แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 29

เฉินโม่ยิ้มแล้วประสานมือทำความเคารพแม่ของเจี่ยงหยาว "ขอให้คุณป้าธุรกิจเจริญรุ่งเรือง เงินทองไหลมาเทมานะครับ!"

พ่อแม่เจี่ยงหยาวเป็นคนซื่อสัตย์ เจียมเนื้อเจียมตัว เมื่อได้ยินคำอวยพรของเฉินโม่ แม่ของเจี่ยงหยาวยิ้มร่า มองเฉินโม่ด้วยตาเป็นประกาย "เสี่ยวโม่รู้จักพูดจริงๆ มิน่าล่ะเจี่ยงหยาวของเรา ถึงพูดทั้งวัน ไม่เลวๆ ดูเหมือนหยาวหยาวสายตาหลักแหลมมาก!"

เจี่ยงหยาวที่อยู่ข้างๆ ร้อนใจจนกระทืบเท้า คนที่ถ่อมตนมากอย่างเธอ หน้าแดงจนถึงหู ถูกแม่พูดหยอก ต่อหน้าเพื่อนเยอะขนาดนี้ ต่อไปไปโรงเรียน จะมีหน้าสู้คนอื่นไหม

"แม่รีบไปเถอะ รีบไปเร็วๆ เพื่อนหนูรอจนร้อนใจแล้วเนี่ย!"

พูดพลาง เจี่ยงหยาวดันแม่เข้าไปหลังครัว

เดิมทีเฉินโม่กะจะอวยพรเสร็จ แล้วค่อยให้อั่งเปา แต่เจี่ยงหยาวบอกให้แม่รีบไป ตอนนี้เฉินโม่ไม่รู้จะทำอย่างไร

ถ้าให้เจี่ยงหยาว สาวน้อยคนนี้ต้องไม่รับแน่นอน ดังนั้นเฉินโม่จึงใช้โอกาสตอนไม่มีใครสังเกต แอบเอาอั่งเปาโยนไว้บนโต๊ะแคชเชียร์ จากนั้นจึงยืนอยู่ที่เดิมแบบไม่รู้ไม่ชี้

เจี่ยงหยาวดันแม่ไปแล้ว จึงหันมา มองเฉินโม่อย่างเคอะเขิน ชี้ไปที่โต๊ะกลมขนาดใหญ่สองโต๊ะ ซึ่งยังนั่งไม่เต็ม แล้วพูดว่า "เฉินโม่ เป็นเพื่อนในห้องเราทั้งนั้น จะนั่งโต๊ะไหน"

"เฉินโม่มานั่งนี่!" เจ้าอ้วนจ้าวกาง ที่เตือนเขาในห้องสอบก่อนหน้านี้ ตะโกนอย่างเป็นกันเอง

"ได้!" เฉินโม่เดินไปพร้อมรอยยิ้ม นั่งพูดคุยกับเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทเมื่อชาติที่แล้ว

เห็นเฉินโม่นั่งลง เจี่ยงหยาวโล่งอก หันไปยิ้มให้เพื่อน แล้วพูดว่า "ทุกคนคุยกันไปก่อน ฉันจะไปดูว่าอาหารเสร็จหรือยัง"

"หยาวหยาว ไม่ต้องทำแล้ว เพื่อนกันทั้งนั้น จะเกรงใจอะไร เธอรีบหาที่นั่งเร็ว ทุกคนกำลังรอคุยกับเธอเนี่ย!" ผู้ชายคนหนึ่งพูดกับเจี่ยงหยาว เรียกสายตาจากนักเรียนส่วนใหญ่ทันที

เฉินโม่หันไปมอง เขาจำนักเรียนชายคนนี้ได้ หวางเหล่ย มีทักษะการทำงานเป็นทีม เป็นตัวแทนของนักเรียนทั่วไป สมัยมัธยมปลาย

"ใช่ๆ หยาวหยาวรีบมานั่งสิ เธอไม่อยู่ เราคุยกันไม่มันส์เลย!" ผู้หญิงที่มีสิวสาวบนใบหน้าคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ดึงเจี่ยงหยาวแล้วเอ่ยขึ้น

นักเรียนคนอื่นพากันส่งเสียง บอกให้เจี่ยงหยาวนั่งลง

เฉินโม่ไม่ได้พูดอะไร แต่ยิ้มแล้วมองเจี่ยงหยาว หวังว่าเธอจะนั่งคุยกับทุกคนเช่นกัน เพราะเธอเป็นผู้เริ่มงานนี้

เห็นทุกคนชวนอย่างจริงจัง เจี่ยงหยาวทำได้เพียงรับปาก "ได้ งั้นฉันจะนั่งคุยกับพวกเพื่อน"

มีโต๊ะสองโต๊ะ แต่ละโต๊ะมีที่ว่าง 2-3 ที่ ทุกคนพากันพูดให้เจี่ยงหยาว มานั่งโต๊ะของพวกเขา

นักเรียนทั้งสองโต๊ะ อดหันไปมองโจวหาวไม่ได้ ในแววตามีความตกใจและอิจฉา นักเรียนบางคนถึงกับมองของขวัญเล็กๆ ที่ตัวเองใช้เงินหลายสิบหยวนซื้อมา และก้มหน้าลงเงียบๆ

สำหรับนักเรียนครอบครัวธรรมดาๆ พวกนี้ ของขวัญอวยพรราคาสามร้อยกว่า มีเพียงพวกผู้อาวุโสที่สนิท ถึงจะให้ได้ ส่วนพวกนักเรียน ส่วนใหญ่ใช้เงินหลายสิบหยวน ซื้อของขวัญชิ้นเล็กๆ เพื่อแสดงความยินดี

ของขวัญชิ้นนี้ของโจวหาว เรียกได้ว่าภาคภูมิใจ!

สัมผัสได้ถึงแววตาอิจฉาริษยาของนักเรียนรอบๆ ที่มองมายังตัวเอง โจวหาวยิ่งมีสีหน้าได้ใจ มองเฉินโม่แวบหนึ่ง แววตาฉายแววยั่วยุ

เจี่ยงหยาวไม่สนใจว่าของขวัญจะแพงหรือไม่ แต่เขาให้มาแล้ว ยังไงต้องขอบคุณ "โจวหาว ทำให้นายเปลืองเงินแล้ว!"

ได้ยินคำขอบคุณของเจี่ยงหยาว ความฟุ้งเฟ้อในใจโจวหาวพลุ่งพล่าน รีบโบกมือพัลวัน พูดด้วยสีหน้าอวดดี "เรื่องเล็กน้อย รอให้ถึงวันเกิดเธอ ฉันจะให้ของขวัญราคาห้าร้อยหยวน!"

ของขวัญวันเกิดห้าร้อนหยวน ในบรรดากลุ่มลูกหลานคนรวยของเจิ้งหยวนฮ่าวกับอานเข่อเยว่ พูดไป มีแต่จะขำ แต่ในกลุ่มของนักเรียนทั่วไปพวกนี้ เป็นของขวัญชิ้นใหญ่ที่สุดยอดแล้ว

นักเรียนหญิงบางส่วนมองโจวหาว ด้วยแววตาเป็นประกายวิบวับ

แต่ก็มีนักเรียนชายบางส่วนแอบโมโห พวกเขาไม่ชอบที่โจวหาวจงใจอวดต่อหน้าเจี่ยงหยาว แต่ฐานะทางบ้านเห็นอยู่ตรงหน้า พวกเขาไม่มีทางเทียบโจวหาวได้ ทำได้เพียงสงบเสงี่ยมเจียมตัว