แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 23

เฉินโม่เดินเข้าไป นั่งยองข้างร้านแผงลอยของนักพรตคนนั้น จับสินค้าที่ตั้งอยู่บนแผง

"หยกสิงห์คู่นี้ราคาเท่าไร"

นักพรตมองเฉินโม่อย่างนิ่งๆ เหมือนรู้สึกว่าเฉินโม่เด็กเกินไป ไม่เหมือนคนที่น่าจะซื้อ ตอบไปลอยๆ ว่า "หนึ่งพัน"

"งั้นภาพนี้ล่ะ" เฉินโม่ชี้ไปที่รูปภาพหญิงสาว แล้วถามขึ้นอีก

"ภาพคัดลอกผลงานชิ้นเอกของถังหยิน ราคาหนึ่งพัน"

"งั้นหินชิ้นนี้ล่ะ" เฉินโม่ชี้ไปหลังสุดของแผง ตรงมุมที่ไม่ได้เห็นง่ายๆ มีหินประหลาดสีเขียว ขนาดประมาณปากถ้วย

ตำแหน่งที่หินนั่นวางอยู่ เหมือนจะเอามาทับผ้าปูแผง เจ้าของไม่ได้สนใจ

"นั่นเป็นหินที่ฉันเก็บมาจากบนภูเขา รู้สึกว่ามันพิเศษ เลยเอากลับมา ถ้านายอยากได้ ฉันให้นาย แต่นายต้องบอกฉันว่า หินนั่นมีประโยชน์อะไร" นักพรตเฒ่ามองเฉินโม่ ดวงตาเป็นประกาย

เฉินโม่ตกใจเล็กน้อย ตัวเองระมัดระวังมากแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะโดนนักพรตเฒ่าจับได้

เป้าหมายของเฉินโม่ คือหินประหลาดสีเขียวก้อนนั้น ถึงดูภายนอก เป็นเพียงหินธรรมดาก้อนหนึ่ง แต่เฉินโม่สัมผัสได้ถึงชี่ฟ้าดิน ที่แฝงอยู่ด้านในของมัน

สิ่งที่เรียกว่าหินหยก มนุษย์ดูเพียงแค่ภายนอก เช่น หยกขาวหยกน้ำตาล ที่มีชื่อเสียง จำพวกนั้น ชี่ฟ้าดินที่แฝงอยู่ในนั้น อันที่จริงมีน้อยมาก บางส่วนไม่มีชี่ฟ้าดินอยู่เลย แม้ถูกแกะสลักเป็นเครื่องประดับอันงดงาม เมื่อสวมใส่ ไม่ได้มีผลดีต่อร่างกายมนุษย์เลยแม้แต่น้อย

กลับกันหินหยกที่ดูไม่สวย กลับแฝงไปด้วยชี่ฟ้าดิน มีประสิทธิภาพบำรุงร่ายกาย ทำให้อายุยืน

หินสีเขียวก้อนนี้ เป็นหินหยกแฝงพลังชี่ฟ้าดิน ซึ่งหายากมาก และปริมาณพลังชี่ฟ้าดิน ยังค่อนข้างสูงอีกด้วย สูงกว่าที่เฉินโม่คาดหวังไว้ก่อนหน้านี้เยอะมาก

แน่นอนว่ายิ่งชี่ฟ้าดินที่แฝงอยู่ในหินหยกเยอะเท่าไร ประสิทธิภาพค่ายกลรวมพลังทิพย์ที่วางออกมา จะยิ่งดีขึ้นด้วย

เฉินโม่เห็นหินหยกสีเขียว ถูกวางไว้ในมุมที่ไม่มีใครสนใจ เข้าใจว่านักพรตเฒ่าไม่ได้สนใจ เดิมทีจะใช้อุบาย ซื้อหินหยกก้อนนั้นมาอย่างเงียบๆ แต่เฉินโม่ประเมินนักพรตเฒ่าต่ำเกินไป

เฉินโม่มองนักพรตเฒ่าอย่างราบเรียบ แอบตกใจเล็กน้อย เขามองความคิดของนักพรตเฒ่าคนนี้ไม่ออกอย่างนั้นเหรอ อีกทั้งบนตัวนักพรตเฒ่า ไม่มีพลังทิพย์เคลื่อนไหวสักนิด เป็นคนธรรมดาอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าจิตใจของนักพรตเฒ่าคนนี้ไม่ฟุ้งซ่าน นับว่าฉลาดเฉียบแหลมมาก

"ตกลง!" เฉินโม่ตอบอย่างเด็ดขาด แต่เพิ่มเงื่อนไขไปหนึ่งข้อ "ฉันบอกประโยชน์ของหินก้อนนี้กับนายได้ แต่นายต้องบอกฉันว่าไปเจอหินก้อนนี้ที่ไหน!"

นักพรตเฒ่ามองเฉินโม่ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้า แล้วพูดว่า "ได้!"

พูดจบ นักพรตเฒ่ายืนขึ้น เก็บแผงลอยอย่างรวดเร็ว ยื่นหินสีเขียวให้เฉินโม่ "พูดที่นี่ไม่ได้ นายตามฉันมา!"

เฉินโม่รับหินก้อนนั้นมา ประเมินดูครู่หนึ่ง เพียงพอที่จะวางค่ายกลรวมพลังทิพย์ได้หนึ่งค่ายกล อีกทั้งยังเหลืออีกเยอะด้วย รอให้เขาบรรลุถึงชั้นสองแดนรวมพลัง สามารถใช้หินหยกที่เหลือ ทำเป็นหยกแขวนคุ้มกายได้

เฉินโม่ถามอย่างราบเรียบ "ภูเขาไหน มีหินแบบนี้บนเขาเยอะไหม"

นักพรตเฒ่าส่ายหน้า "ไม่เยอะ ฉันเจอแค่ก้อนนี้ ตอนฉันเจอต้นสมุนไพร มันงอกอยู่บนหินประหลาดสีเขียวก้อนนี้ ฉันเลยคิดว่าหินก้อนนี้ดูพิเศษ เลยเอากลับมาด้วย"

หินก้อนนี้แฝงด้วยชี่ฟ้าดิน ไม่แปลกใจที่มีต้นสมุนไพรงอกขึ้นมา เฉินโม่รู้สึกโล่งใจ ดูเหมือนว่านักพรตเฒ่าเจอหินสีเขียวก้อนนี้โดยบังเอิญ

"นายยังไม่บอกฉันเลย หินก้อนนี้มีประโยชน์อะไรเหรอ" นักพรตเฒ่าดื่มชา จ้องเฉินโม่แล้วถามขึ้น

แน่นอนว่าเฉินโม่จะพูดความจริงไม่ได้ ตอนนี้ยังไม่สามารถเปิดเผยตัวตนผู้บำเพ็ญเซียนได้

"อันที่จริงฉันเล่นพนันหิน ฉันเห็นว่าคุณภาพของหินนี้ไม่เลว อาจนำวัตถุดิบดีออกมาได้ ดังนั้นจึงอยากเอาไปที่โรงพนันหิน ทุ่มสักรอบ!"

นักพรตเฒ่ายิ้มงดงาม "ถึงนายไม่อยากพูด ก็ไม่ต้องเอาข้ออ้างแบบนี้มาหลอกฉัน ถึงฉันไม่รู้เรื่องพนันหิน แต่หินนี่มันใหญ่ไปหน่อย แค่ดูก็รู้แล้ว จะมีวัตถุดิบอะไรได้"

เฉินโม่ขมวดคิ้ว นักพรตเฒ่าคนนี้รู้เยอะมากเชียว แต่ตอนนี้เขาคิดข้ออ้างดีๆ ไม่ออก จึงทำได้เพียงแสร้งทำเป็นแน่วแน่ "ฉันพูดจริง"

จู่ๆ นักพรตเฒ่ายิ้มอย่างมีเลศนัย "พ่อหนุ่ม ถ้านายยอมบอกประโยชน์ที่แท้จริงของหินก้อนนี้ให้ฉันรู้ ฉันจะแลกด้วยความลับหนึ่งอย่าง ว่าตอนนั้นฉันเจอหินก้อนนี้ที่ไหน"