แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 335

พลังอันที่มีพลานุภาพราวกับภูเขาขนาดใหญ่ลูกหนึ่งที่ตกลงมาจากบนท้องฟ้า และกดขยี้ลงเสียงดัง

ท่าที่สามของหมัดเทพเทียนเสวียน ปราบฟ้าดิน!

แกร๊ก แกร๊ก......

เสียงกระดูกหักต่อกันดังขึ้นเป็นพรวน คนของสำนักหยินทิพย์แห่งแดนสู่ทิพย์จำนวนสิบกว่าคน ถูกหมัดๆนี้ฆ่าเลยโดยตรง ร่างของทุกๆคนล้วนถูกกระแทกเข้าไปในใต้พื้นดิน

มีเฉินโม่เป็นศูนย์กลาง โดยรอบเกิดหลุมรูปร่างมนุษย์สิบกว่าคนขึ้น

ผู้บำเพ็ญของแดนสู่ทิพย์อยู่ตรงหน้าเฉินโม่ ราวกับมดเช่นนั้น!

ยิงอี้สงสามคนมองดูทุกสิ่งทุกอย่างนี้ด้วยความสยดสยอง เนื้อตัวสั่นเทากันทั้งสิ้น "นี่มันพลังอะไรกันเนี่ย! นี่ยังเป็นมนุษย์อยู่อีกเหรอ?"

ทั้งสามคนดีใจที่ตัวเองเลือกที่จะยอมแพ้ ไม่เช่นนั้นชะตากรรมของพวกเขากลัวว่าจะเหมือนกับคนพวกนี้

เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนมองไปที่เฉินโม่ด้วยความชื่นชมทั่วใบหน้า กาลครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มเสเพลคนนั้น ได้เติบโตขึ้นถึงขั้นที่องอาจกล้าหาญแบบนี้ มีเขาคนหนึ่ง ดูเหมือนว่าฟ้าถล่มดินทลายล้วนมิต้องเป็นกังวล

แต่น่าเสียดาย แม้ว่าดวงตาที่เขามองตัวเองจะเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่กลับไม่มีร่องรอยของความรักระหว่างชายหญิงเลยสักนิด

แววตาของเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนหมองลงเล็กน้อย เธอรู้ว่าในชีวิตนี้กับเฉินโม่ มีบุญแต่ไร้วาสนา!

"ไอ้หนู ถ้าแกฆ่าคนของสำนักหยินของฉัน ฉันจะใช้ตระกูลของแกทั้งเด็กและผู้ใหญ่ มาชำระความแค้นในวันนี้!" เสียงตะโกนร้องเสียงหนึ่งที่โมโหเดือดดาลดังขึ้นในถ้ำ

ดวงตาของเฉินโม่ราวกับคบไฟ เห็นร่างอ้วนเตี้ยนั้นที่หลบซ่อนตัวในถ้ำ ได้หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของเฉินโม่เย็นยะเยือก ในตัวปรากฏเจตนาสังหารที่ทรงพลังขึ้น เหมือนกับอากาศที่เย็นเยือกของโลก ซึ่งดูเหมือนจะแช่คนซะจนแข็ง

"มีคำพูดนี้ของแก ก็เพียงพอแล้วที่ฉันจะทำลายล้างทั้งสำนักหยินทิพย์ของแก"

ความเสียใจที่ใหญ่ที่สุดของเฉินโม่ในชาติก่อน คือการที่ญาติมิตรผองเพื่อนมีจุดจบที่น่าเศร้า การเกิดใหม่ในครั้งนี้ ความปรารถนาสูงสุดของเฉินโม่คือการปกป้องญาติมิตรและผองเพื่อน เพื่อชดเชยความรู้สึกเสียใจในชาติก่อน

ยิงอี้สงสามคนกลัวจนตัวสั่น ตอนนี้พวกเขาถึงได้เข้าใจว่า ชายหนุ่มที่ดูธรรมดาๆคนนี้ เป็นมือขี้ฆ่าที่ไม่มีใครทำให้ขุ่นเคืองได้!

เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนก็ตกใจเช่นกัน ราวกับว่ารู้จักเฉินโม่เป็นครั้งแรก ซึ่งไม่สามารถนำเฉินโม่ที่ราวกับมือขี้ฆ่าตรงหน้า กับชายหนุ่มคนนั้นที่ตัวเองรู้จักเชื่อมโยงเข้าด้วยกันได้

เฉินโม่ไม่แม้แต่จะมองดูซากศพพวกนั้น และยังคงเดินหน้าไปที่ปากถ้ำตรงมุมนั้น โดยที่ได้ตั้งเป้าจิตวิญญาณเอาไว้ที่เจ้าสำนักน้อยตั้งนานแล้ว

เฉินโม่และคนอื่นๆก็ได้มาถึงที่ห้องหินอีกครั้ง พื้นที่ที่นี่เล็กกว่าห้องหินที่พวกเขาเพิ่งเข้ามาห้องนั้นมากๆนัก ชายชราตัวอ้วนเตี้ยคนหนึ่งยืนอยู่ที่ปลายห้องหินด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทั่วใบหน้า

"ไม่หนีแล้ว?"  เมื่อมองไปที่ชายชราที่ดูเหมือนเปลือกไม้ที่เฉี่ยวเฉาตายห่างสามนิ้วตรงหน้า เฉินโม่สีหน้าเฉยเมย

"เหอะๆ หนี?  ฉันไม่เคยคิดที่จะหนีมาก่อน ฉันก็แค่ตั้งใจรอนายอยู่ที่นี่!" รอยยิ้มแปลกประหลาดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายชรา และมองไปที่เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนด้านหลังเฉินโม่

"หญิงธาตุหยินสุด!  เหอะเหอะยิงอี้สงแกทำได้ดีมาก! หลังจากฆ่าไอ้หนูนี้แล้ว ฉันจะใช้วิธีลับบำเพ็ญคู่กับหญิงธาตุหยินสุด ไม่แน่ว่าพละกำลังของฉันอาจจะเก่งเกินกว่าเจ้าสำนัก ต่อไปสำนักหยินทิพย์ก็จะเป็นโลกของฉัน!"