แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 487

"ฉันไม่ยอม!"

เหรินเทียนหยู่อยากจะตะโกนขึ้นฟ้า แต่เขาไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว พลังชีวิตและพละกำลังของเขาหมดไปอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็ค่อย ๆ ทรุดตัวลงบนพื้น

เหรินเทียนหยู่มองไปในทิศทางของเฉินโม่ ยื่นมือที่เปื้อนเลือดออกมา และกล่าวด้วยความยากลำบาก "อาจารย์ของฉัน ไม่ปล่อยพวกแกไปอย่างแน่นอน....."

หลังจากพูดจบ เหรินเทียนหยู่เอียงศีรษะและเสียชีวิตทันที!

ห้องโถงเงียบสงัด มีเพียงเสียงหายใจที่ทุกคนพยายามกลั้นเอาไว้

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าราบเรียบ ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ!

ผ่านไปเป็นเวลานาน ทุกคนจึงค่อย ๆ ได้สติ

เมื่อมองภาพที่อยู่ตรงหน้า ทุกคนรู้สึกเหมือนกับว่าตนเองกำลังฝัน พลังความแข็งแกร่งของเหรินเทียนหยู่นั้นเกินจินตนาการของพวกเขาแล้ว แต่ภาพที่เฉินโม่ใช้ตะเกียบฆ่าคน ได้ล้มล้างความเข้าใจของพวกเขาต่อโลกใบนี้อย่างสิ้นเชิง

"ตะเกียบ...ก็สามารถฆ่าคนได้ด้วย?"

ทุกคนกำลังคิดข้อสงสัยนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง ถึงแม้ว่าคนอื่นจะพูดอย่างไร พวกเขาก็ไม่เชื่ออย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้ข้อเท็จจริงอยู่ตรงหน้าแล้ว ทำให้พวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะไม่เชื่อ

ลุงสุ่ยมองเฉินโม่ด้วยใบหน้าที่ตกใจไม่น้อยไปกว่าคนอื่น ๆ เหล่าคนดังของมณฑลเจียงหนานเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไป พวกเขาเห็นเฉินโม่ใช้ตะเกียบฆ่าเหรินเทียนหยู่ที่ทรงพลัง แต่พวกเขาไม่รู้ความหมายที่อยู่เบื้องหลัง

ตะเกียบเป็นตะเกียบธรรมดาทั่วไป สิ่งสำคัญคือคนที่ใช้ตะเกียบ

"ปรมาจารย์หนุ่มอายุสิบแปดปี ฮ่า ๆ ถ้าผมไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง ยังไงผมก็ไม่เชื่อ!" ลุงสุ่ยยิ้มด้วยความขมขื่น

หลังจากหายตกใจแล้ว มู่หรงเค่อมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าเสียใจ ดูเหมือนว่าเขาจะแก่ลงไปอีกสิบปี เดิมใบหน้าที่น่าเกรงขาม ตอนนี้เต็มไปด้วยความละอายใจ

เมื่อนึกถึงคำพูดที่ตนเองเคยเยาะเย้ยเฉินโม่ก่อนหน้านั้นสองครั้ง มู่หรงเค่อรู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง และแทบอยากจะมุดเข้าไปในดิน

"เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าเขาจองหองเกินไป อายุยังน้อยแต่กลับมีท่าทีจองหอง และเป็นคนที่ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ตอนนี้คิดแล้วมันช่างน่าขันสิ้นดี ที่แท้ผมถึงจะเป็นกบในกะลาอย่างแท้จริง เขาไม่ได้จองหอง แต่เขามีความสามารถที่จะพูดคำพูดเหล่านั้น!"

มิน่าล่ะเขาล่วงเกินโจวเทียนวั่งและตระกูลหยู่เหวินในคราวเดียวกัน แต่เขากลับไม่แยแส แล้วยังบอกว่าต่อให้พวกเขาแข็งแกร่งแค่ไหน ผมก็จะสามารถทำลายพวกเขาด้วยดาบเล่มเดียว ตอนนั้นผมคิดว่าเขาคุยโวโอ้อวด จองหองจนไร้ทางเยียวยา ตอนนี้คิดแล้วช่างน่าขำมาก! ถ้าผมมีพลังที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงตระกูลโจวกับตระกูลหยู่เหวิน ถึงแม้ว่าบวกเพิ่มตระกูลมู่หรงของผมเข้าไปด้วย มีอะไรให้กลัว?"　　

"ถึงจะมั่งคั่ง ถึงจะมีพลังอำนาจ ผมจะทุบทำลายทั้งหมดด้วยหมัดเดียว!" เมื่อเทียบกับพลังแท้จริงที่สามารถควบคุมความเป็นความตายได้ เงินและสถานะในโลกฆราวาสเป็นเพียงขยะเท่านั้น กล่าวอีกนัยหนึ่งถ้าคุณมีพลังเช่นนั้น แล้วคุณจะขาดแคลนความมั่งคั่งและสถานะได้อย่างไร?