แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 40

จางหู่โมโหอย่างมาก ชี้ด่าพวกลูกสมุนเหล่านั้น : "ไอ้พวกเศษสวะ ปกติกูดีกับพวกมึงมาก ช่วงเวลาสำคัญ จู่ๆแม้แต่กดโทรออกพวกมึงก็ไม่กล้า เศษสวะ!"

เฉินโม่ตบเข้าไปที่หน้าจางหู่ฉาดหนึ่ง เลือดเต็มปากพร้อมกับฟันสองซี่ จางหู่เงยหน้าพ่นออกไปแล้ว เขาคนทั้งคนก็ถูกเฉินโม่ตบฉาดหนึ่งลอยไปแล้ว หล่นลงกับพื้นเลย

ตบฉาดนี้ เมื่อเทียบกับที่จางหู่ตบโจวหาวแล้ว พลังแข็งแกร่งกว่าสิบเท่าตัว!

ครึ่งหนึ่งของจางหู่บวมอย่างกับหัวหมู ทั้งตกใจและโกรธผสมผสานกัน ตะโกนเสียงกระโชกกระชากใส่เฉินโม่ : "ไอ้เด็กน้อย แกกล้าตบฉันเหรอ ฉัน......"

คำข่มขู่ต่อจากนั้นยังไม่ทันได้พูดออกมา เฉินโม่ก็เตะที่หน้าท้องของจางหู่อีกครั้ง จางหู่คนทั้งคนบินลอยไปเลย ชนกับกำแพงถึงได้หยุดลง

ว้าว!

อ้าปากพ่นเลือดสดๆออกมาอีก จางหู่รู้สึกว่าอวัยวะภายในถูกเตะจนละเอียดหมดแล้ว ในท้องก็หยิ่งปั่นป่วน เขาเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมาแล้ว

"เยสเข้......"

จางหู่ยังคิดที่จะด่า เฉินโม่เดินเข้าไปเลย เหยียบหน้าของจางหู่ไว้ ทั้งหน้าถูกเหยียบจนผิดรูปแล้ว

"แกด่าอีกประโยค ฉันจะเหยียบแกให้ตายเลย"น้ำเสียงที่เยือกเย็นของเฉินโม่ ราวกับว่ามาจากนรก ความเยือกเย็นที่มหาศาล ทะลุเข้าไปยังส่วนลึกของจิตใจจางหู่เลย

ในเวลานี้เฉินโม่เหมือนปีศาจเลย ทุกคนไม่มีทางสงสัยแม้แต่น้อยว่า เฉินโม่กล้าฆ่าจางหู่จริงๆ!

เหล่าสมุนพวกนั้นของจางหู่ แต่ละคนต่างก็คลานอยู่บนพื้น มีสามสี่คนที่คิดจะฉวยโอกาสตอนวุ่นวายแจ้งความ ในเวลานี้ก็รีบร้อนที่จะยอมแพ้ ตกใจกลัวอย่างมาก

จ้าวกางและพวกก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย เห็นนัยน์ตาของเฉินโม่ปรากฏความน่ากลัวออกมา จู่ๆพวกเขาก็รู้สึกว่า ในเวลานี้เฉินโม่ ทำให้พวกเขารู้สึกแปลกประหลาดครู่หนึ่ง

ในที่สุดจางหู่ก็หวาดกลัวแล้ว ตัวของเขาเป็นศูนย์กลางความโมโหที่สุดของเฉินโม่ เจตนาฆ่าที่ไม่ปกปิดเลยสักนิดของเฉินโม่ ทำให้เขาตกใจจนเกือบฉี่ราดกางเกงแล้ว

"พี่ พี่ใหญ่ ฉันผิดไปแล้ว ให้อภัยฉันนะ ฉันยินดีที่จะชดใช้!"

เฉินโม่ก้มลงมองจางหู่ นัยน์ไร้ความรู้สึก มีความเที่ยงธรรมไม่ลำเอียง : "สิ่งที่เสียหายทั้งหมดในวันนี้ แกชดใช้ตามราคาสิบเท่า แกยินยอม?"

"ยินยอม!"จางหู่จะกล้าไม่ยินยอมที่ไหนกันล่ะ?เมื่อเทียบกับชีวิตน้อยๆแล้ว เงินทองเป็นของนอกกาย

"ขอโทษคุณลุงคุณป้าต่อหน้าทุกคน แกยินยอม?"

"ยินยอม!"จางหู่น้ำเสียงแหบแห้ง

เฉินโม่พยักหน้า เท้าที่เปื้อนด้วยเลือดข้างนั้น ถูๆที่ตัวของจางหู่แล้ว หันหลังกลับ เดินมาตรงหน้าของเจี่ยงหยาวเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"หยาวหยาว เห็นแล้วสินะ ฉันเคยพูดแล้วไง ของที่ทุบจนพังจะให้เขาชดใช้สิบเท่า"เฉินโม่ยิ้มอย่างเจิดจรัส บริสุทธิ์อย่างกับเด็ก ราวกับว่าเรื่องเหล่านั้นเมื่อครู่นี้ ไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย

เฉินโม่ชี้ไปยังจางหู่ที่ล้มลงกับพื้น มองโจวหาวอย่างเยือกเย็น

เพื่อนนักเรียนถึงได้เข้าใจแล้ว เมื่อกี้จางหู่จะแจ้งความตลอด กลับว่าถูกเฉินโม่ขวางไว้ หลังจากนั้นโจวหาววิ่งเข้ามา บอกว่าตัวเองแจ้งความเรียบร้อยแล้ว นี่ก็เห็นได้ชัดว่ากำลังช่วยจางหู่!

จ้าวกางพูดด่า : "แม่งเอ้ย เดิมทีฉันคิดว่าไอ้หมอนี่เพียงแค่กระทำที่ไม่ทันกาล คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีจิตใจที่ชั่วร้ายถึงขั้นนี้ "

"พูดมาสิโจวหาว ทำไมนายต้องช่วยพวกเขา!"ใบหน้าเล็กของเจี่ยงหยาวซีดขาว จ้องมองโจวหาวอย่างโมโห

โจวหาวเผยสีหน้าที่รู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรม พูดด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสาว่า : "ฉันไม่เข้าใจว่าพวกแกกำลังพูดอะไรกัน?เมื่อกี้ฉันแสร้งทำเป็นกลัวแล้วออกมา เพื่อที่จะฉวยโอกาสแจ้งตำรวจ คิดไม่ถึงจริงๆว่าเมื่อกลับมาแล้วจู่ๆพวกแกจัดการเรียบร้อยแล้ว"

"เฉินโม่ ฉันรู้ว่าแกเกลียดแค้นฉันอยู่ในใจ แต่ว่า แกก็จะปรักปรำคนดีไม่ได้นะ!"โจวหาวจงใจเบี่ยงเบนประเด็น

ใบหน้าของโจวหาวเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา แต่ในใจกลับว่าแอบยิ้มอย่างเยือกเย็น ทำไม ยังจะทำไมได้อีก เขาอยากให้จางหู่และเฉินโม่บาดเจ็บทั้งสองฝ่าย

โจวหาวเกลียดที่เฉินโม่แย่งจุดสนใจไปจากเขา แต่เขายิ่งเกลียดจางหู่มากกว่า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าจางหู่ไม่ปฏิบัติตามสัญญา ตอนนี้เขาอาจจะถูกเพื่อนนักเรียนชมเชยว่าเป็นผู้ช่วยชีวิต จะถึงคราวให้เฉินโม่โอ้อวดกำลังได้ที่ไหนกันล่ะ!

เพราะงั้น เห็นจางหู่แพ้พ่ายต่อพละกำลังอันน่ามหัศจรรย์ที่ยิ่งใหญ่ของเฉินโม่ โจวหาวก็ถือว่าได้ระบายความแค้นนี้ แต่หลังจากที่สู้ชนะจางหู่แล้ว เฉินโม่จะถูกเพื่อนนักเรียนยกย่องให้เป็นเทพเลยแน่นอน เขาโจวหาวกลับว่าตกเป็นเพื่อนนักเรียนที่ถูกทอดทิ้ง ความอัปยศที่ปอดแหกหนีออกไป เขาไม่ยอมรับ เขามีชื่อเสียงที่กระฉ่อนไปในทางที่ไม่ดีแล้ว แต่เฉินโม่อย่าได้คิดที่จะมีชีวิตอยู่ที่ดีเลย!

แต่ว่า ความคิดเหล่านี้โจวหาวไม่มีทางพูดออกมาแน่นอน ถึงแม้ว่าเฉินโม่มองออกว่าเขามีปัญหาแล้ว ขอเพียงแค่เขาไม่ยอมรับ ไม่มีหลักฐาน เฉินโม่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้