แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 362

"ฉู่เหวินสง คุณอย่าอาศัยอำนาจรังแกคนอื่น! คุณมีสิทธิ์อะไรให้พวกเราออกไปจากเมืองอู่โจว?" หลินทาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ฉู่เหวินสงหรี่ตาลงเล็กน้อย "ประธานหลิน โปรดสั่งสอนลูกชายของคุณด้วย ถ้ายังพูดจาเหลวไหลอีก มันจะเป็นการเหยียดหยามผู้อาวุโส แล้วอย่าโทษว่าผมไม่เกรงใจล่ะ"

หลินเจิ้งหัวหันหน้าไปอย่างกะทันหัน แล้วตบไปที่หน้าของหลินทาว คำรามด้วยความโมโหว่า "หุบปากซะ!"

ความน่าสะพรึงกลัวของฉู่เหวินสงนั้นไม่เพียงแค่ที่เห็นผิวเผินเท่านั้น อย่าว่าแต่สามวัน ตระกูลหลินต้องไสหัวออกไปภายในหนึ่งวัน

หลินทาวมองพ่อตนเองด้วยความอึ้ง เขาถูกตบจนมึน ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงได้ตบหน้าตนเอง

ตอนนี้หลินเจิ้งหัวรู้สึกเสียใจมาก เขารู้ดีว่าลูกชายของตนเองเป็นคนแบบไหน และเขาไม่ควรรับปากว่าจะออกหน้าแทนเขาตั้งแต่แรก เมื่อสักครู่เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นคนบ้านนอกที่มาจากอำเภอเล็ก ๆ เท่านั้น ทำไมชั่วพริบตาเดียว เขาก็กลายเป็นคนที่แม้แต่ฉู่เหวินสงผู้ทรงอิทธิพลของอู่โจวยังต้องอ่อนน้อมถ่อมตนได้อย่างไร?

ถ้าล่วงเกินฉู่เหวินสงแล้ว ตระกูลหลินจบสิ้นอย่างแน่นอน

เมื่อเขาคิดว่าเป็นเพราะลูกชายที่ไม่เอาถ่านของตนเอง ที่ทำให้ตนเองล่วงเกินฉู่เหวินสงหลินเจิ้งหัวแทบอยากจะตีหลินทาวให้ตาย เนื่องจากเขามีลูกนอกสมรสอยู่ข้างนอกหลายคน ถ้าตายไปคนหนึ่งก็ไม่เป็นไร

ฉู่เหวินสงพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา "คุณเฉินเป็นผู้มีพระคุณของฉัน นึกไม่ถึงว่าลูกชายเวรแกกล้าทำให้คุณเฉินอับอายขายหน้าเช่นนี้ ซึ่งเท่ากับเป็นศัตรูกับฉันฉู่เหวินสง!"

ต่อหน้าพ่อของหลินทาวแล้ว การด่าหลินทาวว่าเป็นลูกเวร ซึ่งมีแต่ฉู่เหวินสงเท่านั้นที่กล้าด่าเช่นนี้!

แต่หลินเจิ้งหัวไม่กล้าแม้แต่จะโกรธ แล้วยังขอโทษฉู่เหวินสงด้วยรอยยิ้ม

"ท่านฉู่ ลูกเวรของผมไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร หลังจากกลับบ้านแล้วผมจะตีขาของเขาหัก และเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของเด็ก ดังนั้นคุณอย่าไปใส่ใจเลย ผมขอโทษคุณแทนลูกชาย!" หลินเจิ้งหัวกล่าวด้วยรอยยิ้มประจบ

ฉู่เหวินสงเหลือบมองหลินเจิ้งหัวด้วยความเย็นชา "นายเป็นตัวอะไร? คู่ควรที่จะขอโทษฉันด้วยเหรอ?! ไสหัวออกไปให้พ้น!"

เมื่อสักครู่การที่ฉู่เหวินสงเรียกหลินเจิ้งหัวว่าเพื่อน เป็นเพราะว่าอารมณ์ดี และหลินเจิ้งหัวก็ถือว่าตนเองเป็นเพื่อนเขาจริง ๆ สำหรับฉู่เหวินสงและหลินเจิ้งหัวไม่สามารถถือเป็นอะไรได้สักอย่าง

ตอนนี้ หลินเจิ้งหัวล่วงเกินเฉินโม่ เขาถูกฉู่เหวินสงขึ้นบัญชีดำแล้ว ดังนั้นฉู่เหวินสงไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเขาอีกต่อไป

"พวกคุณกับแบบนี้กับผมไม่ได้! ผมเป็นคนของตระกูลหลิน ซึ่งเป็นตระกูลอันดับหนึ่งแห่งหลินโจว พวกคุณคิดจะเป็นศัตรูกับตระกูลหลินเหรอ?"

คำพูดของหลินทาวทำให้หัวใจของหลินเจิ้งหัวหวั่นไหว ถูกต้อง! เขายังมีตระกูลหลินเป็นที่พึ่งพาอาศัย แม้แต่ฉู่เหวินสงก็ไม่กล้าไม่ให้เกียรติตระกูลหลิน

"คุณฉู่ ผู้อำนวยการหยู่เพื่อเห็นแก่หน้าตระกูลหลิน เรื่องนี้ให้มันจบแค่นี้เถอะ!" น้ำเสียงของหลินเจิ้งหัวแข็งขึ้นมาเช่นกัน

เฉินโม่และฉู่เหวินสงมองพวกเขาด้วยสีหน้าแปลก ๆ

"พวกนายไม่ได้ติดต่อตระกูลหลินมานานแค่ไหนแล้ว?" ฉู่เหวินสงถามทันที

หลินเจิ้งหัวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และถามด้วยความสงสัย "คุณฉู่ ถามเรื่องนี้ทำไม? ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ไปมาหาสู่กับตระกูลหลิน แต่ผมยังคงเป็นคนของตระกูลหลิน ถ้าผมมีปัญหา ตระกูลหลินไม่นิ่งดูดายอยู่แล้ว"

เฉินโม่มองหลินเจิ้งหัวและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ตระกูลหลินที่คุณพูดถึงนั้นถูกผมทำลายไปแล้ว หากคุณต้องการขอความช่วยเหลือจากตระกูลหลิน งั้นก็ลงไปหาพวกเขาที่นรกเถอะ!"