แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 447

มองดูรอยยิ้มของมู่หรงยานเอ๋อร์ที่ออกมาจากใจ ในใจของอานเข่อเยว่ก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ ใบหน้าที่สวยๆ เริ่มมีความร้ายกาจเข้ามาปกคลุม

"ทำไมยานเอ๋อร์ถึงได้เชื่อใจเฉินโม่ไอ้คนหลอกลวงขนาดนั้น? เพราะอะไร!ไม่ได้ ฉันจะต้องไปเปิดโปงให้ได้ ทำให้ยานเอ๋อร์ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเขาว่าเป็นอย่างไร"

"นี่ก็เย็นมากแล้ว พวกเรากลับกันดีไหม?" หยางเชี่ยนเชี่ยนมองอานเข่อเยว่แล้วถาม

ในกลุ่มนี้ ตระกูลของมู่หรงยานเอ๋อร์มีอิทธิพลมากที่สุด แต่มู่หรงยานเอ๋อร์ปกปิดตัวตน มีคนน้อยมากที่รู้

ดังนั้น กลุ่มนี้ก็เลยฟังเจิ้งหยวนฮ่าวเป็นหลัก และเจิ้งหยวนฮ่าวก็มีใจตามจีบอานเข่อเยว่ ดังนั้นอานเข่อเยว่ก็เลยกลายเป็นคนที่ทุกคนต้องคล้อยตาม

เจิ้งหยวนฮ่าวกับจางเสี่ยนก็มองอานเข่อเยว่ รอเธอตัดสินใจ

มู่หรงยานเอ๋อร์ก็ตามคนส่วนมาก ไม่ค่อยแสดงความคิดเห็น รออานเข่อเยว่ตัดสินใจอย่างเดียว

อานเข่อเยว่ค่อนข้างหน้าชา มองไปทางทิศที่เฉินโม่เดินหายไป ดวงตาสวยๆ เผยความไม่ยอมแพ้ออกมา "รอเดี๋ยว เฉินโม่เข้าไป คงจะต้องหลงทางแน่ๆ อีกไม่นานก็คงออกมา พวกเรารอหมอนั่นอยู่ที่นี่ รอเปิดโปงคำโกหกของเขา ให้ยานเอ๋อร์ได้รู้สักทีว่าหมอนั่นเป็นคนอย่างไร!"

"ความคิดนี้ดี!" หยางเชี่ยนเชี่ยนยิ้มร้ายๆ เหมือนอยากเห็นเรื่องวุ่นวาย

ได้เห็นเฉินโม่หน้าแหก เจิ้งหยวนฮ่าวกับจางเสี่ยนก็อยากจะเห็นเหมือนกัน

มู่หรงยานเอ๋อร์กลับขมวดคิ้วขึ้น มองอานเข่อเยว่อย่างไม่เข้าใจ แล้วพูดเบาๆ ว่า "เข่อเยว่ เธอเข้าใจอะไรต่อเฉินโม่ผิดไปหรือเปล่า? ถึงได้จ้องจะเอาเรื่องเขาแบบนี้?"

อานเข่อเยว่อึ้งไป แล้วหลุดหัวเราะออกมา "ใช่ที่ไหนกันล่ะ ทำไมฉันจะต้องไปหาเรื่องเขาด้วยล่ะ เขามีอะไรให้ฉันจะไปหาเรื่อง? ฉันก็ทำเพื่อเธอนั่นแหละ ป้องกันไม่ให้เธอถูกภาพลักษณ์ที่จอมปลอมหลอกลวงเอาได้"

มู่หรงยานเอ๋อร์ยิ้มตาหยีเป็นรูปจันทร์เสี้ยว "ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าเฉินโม่พูดความจริง เขาพักอยู่บน แล้วจะออกมาทำไมล่ะ?"

หยางเชี่ยนเชี่ยนเบ้ปาก เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เดิมทีอานเข่อเยว่มั่นใจว่าเฉินโม่พูดโกหก ตอนนี้เธอเริ่มไม่มั่นใจแล้ว แต่เธอพยายามบอกตัวเองไม่ให้เชื่อ

อานเข่อเยว่เม้มๆ ปาก แล้วส่งเสียงไม่พอใจ "ฉันเดาว่าหมอนั่นคงจะรู้ว่าพวกเรารอจับผิดอยู่ข้างนอกนี่ ดังนั้นก็เลยหยุดอยู่ด้านในไม่ยอมออกมา ยื้อเวลากับพวกเราไว้ รอพวกเรากลับแล้วค่อยออกมา ไม่แน่ว่าตอนนี้อาจจะหลบซ่อนอยู่ตรงไหนแอบมองดูพวกเราอยู่ก็ได้!"

เจิ้งหยวนฮ่าวทางด้านหลังก็อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ เหลือบมองเพ่นพ่านเข่อเยว่ สายตาก็เริ่มกังวล เขารู้สึกว่าวันนี้ปะรำเข่อเยว่สูญเสียความใจเย็นและสติจากวันก่อนๆ ไปแล้ว