แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 274

"ทุกท่าน ดิฉันหลี่ซู่เฟินต้องขอบพระคุณที่ทุกท่านยื่นมือเข้าช่วยเหลือ แต่ว่าตระกูลหลี่มีอิทธิพลมาก พวกคุณคงจะต้านทานไม่ไหว ดังนั้นตอนนี้ทุกท่านก็ถอนตัวกันไปก่อนเถอะค่ะ ทุกท่านได้ทำอย่างมีคุณธรรมมากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมาล้มไปพร้อมกับเหม่ยหวา กรุ๊ปเรา!" เสียงของหลี่ซู่เฟินดูเศร้าๆ สีหน้าดูโทรมมาก

พวกของฉู่เหวินสง ก็แอบมองไปยังเฉินโม่ ถ้าหากว่าเฉินโม่ก็พูดแบบนี้เหมือนกัน อย่างนั้นพวกเขาก็จะรีบถอนตัวทันที

แต่น่าเสียดาย เฉินโม่สีหน้านิ่ง ดูไม่ออกว่ามีอารมณ์อะไร พวกของฉู่เหวินสงก็ได้แต่ยืนอยู่ที่เดิม ก้มหน้าไม่พูดไม่จา

หลี่ฉงซานเห็นว่าไม่มีคนถอนตัว ก็ส่งเสียงไม่พอใจ "ดูเหมือนว่าพวกคุณจะเตรียมเป็นศัตรูกับตระกูลหลี่สินะ? คุณว่านครับ รบกวนคุณจดจำคนพวกนี้ไว้ให้ดี เดี๋ยวผมจะไปเยี่ยมทีละคนเลย!"

ว่านฉางหรูโค้งคำนับพูดว่า "รับทราบครับ!"

พอพูดออกไป ในใจของทุกคนก็กระตุก บางคนก็แอบถอยหลังไป ต่อหน้าหลี่ฉงซานของตระกูลมหาอำนาจ เห็นได้ชัดว่าต้านทานไม่ไหว!

เฉินโม่ก็เข้าใจ ตอนนี้นอกจากจะให้ออกหน้าเองแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าต่อต้านกับตระกูลหลี่เลย ต่อให้เป็นคุณท่านจินก็เหมือนกัน ถ้าช้าไปอีกประเดี๋ยว เกรงว่าทุกคนจะทนแรงกดดันไม่ไหว!

"ถ้าหากว่าหลี่ตงหยางออกมาพูดเอง บางทีอาจจะมีความน่าเชื่อถือหน่อย แต่ว่าคุณก็เป็นแค่คนในตระกูลสายรอง มีสิทธิ์มีเสียงอย่างด้วยหรือ!"

คำพูดนิ่งๆ เอ่ยออกมาจากปากของเฉินโม่ จากนั้น เฉินโม่ก็ลุกขึ้น แล้วค่อยๆ เดินไปยังตรงหน้าของหลี่ซู่เฟิน แล้วเผชิญหน้ากับหลี่ฉงซาน

เฉินซงจื่อ เอียนชิงเฉิง และซังซังทั้งสามคนก็ตามมาด้านหลัง แล้วยืนอยู่หลังเฉินโม่อย่างสงบเสงี่ยม

เฉินโม่เดินออกมา ทำให้ทุกคนตกใจ!

"ไอ้เด็กนี่ ต่อหน้าตระกูลหลี่ยังกล้าโอหังขนาดนี้เลยหรือ!หรือว่ามันจะมีไพ่ไม้ตาย?"

"ต่อให้เด็กนี่มีไพ่ไม้ตาย แล้วจะแข็งแกร่งกว่าตระกูลมหาอำนาจอย่างตระกูลหลี่อย่างนั้นหรือ?"

"มันก็ไม่แน่ หมอนี่ทำให้คนตกใจมามากแล้ว!ไม่แน่เขาอาจจะสู้กับตระกูลหลี่ก็ได้!"

"หือ!" ในห้องโถงเกิดเป็นเสียงสูดหายใจเข้าดังเป็นระยะ

"นี่ก็คือนักบู๊ในตำนานใช่ไหม?"

"นี่ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าเนี่ย?"

ทุกคนก็มีใบหน้าหวาดกลัว เมื่อเจอกับพลังที่เหนือธรรมชาติแบบนี้ จะตกใจเสียยิ่งกว่าได้เจอกับผู้นำตระกูลหลี่เสียอีก!

สัมผัสได้อย่างรุนแรงก็คือพวกบอดี้การ์ดที่พวกเจ้าสัวทั้งหลายพาเข้ามา โดยเฉพาะพวกนักบู๊แดนนอก ภายใต้พลังที่กดดันเข้ามาของปรมาจารย์ พวกเขาก็แทบอยากจะคุกเข่าลงไปกราบ!

ปรมาจารย์หลี่หลงจีค่อยๆ ลงยื่นบนพื้นเวที ยืนอยู่ข้างๆ หลี่ฉงซาน ผมสองข้างได้หงอกหมดแล้ว อายุน่าจะ70กว่าแล้ว แต่ร่างกายคล่องแคล่วกว่าวัยรุ่นเสียอีก

เขาจ้องมองเฉินโม่เหมือนเหยี่ยวกำลังจะจับเหยื่อ ใบหน้าเย่อหยิ่งพูดว่า "ไอ้หนู ได้ยินว่าเอ็งอายุยังน้อยก็เข้าสู่แดนในแล้วงั้นหรือ เดิมทีก็เป็นอัจฉริยะที่สมควรจะสั่งสอน แต่เอ็งมันอวดดีเกินไป แม้แต่ตระกูลหลี่ของกูก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา วันนี้จะเป็นวันตายของมึง!"