แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 319

หูเหวินเหว่ย ประธานอู๋และยังมีท่านประธานผู้ร่ำรวยนับสิบล้านอีกหลายคน เดินเข้ามาพร้อมกัน

นายอำเภอเหมยร้อนรนจนรีบลุกขึ้นต้อนรับ แต่บนใบหน้ากลับไม่มีความกระตือรือร้นอย่างเมื่อครู่อีกแล้ว แต่เพียงแค่ทำตามมารยาทหน้าที่เท่านั้น เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าคนพวกนี้มาเพื่อคุณเฉินอีกหรือเปล่า

"นายอำเภอเหมย สวัสดีปีใหม่!"

พวกหูเหวินเหว่ยทักทายนายอำเภอเหมยเล็กน้อย จากนั้นก็กวาดมองทั่วงาน

นายอำเภอเหมยใจกระตุก แล้วสีหน้าก็แย่ลง

ทุกคนในงานตกตะลึง "อย่างที่คิด มาสวัสดีปีใหม่ให้กับคุณเฉินอีกแล้ว!"

หูเหวินเหว่ยเห็นเฉินโม่ในทันที แล้วทั้งหมดก็รีบเดินเข้าไปด้วยกัน แล้วโค้งคำนับเก้าสิบองศาให้กับเฉินโม่ "คุณเฉินครับ พวกผมมาสวัสดีปีใหม่ครับ!"

จากนั้นก็หันไปทำความเคารพสองสามีภรรยาเฉินจิงเย่ และหลี่ซู่เฟิน "คุณท่านเฉิน คุณหญิงเฉิน สวัสดีปีใหม่ครับ!"

พูดจบ ทุกคนต่างก็เอาของขวัญวางไว้ตรงหน้าเฉินจิงเย่ จากนั้นหันหน้าไปมองเฉินโม่ด้วยจิตใจรอคอย

เฉินโม่กวาดมองทุกคน คนพวกนี้ส่วนมากแล้วก็เป็นพวกคนที่อยู่ในโรงแรมซื่อไห่เมื่อวานนี้ทั้งนั้น อีกอย่างคนในกลุ่มของหูเหวินเหว่ยก็เยอะมาก และยังมีแขกจากทางฝั่งของถานกวงเหยาอีกสองคนด้วย

เฉินโม่รู้ว่าพวกเขากำลังรออะไร ที่จริงก็แค่รอคำพูดของเขาเพียงแค่ประโยคเดียว

"ลำบากทุกท่านละ!" เฉินโม่พูดนิ่งๆ

พวกหูเหวินเหว่ยต่างดีใจ แล้วก็โค้งทำความเคารพอีกครั้ง "อย่างนั้นก็ไม่รบกวนคุณเฉินแล้วละครับ พวกผมขอลาครับ!"

เหมือนดั่งประธานหลี่และประธานหวง พวกกลุ่มหูเหวินเหว่ยมอบของขวัญให้เรียบร้อยแล้วต่างก็รีบจากไป

บนใบหน้าของทุกคน เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งตะลึง งุนงง และไม่เข้าใจ

ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมพวกกลุ่มคนมีอำนาจในอำเภอเฟิ่งซานพวกนี้ต่างก็มายังสถานที่พักรับรองของอำเภอเพื่อสวัสดีปีใหม่ให้กับเฉินโม่?

สารวัตรกำนันหวางมองดูเฉินโม่ สีหน้าสับสนซับซ้อน คิดไม่ออกจริงๆว่าเด็กมัธยมชั้นหกคนหนึ่ง มีอะไรที่มีค่ามากพอให้คนมีอำนาจมากมายเช่นนี้มาเคารพ

ฉีหยู่เหมียนมองดูเฉินโม่ รู้สึกร้อนรนกังวล หูเหวินเหว่ยเป็นพ่อของหูเจี้ยนหวา ทำไมจู่ๆเขาถึงได้เคารพนอบน้อมต่อเฉินโม่มากขนาดนี้? ระหว่างนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เมื่อกี้ประธานหลี่และประธานหวงมาสวัสดีปีใหม่ให้เฉินโม่ แม้ฉีหยู่เหมียนจะแอบรู้สึกเสียดายที่ก่อนหน้านี้กระทำกับเฉินโม่อย่างไร้เยื่อใย แต่ยังมีตระกูลหูคอยเป็นเบื้องหลังให้ เธอจึงแค่รู้สึกเสียดายเล็กน้อยเท่านั้น

แต่ตอนนี้เห็นตระกูลหูที่เธอมองว่าแข็งแกร่ง ก็มาเคารพนอบน้อมเฉินโม่อย่างนี้ด้วยเช่นกัน ในที่สุดฉีหยู่เหมียนก็รู้สึกกลัวแล้ว

"ไม่เจอหลายปี เขาได้ผจญภัยอะไรในอู่โจวกันแน่? ถึงได้ทำให้ตระกูลหูหวาดกลัวเช่นนี้?"

กังวล หวาดกลัว หงุดหงิด หลากหลายอารมณ์ถาโถมเข้ามาในใจของฉีหยู่เหมียน สุดท้ายก็มลายกลายเป็นความเสียดาย

"ถ้าหากตอนนั้นฉันไม่ไร้เยื่อใยขนาดนั้น แค่ตอบไปลวกๆสักหน่อยก็ยังดี!" ฉีหยู่เหมียนรู้สึกเสียใจต่อการกระทำทั้งหมดของตัวเองอย่างลึกซึ้งเป็นครั้งแรก