แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 514

"คุณหนูกงซุนยินดีด้วย ยินดีด้วย! ที่คุณประมูลของล้ำค่าทั้งหกชิ้นได้ เป็นการใหญ่จริงๆ!" ชายวัยห้าสิบกว่าปียิ้มและกล่าวชื่นชม

กงซุนจื่อยิงยิ้มเล็กน้อย ท่าทางของเธอยังคงเย่อหยิ่ง "มันก็แค่ร้อยล้านเท่านั้น สำหรับตระกูลกงซุนแล้ว มันเป็นเพียงแค่เงินเล็กน้อยเท่านั้น"

ผู้ชายคนนั้นยิ้มด้วยความอึดอัด แอบด่ากงซุนจื่อยิงว่าจองหองเกินไปแล้ว หลังจากพูดตามมารยาทอีกสองสามประโยค เขาก็เดินจากไปทันที

ชายหนุ่มหลายคนเดินเข้าไปล้อมกงซุนจื่อยิงเอาไว้ มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาอยู่สองคนที่อยากจะเอาใจกงซุนจื่อยิง

"จื่อยิงเธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ช่วงหลายปีที่ผ่านมาเธออยู่สบายดีไหม?" สีหน้าของชายหนุ่มคนนั้นมีความกังวล สามารถมองออกว่าเขาห่วงใยกงซุนจื่อยิงจริง ๆ

กงซุนจื่อยิงเหลือบมองเขาด้วยความเย็นชา และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ฉันสบายหรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย? คนอย่างนายยังคิดที่จะมาจีบฉันเหรอ?"

ชายหนุ่มคนนั้นหน้าแดงและรีบอธิบายว่า "จื่อยิง ผมแค่เป็นห่วงเธอเท่านั้น ไม่มีความหมายอื่น"

ยิ่งอยู่เสียงของเขายิ่งเบาลงเรื่อย ๆ การอธิบายของเขาไม่มีพลัง ไม่มีใครเชื่อว่าผู้ชายคนหนึ่งเป็นห่วงผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ต้องใช้สมองคิดก็รู้แล้วว่าเขาต้องมีความรู้สึกดีต่อผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน

ชายหนุ่มบางคนที่อยู่ด้านข้างหัวเราะเยาะออกมา ซึ่งทำให้ชายหนุ่มนั้นหน้าแดงมากยิ่งขึ้น

"เอาล่ะ นายไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอก ฉันไม่ใช่คนที่นายสามารถสำผัสได้ ต่อไปอย่าคิดอะไรกับฉันอีก อย่าหาเรื่องใส่ตัว" กงซุนจื่อยิงกล่าวอย่างเย็นชา

มีความหดหู่อยู่ในดวงตาของชายหนุ่ม เขาก้มหน้าด้วยความอับอาย แต่มีร่องรอยความไม่เต็มใจบนใบหน้า "จื่อยิง พวกเราเป็นเพื่อนเล่นมาตั้งแต่เด็ก แล้วยังเป็นเพื่อนนักเรียนที่โตมาด้วยกัน ทำไมเธอถึงใจร้ายขนาดนี้?"

สีหน้าของกงซุนจื่อยิงเปลี่ยนไป เธอขมวดคิ้ว ตะโกนด้วยความรังเกียจ "เฉินถงใครเป็นเพื่อนเล่นวัยเด็กกับนาย? อย่าได้คืบจะเอาศอก ถ้าทำให้ฉันโกรธ ฉันจะยุติการความร่วมมือกับครอบครัวของนายทันที ตอไปเป็นขอทานซะเถอะ!"

แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา เขาแค่อยากได้กล้วยไม้สะอาดจิตเท่านั้น ไม่ได้คิดที่จะจีบ กงซุนจื่อยิง

"อาจารย์อา พวกเรากลับกันเถอะ!" กงซุนจื่อยิงกล่าวกับชายชราด้วยความเคารพ

ขณะที่พวกเขาสองคนกำลังจะจากไป เฉินโม่ยืนขึ้นและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "รอสักครู่!"

กงซุนจื่อยิงและชายชราหันกลับมาพร้อมกัน มองไปที่เฉินโม่ เมื่อพวกเขาพบว่าร่างกายของเฉินโม่ไม่มีชี่แท้แม้แต่น้อย ความเหยียดหยามปรากฏขึ้นในดวงตาทันที

กงซุนจื่อยิงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นและมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าที่เหยียดหยาม "มีอะไร? นายอยากจะจีบฉันด้วยเหรอ? เมื่อสักครู่นายไม่เห็นจุดจบของคนพวกนั้นเหรอ? ผู้ชายอย่างพวกนายมักจะคิดว่าตนเองพิเศษกว่าคนอื่น ฉันบอกได้เลยว่าจุดจบของนายจะแย่กว่าพวกเขา!"