แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 468

"คุณหนูครับ ให้ผมดูหยกแขวนชิ้นนั้นหน่อยได้มั้ยครับ?" ลุงสุ่ยน้ำเสียงจริงจัง สีหน้ามีความประหม่าปรากฏขึ้น

มู่หรงยานเอ๋อร์แอบรู้สึกงุนงง แล้วถอดหยกแขวนที่เฉินโม่ให้เธอ ยื่นให้กับลุงสุ่ย "ลุงสุ่ยเชิญดูได้เลยค่ะ"

"ขอบคุณครับคุณหนู!"

ลุงสุ่ยรับหยกแขวนมา สองมือถือไว้ เหมือนกับว่ากำลังถือสมบัติหายากอยู่ ท่าทางการกระทำจริงจังอย่างมาก

พวกลูกคนรวยต่างก็มองหน้ากัน แล้วต่างก็หันไปมองลุงสุ่ยอย่างสงสัย ก็แค่ของข้างถนนไม่ใช่หรือไง? ตาแก่นี่ต้องทำขนาดนี้เลยงั้นหรอ?

แต่หยู่เหวินเฉิงกลับมีสีหน้ากังวล แอบภาวนาใจว่าอย่าให้ลุงสุ่ยดูออกเด็ดขาด

ลุงสุ่ยสีหน้ากระตุก แล้วยิ้มออกมา จากนั้นก็ยื่นมือปล่อยพลังชี่แท้ออกมา

หยกแขวนเส้นนั้นส่องแสงสีเขียวออกมาเล็กน้อย ลมเย็นเหมือนเมื่อกี้ปรากฏออกมาอีกครั้ง แต่ระยะเวลาสั้นมาก มีเพียงแค่ลุงสุ่ยและหยู่เหวินเฉิงที่เป็นนักบู๊สองคนนี้เท่านั้นที่สัมผัสได้

แม้ว่าจะไม่สามารถกระตุ้นผลลัพธ์ของหยกแขวนออกมาได้ แต่ลุงสุ่ยก็มั่นใจในความคิดของตัวเองแล้ว

หยู่เหวินเฉิงหลับตาลง คิดในใจว่า "จบแล้ว"

ลุงสุ่ยคืนหยกแขวนชิ้นนั้นให้กับมู่หรงยานเอ๋อร์อย่างเคร่งขรึม สองมือสั่นไหว สีหน้าเคร่งเครียด "คุณหนูครับ ไม่ว่าเวลาใด ก็ต้องสวมใส่หยกแขวนเส้นนี้ไว้กับตัวตลอดเวลานะครับ จดจำไว้ะครับ ต้องจำไว้นะครับ!"

"ค่ะ ฉันจำไว้แล้วค่ะ" มู่หรงยานเอ๋อร์พยักหน้าพูดอย่างจริงจัง

มู่หรงยานเอ๋อร์รู้สึกแปลกใจกับปฏิกิริยาตอบสนองของลุงสุ่ย คนอื่นรู้เพียงแค่ว่าลุงสุ่ยเป็นพ่อบ้านเก่าแก่ของตระกูลมู่หรง แต่มู่หรงยานเอ๋อร์รู้ดีถึงความสามารถและตำแหน่งในตระกูลมู่หรงของลุงสุ่ย ตั้งแต่ที่เธอจำความได้ ยังไม่เคยได้เห็นลุงสุ่ยยั้งสติไม่อยู่เช่นนี้มาก่อน

"หยกแขวนชิ้นนี้ที่เฉินโม่ให้ฉันมา มีความอัศจรรย์อะไรกันแน่? ถึงได้ทำให้ลุงสุ่ยให้ความสำคัญมากเช่นนี้!" มู่หรงยานเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเฉินโม่ พบว่าเฉินโม่สีหน้านิ่งเฉย ดูไม่ออกเลยว่าคิดอะไรอยู่

ทุกคนต่างตกตะลึง หยู่เหวินเฉิงยอมรับเองว่าของขวัญของตัวเองเทียบกับเฉินโม่ไม่ได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

"คุณชายเฉิงครับ เขาเป็นเพียงแค่พ่อบ้านของตระกูลมู่หรงเท่านั้น ไม่รู้ถึงความล้ำค่าของหัวใจแห่งมหาสมุทร ทำไมคุณ...."

ชายหนุ่มคนนั้นยังพูดไม่จบ หยู่เหวินเฉิงก็ตวาดใส่ว่า "แกหุบปากไปซะ!เจ้าโง่อย่างแกจะไปรู้อะไร!ไปให้พ้นซะ!"

ชายหนุ่มคนนั้นสีหน้าอับอาย ไม่เข้าใจว่าทำไมหยู่เหวินเฉิงถึงได้โมโหขึ้นมา แต่ก็ไม่กล้ามีปัญหากับหยู่เหวินเฉิง ทำไมแค่ถอยหลังไปอย่างอับอาย

ลุงสุ่ยสีหน้าเยาะเย้ย มองหยู่เหวินเฉิงอย่างลึกซึ้ง แล้วหันหน้าไปมองเฉินโม่อย่างจริงจัง

"ถึงแม้ว่าฉันเองก็ดูไม่ออกถึงประสิทธิผลของหยกแขวนเส้นนั้น แต่ในเมื่อนายมอบของขวัญที่ล้ำค่าเช่นนี้ให้กับยานเอ๋อร์ ฉันก็ขอขอบคุณนายแทนยานเอ๋อร์ด้วย!"

พูดจบ ลุงสุ่ยก็โค้งตัวทำความเคารพให้กับเฉินโม่