แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 367

บาสเกตบอลกระดอนอยู่บนพื้นคอนกรีตอย่างเงียบ ๆ และดูเหมือนทุกช็อตจะกระแทกใจของทุกคน

ทุกคนต่างตกตะลึง!

เจิ้งหยวนฮ่าวขมวดคิ้วจนแน่น ดวงตาซับซ้อน

อานเข่อเยว่เม้มริมฝีปากแน่น แววตาประกายความตกใจ

สีหน้าของเจิ้งซิ่วลี่เต็มไปด้วยความโกรธ และในใจเต็มไปด้วยความแค้น "บังเอิญ บังเอิญเท่านั้น เขาจะชู้ตเข้าไปได้อย่างไร!"

กลุ่มผู้ชมบนอัฒจันทร์ ร้องเชียร์เป็นระยะ "แม่งฉิบหาย ยังมีเหตุผลอยู่อีกหรือไม่? แบบนี้ก็สามารถชู้ตเข้าได้ด้วย?!"

"ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องจริงอย่างแน่นอน!"

สีหน้าของสมาชิกทีมของห้องห้าที่อยู่ในสนามเต็มไปด้วยความอึ้ง

"คุณชายฮัว ผมไม่ได้มองผิดใช่ไหม? แบบนี้ก็สามารถชู้ตเข้าได้เหรอ?!" สมาชิกในทีมคนหนึ่งยิ้มด้วยความขมขื่น

แต่คุณชายฮัวสงบมาก และกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น อย่าท้อแท้ เตรียมโจมตี!"

สีหน้าของจ้าวกางและคนอื่น ๆ เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ยกนิ้วโป้งให้เฉินโม่ "เฉินโม่ นายสุดยอดมาก! ฮ่า ๆ ๆ......"

"เตรียมป้องกัน!"

จ้าวกางออกคำสั่ง แล้วทั้งสี่คนก็รีบกลับไปที่ตำแหน่งของตนเอง

ตอนนี้ผู้ตัดสินถึงได้สติขึ้นมา รีบเป่านกหวีดอย่างรวดเร็ว และทำสัญญาลักษณ์ไปทางผู้บันทึกคะแนนว่าเป็นคะแนนสามแต้ม

ห้องห้าเป็นฝ่ายได้บอลและเริ่มโจมตี แต่นักบาสตำแหน่งพอยต์การ์ดรู้สึกว่ามีเงาดำแวบอยู่ข้างหน้าเขา แล้วบาสเกตบอลที่อยู่ในมือก็หายไป

คนหนึ่งแย่งบอล ส่วนอีกคนหนึ่งชู้ตสามแต้ม

ซู่!

ชู้ตเข้าอีกแล้ว

ใบหน้าของสมาชิกทีมห้องหาและคุณชายฮัวทรุดลง

คุณชายฮัวมองสมาชิกของทีมคนที่บอกว่าฝีมือของเฉินโม่ธรรมดา และกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา "นายบอกว่าเคยแข่งกับเจ้าหมอนั้นหลายครั้งแล้ว ฝีมือธรรมดาไม่ใช่เหรอ? แม่งฉิบหาย นี่เรียกว่าฝีมือธรรมดาเหรอ? เกือบจะเป็นระดับลีกอาชีพแล้ว!"

"ถ้านี่คือท่าไม้ตายที่ทำให้นายจองหอง นายสามารถรุ่งโรจน์อยู่ในโรงเรียนเพียงชั่วครู่เท่านั้น เมื่อนายก้าวเข้าสู่สังคมแล้ว สิ่งเหล่านี้สามารถกินแทนข้าวได้หรือ?"

อานเข่อเยว่ดูถูกเฉินโม่อีกครั้งโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนว่ามีเพียงวิธีนี้เท่านั้น ที่จะสามารถฟื้นความรู้สึกการมีตัวตนของดาวโรงเรียนซึ่งเป็นที่รักของคนมากมาย

สีหน้าของเจิ้งซิ่วลี่ขาวซีด ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นแรง "มันไร้เหตุผล ไร้เหตุผลสิ้นดี! ทำไมเขาถึงโชคดีแบบนี้ทุกครั้ง!"

"ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอม เฉินโม่ สักวันหนึ่งฉันจะคอยดูตอนนที่นายถูกคนอื่นเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า และถูกถล่มอย่างยับเยิน!"

เดิมสนามบาสเกตบอลที่คึกคัก แค่พริบตาเดียวคนก็หายไปหมดแล้ว สมาชิกของห้องห้าพวกนั้นต้องการที่จะจากไป แต่จ้าวกางหยุดพวกเขาไว้

"เดี๋ยวก่อน แพ้แล้วก็จะไปแบบนี้เหรอ? อย่าลืมเดิมพันของพวกเราล่ะ!"

สีหน้าของคุณชายฮัวและสมาชิกทีมเต็มไปด้วยความอับอาย

มองเฉินโม่ด้วยความไม่เต็มใจ คุณชายฮัวกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "วางใจเถอะ ต่อไปขอเพียงแค่สถานที่ที่พวกนายอยู่ เราก็จะเดินอ้อม!"

หลังจากกล่าวจบ พวกเขาก็เดินจากไปด้วยความโมโห