แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 406

"เฉินไต้ซือ เรื่องเมื่อวันก่อนผมได้ทราบมาแล้วครับ ผิดที่ลูกสาวไร้การสั่งสอน ทำให้คนพวกนั้นมีโอกาสหลอกใช้งาน ทำให้เฉินไต้ซือลำบากใจ วันนี้ผมจงใจพาตัวลูกสาวมาด้วยเพื่อทำการขอขมาอภัยครับ!" ฟางปู้ถงโค้งคำนับทำความเคารพ

"ไม่จำเป็นหรอก ก็แค่เรื่องเล็กน้อย วันนี้ที่ผมเรียกพวกคุณมา ก็เพราะมีเรื่องอย่างอื่น"

เฉินโม่คาดเดาว่า ฟางปู้ถงจะต้องเข้าใจผิดถึงสาเหตุที่เขาเรียกรวมตัวในวันนี้แน่นอน คิดว่าจะทำการเอาผิด บวกกับเรื่องที่หนานกงหลินเทียนและว่านเหวินโยวมา ฟางปู้ถงจึงรู้สึกกลัว ดังนั้นจึงได้พาตัวฟางหยู่ฉิงมาขอขมาอภัยด้วยตัวเอง

อย่างที่คิด เมื่อเฉินโม่พูดจบ สีหน้าของฟางปู้ถงก็โล่งใจขึ้นทันที

"เฉินไต้ซือ ไม่ทราบว่ามีอะไรต้องการจะสั่งการครับ?" ฟางปู้ถงถาม

แล้วเฉินโม่ก็พูดสิ่งที่พูดกับพวกผู้มีอิทธิพลพวกนั้นอีกรอบ ในที่สุดฟางปู้ถงก็สบายใจ รับแผ่นหยกมา แล้วพาตัวฟางหยู่ฉิงจากไปอย่างมีความสุข

เพียงแต่ก่อนจะกลับ สายตาที่ฟางหยู่ฉิงมองไปที่เฉินโม่นั้นมีความขุ่นเคืองอย่างมาก ว่าไปแล้วเธอมีอายุมากกว่าเฉินโม่หลายปี แต่ตอนนี้กลับได้คุกเข่าขอโทษให้กับเด็กน้อยคนหนึ่ง และที่อับอายที่สุดก็คือ ที่จริงแล้วฟางหยู่ฉิงไม่จำเป็นต้องคุกเข่า แต่เป็นเพราะฟางปู้ถงพ่อของเธอเข้าใจเฉินโม่ผิด

เฉินโม่อยู่ที่คฤหาสน์ริมทะเลสาบกลับคืนรังได้สองวัน ผู้มีอิทธิพลทั้งสิบเจ็ดเมืองทั่วฮ่านหยางต่างก็มากันหมดแล้ว แผ่นหยกทั้งยี่สิบแผ่นก็ได้แจกจ่ายไปจนหมดเรียบร้อย

"ตอนนี้เหลือแค่รอคนพวกนี้หาหินทิพย์มา หากหาหินทิพย์เจอแล้ว ก็สามารถสร้างค่ายกลได้แล้ว!" เฉินโม่คิดวิเคราะห์ในใจ

เมืองฮ่านหยาง ภายในคฤหาสน์ของว่านฉางหรู

ขาของว่านเหวินโยวได้ทำการผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว การผ่าตัดเป็นไปด้วยดี แต่ถ้าหากคิดอยากจะเดิน อย่างน้อยก็ยังต้องใช้เวลาอีกครึ่งปี

ว่านเหวินโยวนอนอยู่บนเตียง มองดูสีหน้าเคร่งขรึมของว่านฉางหรู ถามว่า "พ่อครับ เกิดอะไรขึ้นอีกงั้นหรือครับ?"

ว่านฉางหรูถอนหายใจ พูดอย่างขุ่นเคืองว่า "คฤหาสน์ของเราที่อยู่ริมทะเลสาบกลับคืนรังแห่งอู่โจว ถูกเฉินโม่ยึดครองไปแล้ว"

ว่านเหวินโยวสีหน้าปกติ แต่ลมหายใจแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ในสายตามีความโกรธแค้นอย่างหนัก "ทางด้านตระกูลหนานกงมีข่าวคราวอะไรมั้ยครับ? แล้วจะไปแก้แค้นเฉินโม่กันเมื่อไหร่?"

ว่านเหวินโยวคิดวิเคราะห์ คาดการณ์ความเป็นไปได้หลายทาง แต่สุดท้ายก็ส่ายหัว "ไม่ได้ครับ เจ้าหนุ่มคนนั้นมีท่านปรมาจารย์คุ้มครอง หากไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่เลวร้ายมากเกินไป ทางรัฐไม่มีทางเข้ามาข้องเกี่ยวด้วยแน่นอนครับ"

"ขาของผมรวมทั้งคฤหาสน์หนึ่งหลัง คงจะแลกกับการที่ทางรัฐไปสอบปากคำปรมาจารย์สักท่านหนึ่งไม่ได้ด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะให้ทางรัฐเสียสละกองทัพทหารเพื่อไปจัดการกับเขา"

"แค้นนี้ พวกเราทำได้แค่อดทนอดกลั้นไปก่อน แล้วรอให้ทางตระกูลหนานกงลงมือจัดการครับ"

"ก็ได้ ฉันจะไปถามตระกูลหยางอีกครั้ง ว่าทางตระกูลหนานกงคิดอยากจะทำอะไรกันแน่?"

ว่านฉางหรูจากไป สีหน้าดูทรุดโทรม เขาเข้าวงการธุรกิจมานานหลายปีขนาดนี้แล้ว แต่กลับต้องมาพ่ายแพ้ในกำมือของเฉินโม่หลายครั้ง เหมือนว่าเฉินโม่เป็นตัวซวยที่ถูกกำหนดไว้ในชีวิตของเขา

"เฉินโม่ไม่ตาย ฉันก็คงใช้ชีวิตไม่สงบสุข!" ว่านฉางหรูคิดสาบานในใจ