แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 624

ผู้อำนวยการมองเฉินโม่ด้วยความลำบากใจ เขารู้ดีว่าการให้เฉินโม่ขอโทษเป็นเรื่องยาก แต่เขายังคงหวังว่าเฉินโม่จะสามารถไกล่เกลี่ยเพื่อยุติความขัดแย้งได้ เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงตัวแทนของมหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศ ถึงแม้สถานะของเฉินโม่จะไม่ธรรมดา แต่ถ้ามหาวิทยาลัยทั่วประเทศร่วมมือกัน เขาก็ไม่สามารถต่อต้านได้เช่นกัน

ต้องรู้ว่าพวกเขาเป็นเหมือนยักษ์ใหญ่ เป็นตัวแทนอัจฉริยะของประเทศหัวเซี่ย แม้แต่ประเทศก็ยังต้องให้เกียรติพวกเขา

ไม่ว่าสถานะภูมิหลังของเฉินโม่จะแข็งแกร่งเพียงใด แต่เขาก็ไม่มีวันแข็งแกร่งไปกว่าประเทศ

ผู้อำนวยการมองเฉินโม่ด้วยความอึดอัด ถอนหายใจและกล่าวว่า “เฉินโม่ ฉันคิดว่านายยอมรับผิดเถอะ อดทนสักนิดแล้วทุกอย่างก็จะสงบ ยอมถอยหนึ่งก้าว เรื่องทุกอย่างก็จะจบ การประนีประนอมเป็นวิธีแก้ปัญหาความขัดแย้งที่ง่ายที่สุด”

คำพูดของผู้อำนวยการชัดเจนมาก เขาหวังว่าเฉินโม่จะไม่ใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา แล้วทำลายอนาคตของตนเอง

เพียงแต่ถ้าเขารู้สถานะของเฉินโม่จริง ๆ เขาจะไม่พูดแบบนี้แน่นอน

เจี่ยงหยาวและคนอื่น ๆ เกลี้ยกล่อมเบา ๆ เช่นกัน “เฉินโม่ คำพูดของผู้อำนวยการมีเหตุผลมาก นายยอมอ่อนข้อชั่วคราวเถอะ!”

แม้แต่นักเรียนคนอื่น ๆ ก็แอบพยักหน้า หวังว่าเฉินโม่จะขอโทษ เพราะเมื่อเทียบกับอนาคตของตนเองแล้ว การขอโทษไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เจิ้งซิ่วลี่ เจิ้งหยวนฮ่าว จางเฉียงและคนอื่น ๆ กลับไม่อยากให้เฉินโม่ขอโทษ กระทั่งแอบหวังอยู่ในใจ “อย่าขอโทษ อย่าขอโทษเด็ดขาด ยิ่งปัญหาใหญ่ก็ยิ่งดี!”

เฉินโม่มองตัวแทนของมหาวิทยาลัยยานจิง และกล่าวเยาะเย้ย “ให้ผมขอโทษ พวกคุณคู่ควรเหรอ?!”

พวกเจิ้งหยวนฮ่าวสามคนตื่นเต้นจนเกือบจะตะโกนออกมา มองเฉินโม่ด้วยความตื่นเต้น ความคิดอยู่ในใจว่า “เฉินโม่ นายไม่ได้ทำให้พวกเราผิดหวังจริง ๆ!”

สีหน้าของผู้อำนวยการ เจี่ยงหยาวและคนอื่น ๆ เคร่งขรึม พวกเขาแอบกล่าวเบา ๆ ว่า “จบสิ้นแล้ว!”

หลังจากเฉินโม่กล่าวประโยคนี้ออกมา ถึงแม้อยากจะประนีประนอมความขัดแย้งของทั้งสองฝ่าย แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

ผู้ชายอายุประมาณห้าสิบกว่าปีสวมชุดสูท ร่างกายเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม ยืนอยู่ที่ห้องประตู มองตัวแทนเหล่านี้ของมหาวิทยาลัยชื่อดังด้วยความเย็นชา

มีชายหนุ่มสองคนที่สีหน้าเคร่งขรึมยืนอยู่หลังผู้ชายคนนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นบอดี้การ์ด ตามด้วยผู้ชายวัยเดียวกับเขาอีกสองคน ซึ่งความน่าเกรงขามของทั้งสองคนก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน

เมื่อเห็นคนที่มา นอกจากตัวแทนของมหาวิทยาลัยชื่อดังกลุ่มนี้แล้ว ทุกคนต่างตกตะลึง

ผู้อำนวยการรีบเดินไปด้วยรอยยิ้ม ประสานมือทั้งสองเป็นการคำนับ “นายกๆ เอี๋ยน ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร! ไม่ทันไปต้อนรับ โปรดอภัยด้วย!”

หลังจากนั้น ผู้อำนวยการประสานมือทั้งสองไปทางชายวัยกลางคนสองคนที่อยู่หลังนายกๆ เอี๋ยน “สวัสดีครับ รองนายกๆ เจิ้ง รองนายกๆ หลิน!”

ผู้นำสูงสุดของเมืองอู่โจวสามคนมาอยู่ที่นี่หมดแล้ว