แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 470

มู่หรงเค่อมองดูชายหนุ่มสองคนนั้น สีหน้ามืดขรึมอย่างมาก "พวกนายเป็นใคร? รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน!"

ชายหนุ่มสองคนยิ้มเย็นชา ไม่ตอบอะไร น้ำเสียงมีอายุเสียงหนึ่งดังมาจากนอกประตู "ฉันรู้อยู่แล้วว่าที่นี่คือที่ไหน วิลล่าชิงหลงของตระกูลมู่หรงไม่ใช่หรือไง!"

ผู้อาวุโสผอมแห้งที่สวมใส่เสื้อสีดำคนหนึ่ง ค่อยๆเดินเข้ามา บนใบหน้ายิ้มชั่วร้าย

มู่หรงเค่อสีหน้ามืดขรึม ยิ้มเยาะพูดว่า "ในเมื่อรู้ว่าเป็นวิลล่าชิงหลงของตระกูลมู่หรง แล้วพวกนายยังกล้ามาสร้างเรื่องวุ่นวายที่นี่อีก อยากตายงั้นหรอ?"

พวกผู้มีอิทธิพลของเขตเจียงหนานที่อยู่ด้านหลังต่างก็ตกใจ

ผู้นำตระกูลมู่หรงผู้เหี้ยมโหดทั่วเขตเจียงหนานคนนี้ ถ้าหากโมโหเมื่อไหร่ ก็มักจะมีความน่าเกรงขามที่ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวแผ่ออกมา

ผู้อาวุโสคนนั้นไม่หวาดกลัวสักนิด พูดเยาะว่า "คุณมู่หรงช่างน่ากลัวจริงๆ สมแล้วที่เป็นเพชฌฆาตผู้ฆ่าคนอย่างง่ายดาย!"

ทุกคนต่างนิ่งอึ้ง เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสคนนี้พูดจาแฝงความนัย!

ใบหน้าของมู่หรงเค่อเองก็มีความสงสัยปรากฏขึ้น ถามเสียงเย็นชาว่า "นายเป็นใครกันแน่? มีอะไรก็พูดมาตรงๆ!"

ผู้อาวุโสยิ้มชั่วร้าย "ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แต่ฉันจะเรียกความยุติธรรมให้กับสิบกว่าชีวิตในสมาคมซานเหอเมื่อตอนนั้น!"

"สมาคมซานเหอ?" ทุกคนสีหน้างุนงง มีเพียงผู้คนน้อยนิดที่มีสีหน้าตกใจ แสดงความวิตกกังวลออกมา

แต่ว่า มู่หรงเค่อกลับมีสีหน้าตกตะลึง แล้วพูดกับพวกลูกน้องว่า "ทุกคน จับมันไว้!"

พวกบอดี้การ์ดที่ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มผู้คนรีบปรากฏตัวออกมา มีมากมายถึงสิบกว่าคน แล้วพุ่งตรงเข้าไปที่ผู้อาวุโสคนนั้น

ผู้อาวุโสยิ้มเยาะออกมา "คุณมู่หรง ลงมือเร็วขนาดนี้ เพราะกลัวว่าฉันจะพูดถึงการกะทำในอดีตของตระกูลมู่หรงออกมางั้นหรอ?"

"แต่ว่าเพียงแค่เจ้าหนูพวกนี้ นายคิดว่าสามารถจับฉันไว้ได้งั้นหรอ?"

ผู้อาวุโสยืนนิ่ง ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างได้ใจ ชายหนุ่มสองคนนั้นที่ถือพวงหรีดไว้ โยนพวงหรีดทิ้งลงกับพื้น แล้วยิ้มเยาะพุ่งเข้าใส่

แววตาของมู่หรงเค่อมีเจตนาฆ่าปรากฏขึ้น "ดูแล้วนายคงไม่คิดที่จะพูด อย่างนั้นนายก็ไม่ต้องพูดไปตลอดชีวิตเลยแล้วกัน!"

"ลุงสุ่ยครับ รบกวนคุณลงมือจัดการพวกมันด้วยครับ!"

ลุงสุ่ยโค้งคำนับตอบกลับว่า "ครับ!"

จากนั้น ลุงสุ่ยก็เดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้านิ่งเฉย มองดูชายหนุ่มสองคนนั้น พูดเสียงเย็นชาว่า "ก็แค่มีพลังระดับแดนนอกเท่านั้น ยังกล้ามาอวดดีที่นี่อีก!"

"รับความตายซะเถอะ!"

ลุงสุ่ยเหมือนดั่งเสือชีตาร์ตัวหนึ่ง โค้งตัวแล้วพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มสองคนนั้น

ผู้อาวุโสคนนั้นหุบยิ้มทันที สีหน้ากังวล "แดนในชั้นสูงสุด!"

"พวกนายไม่ใช่คู่ต่อสู้ รีบถอยซะ!" ผู้อาวุโสตะโกนเสียงดัง แล้วก็พุ่งตัวเข้าไป ขวางการโจมตีของลุงสุ่ยไว้