แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 53

เสี่ยวหลิวคนขับของคุณท่านจิน พาเฉินโม่ไปส่งถึงหน้าประตูลานเล็กๆของหมู่บ้านในเมือง ลงจากรถและเปิดประตูรถให้เฉินโม่เข้าไปที่ลาน ด้วยท่าทีที่เคารพ

เฉินโม่กล่าวขอบคุณ แล้วก็เปิดประตูเดินเข้าไปในบ้านด้วยตัวเอง

เสี่ยวหลิวเหลือบมองบ้านของเฉินโม่ ประหลาดใจเล็กน้อย เตรียมตัวจะบอกคุณท่านจิน กับสิ่งที่พบเห็นนี้

เฉินโม่เข้าไปในบ้านของตน ล็อคประตูบ้าน ปิดมือถือ จากนั้นนั่งขัดสมาธิในค่ายกลรวมพลังทิพย์ เริ่มฝึก

ชาติก่อน เฉินโม่ไม่รู้ด้วยซ้ำประเทศหัวเซี่ยยังมีนักบู๊อยู่ แม้ว่าเขาฝึกถึงจิตปฐม หวนกลับสู่โลกไอกา ก็ไม่พบร่องรอยของนักบู๊ บางทีอาจจะพบแล้ว ด้วยการบำเพ็ญตนของแดนจิตปฐมของเขาในตอนนั้น เดิมทีก็ไม่ได้สนใจมันเลยด้วยซ้ำ

แต่ในเมื่อพบการมีอยู่ของนักบู๊แล้ว เฉินโม่จำเป็นต้องเพิ่มความเร็วในการเสริมสร้างความแข็งแกร่ง

เดิมทีเฉินโม่คิดว่า หลังจากที่จุติใหม่แล้ว เขาก็อาศัยตัวตนของเขาในฐานะผู้บำเพ็ญ เพื่อฝึกฝนไปอย่างนั้น ก็สามารถพอที่จะทำอะไรก็ได้ไม่มีใครสนใจอยู่บนโลก ภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตนี้ ก็คือปืนผาหน้าไม้กระสุนเหล่านั้น ปืนใหญ่เครื่องบิน แต่ตอนนี้ กลับมีกลุ่มผู้ฝึกเพิ่มมาอีก

แม้ว่าเฉินโม่ฝึกฝนตามการฝึกพลังของจินโจงรุ่น การตัดสินที่เรียกว่านักฝึกวิชาบู๊ ที่จริงก็คือแบบจำลองของผู้บำเพ็ญหลังจากที่อ่อนกำลังลงเป็นหมื่นเท่า แต่เฉินโม่ก็ไม่ใช่ผู้บำเพ็ญแดนดั่งเทพเมื่อชาติก่อน ถ้าหากแผนล่มขึ้นมา นักบู๊ที่ฝึกมาในมือเหล่านั้น เกรงว่าเฉินโม่จะกลายเป็นเรื่องตลกที่สุด ในประวัติศาสตร์ของโลกบำเพ็ญเซียนทั้งหมด

เฉินโม่ยังคงฝึกฝนจนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นถึงจะเสร็จสิ้น ความแข็งแกร่งโดยรวม แข็งแกร่งขึ้นมาก แต่หากต้องการข้ามชั้นสองแดนรวมพลัง ยังต้องใช้เวลาอีกสักพัก

นี่ยังคงเป็นการเบิกเนตรของค่ายกลรวมพลังทิพย์ ถ้าหากไม่มีค่ายกลรวมพลังทิพย์ หากต้องการข้ามชั้นสองแดนรวมพลัง แม้ว่าจะเป็นอำนาจที่แข็งแกร่งของวิชามังกรขึ้นสวรรค์ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลา 3 เดือน

ล้างหน้าบ้วนปาก ออกมากินอาหารเช้าสักหน่อย 07.50 น. เฉินโม่ออกจากลานเล็กๆ มุ่งหน้าไปโรงเรียน วันนี้เป็นวันรับผลการเรียน ผ่านวันนี้ไป ก็ปิดเทอมฤดูหนาวแล้ว

และวันนี้ ในความทรงจำของชาติก่อน ก็เป็นวันยุติการแต่งงานของตระกูลเอียน

เฉินโม่ในชาติก่อน ในวันนี้เองถูกคนของตระกูลเอียน เล่นงานจนเกือบจะโดดตึกฆ่าตัวตาย ความอัปยศนั่น แม้ว่าจะผ่านมา 600 ปีแล้ว เฉินโม่ก็ไม่เคยลืมเลือนเลยสักนิด

เฉินโม่เหลือบมองเขาเบาๆ หลินทาว เจิ้งหยวนฮ่าวลูกคนรวยในแวดวงเพื่อนที่เล็กๆ เขาเป็นสุนัขรับใช้ของเจิ้งหยวนฮ่าวมาตลอด เขามักจะออกหน้าโจมตีเฉินโม่แทนเจิ้งหยวนฮ่าวประจำ

ประโยคนี้ ดึงดูดความสนใจทั้งชั้นเรียนในทันที คนส่วนใหญ่ต่างก็มองเฉินโม่ด้วยความยินดีปรีดาในความโชคร้ายของเขา

แต่ว่า เพื่อนร่วมชั้นที่ไปปาร์ตี้ที่ร้านอาหารของบ้านเจี่ยงหยาว กลับไม่มีใครกล้าหัวเราะเยาะเฉินโม่เลย มองไปที่ดวงตาของเฉินโม่ ก็เผยความกลัวอยู่ลึกๆ

เฉินโม่ไม่มองหลินทาวเลยแม้แต่น้อย เดินไปยังที่นั่งของตัวเองที่อยู่แถวแรก นั่งลงและรออย่างเงียบๆ

เมื่อเทียบกับตัวเอกตระกูลเอียนในวันนี้ เจิ้งหยวนฮ่าวคนเหล่านี้ เป็นเพียงแค่คนเลวที่กระจอกๆ ไม่มีค่าพอให้พูดถึงเลย

เจี่ยงหยาวไม่สนใจสายตาของคนอื่นโดยสิ้นเชิง วิ่งไปข้างๆเฉินโม่ด้วยความเบิกบานใจและตะโกนว่า: "พี่เฉินโม่ ผู้หญิงคนนั้น เมื่อวานไม่ได้ทำให้พี่ลำบากใจใช่ไหม?"