเมืองภาคใต้ หรือค่ายเจ็ดเมืองเหนือ เมื่ออยู่ต่อหน้าผีร้าย ต่างก็กลัวฉี่ราดกันหมด หนีหัวซุกหัวซุน

วิญญาณชั่วร้ายนับหมื่น แยกเขี้ยวยิงฟันอยู่บนอากาศ เสียงกรีดร้องแปลก ๆ ดูเหมือนจะหัวเราะเยาะผู้คนที่หวาดกลัว

กู่เชียนซาดึงพลังของค่ายกลหมื่นผี ลอยไปในอากาศ มองดูฉากที่วุ่นวายด้านล่าง หัวเราะอย่างภาคภูมิใจ ราวกับบ้าคลั่ง

"ฮ่า ๆ หนีเถอะ แต่พวกแกจะหนีไปไหนได้ล่ะ? เป็นอาหารให้ผีร้ายพวกนี้ซะดีๆเถอะ!"

ซังซังและเอียนชิงเฉิงก็ดูหวาดกลัวเช่นกัน หญิงสาวเผชิญหน้ากับภูตผีเหล่านี้ ยิ่งต้องกลัวเป็นธรรมดา

"ผีร้ายเยอะขนาดนี้ เกรงว่าจะมีมากกว่าหมื่นตน เฉินโม่คนเดียวไม่สามารถแยกตัวไปทำทุกอย่างได้หรอก!"

"กลัวว่าคนพวกนี้ที่มาในวันนี้ จะต้องบาดเจ็บล้มตายแน่ ๆ"

ผีร้ายอยู่ในรัศมี 100 เมตร มีมากมายจนนับไม่ถ้วน คนไม่กี่ร้อยคนหนีไปไม่พ้นหรอก หนีไปที่ไหน ก็มีผีร้ายพุ่งเข้ามาหา

ฉู่เหวินสงและกลุ่มผู้มีอิทธิพล วิ่งไปข้างหลังเฉินโม่ คุกเข่าลงกับพื้น: "เฉินไต้ซือ ช่วยด้วย!"

"ขอเพียงแค่เฉินไต้ซือช่วยชีวิตฉัน ต่อไปฉันจะทำให้คุณทุกอย่าง เพื่อตอบแทนเฉินไต้ซือ!"

เสียงเฉินโม่สงบนิ่ง ราวกับเสียงสวรรค์เก้าชั้นดังมา

"ฉันมีกระบี่ สังหารผีนับหมื่นได้!"

กู่เชียนซาใบหน้าเต็มไปด้วยความประชดประชัน: "ฮ่า ๆ ๆ พูดจาตลก พึ่งของที่เหมือนมีดปอกผลไม้ของคุณ ยังกล้าคุยโวโอ้อวดอย่างไม่รู้สึกกระดากอาย

เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อย ในนาทีต่อมา รอยยิ้มบนใบหน้าของกู่เชียนซาก็หยุดนิ่ง

แสงสีทองส่องรุ่งเรือง และดาบแห่งสวรรค์ก็ลอยขึ้นไปในอากาศด้วยความเร็วสูง เป็นพันเมตรในทันที

เพียงแต่ว่าผีร้ายที่ถูกกระบี่ฟ้าดวงชะตากระแทกเข้า ก็กรีดร้องทันที กลายเป็นควัน สลายหายไปในอากาศ

เนื่องจากกระบี่ฟ้าเร็วเกินไป ทุกคนมองเห็นได้ในระยะ 100 เมตรเท่านั้น คลุมด้วยตาข่ายดาบสีทอง ผีร้ายทั้งหมดไม่มีที่ซ่อน

ไม่กี่อึดใจ ผีร้ายนับหมื่นก็ไม่รอด ท้องฟ้ายามค่ำคืนทั้งหมดกลับสู่ความสงบ

ทั้งสนาม เงียบกริบ!