แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 656

ใบหน้าของเว่ยอวี้เหอเป็นสีแดง ท่าทางของเขายังคงสงบ แต่หัวใจเต็มไปด้วยความโกรธ

เฉินไต้ซือ ผมม่มีคุณสมบัติหรือไม่ ลองดูก่อนจึงรู้

ดูเหมือนว่าเว่ยอวี้เหอจะพยายามพิสูจน์ตัวเอง แล้วชี่แท้ก็ปะทุออกมาจากทั่วร่างกาย พลังที่ทรงพลังปกคลุมไปทั่วห้องโถงทันที

“แดนในชั้นสูงสุด ทะลวงไปแล้วจริงๆ!”

ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงต่างตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พรสวรรค์ของเด็กหนุ่มตระกูลเว่ยสองคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ!

แต่พลังนั้นปะทุออกมาเร็วและหายไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนทุกคนไม่สามารถมองเห็นการลงมือเคลื่อนไหวของเฉินโม่ ร่างของเว่ยอวี้เหอกระเด็นกลับหัวออกไป

เสียงดังโครม กระแทกจนโต๊ะแตกละเอียด และล้มอยู่บนพื้นด้วยความน่าสังเวช

ทุกคนเงียบ!

ทุกคนต่างอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

“สถานการณ์......เป็นอย่างไรกันเนี่ย?”

“เว่ยอวี้เหอกำลังเล่นกลอยู่เหรอ? ทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้กระเด็นออกไป”

เหล่าเด็กรุ่นหลังของโลกฝึกบู๊แห่งเจียงหนานถามอย่างต่อเนื่อง เพราะพวกเขามองไม่เห็นการลงมือเคลื่อนไหวของเฉินโม่

คนที่มีความแข็งแกร่งถึงจะสามารถมองเห็นได้ ตอนที่เว่ยอวี้เหอพูดจบ เฉินโม่สะบัดมือไปทางเว่ยอวี้เหอ ราวกับว่าเขากำลังไล่แมลงวันตัวหนึ่ง

จากนั้น เว่ยอวี้เหอก็กระเด็นออกไป แล้วกระแทกจนโต๊ะแตกละเอียด ไม่รู้ว่าตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่

ตอนนี้สีหน้าของพานรุ่ยหมิง เว่ยชางหยุนและบุคคลสำคัญอื่น ๆ ของโลกฝึกบู๊แห่งเจียงหนานเต็มไปด้วยเคร่งขรึม ราวกับว่าพวกเขาเห็นผี!

ผู้นำหม่าและผู้อาวุโสเการู้สึกตกใจเช่นกัน ความรู้สึกเหยียดหยามเฉินโม่ก่อนหน้านั้น ก็มลายหายไป

เด็กรุ่นหลังพวกนั้นยังคงถามต่อไปว่า “เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ ๆ เว่ยอวี้เหอก็กระเด็นออกไปโดยไม่มีเหตุผล?”

“เจ้าโง่ เป็นฝีมือของเฉินไต้ซือ เมื่อสักครู่แกไม่เห็นเฉินไต้ซือสะบัดมือเหรอ!”

เฉินโม่ไม่สนใจเขา มองเว่ยชางหยุนและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ดื้อดึงไม่ยอมรับผิด!”

หลังจากกล่าวจบ เขาขยับร่างกาย แล้วปล่อยพลังหมัดไปที่เว่ยชางหยุนทันที

ท่าที่หนึ่งหมัดเทพเทียนเสวียน สยบภูเขา!

ปัง!

ผู้นำตระกูลเว่ยที่น่าเกรงขาม เป็นปรมาจารย์แดนแปรภาพ เป็นคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกฝึกบู๊ ถูกหมัดของเฉินโม่จนกระเด็นออกไปเหมือนเว่ยอวี้เหอเมื่อสักครู่ กระแทกจนโต๊ะแตกละเอียด และล้มอยู่บนพื้นด้วยความน่าสังเวช

อย่างไรก็ตาม ปรมาจารย์ก็คือปรมาจารย์ ถึงแม้ว่าเว่ยชางหยุนจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาก็ยังมีสติอยู่

“เป็นไปได้ยังไง!” สีหน้าของเว่ยชางหยุนเศร้าหมอง กล่าวพึมพำกับตัวเองด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

สายตาของทุกคนที่มองเฉินโม่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว!