แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 740

“นายเองแหละ ไม่ต้องมองแล้ว” ศาสตราจารย์เสิ่นชี้เฉินโม่

“……..” เฉินโม่พูดอะไรไม่ออก ห้องเรียนนี้มีคนอยู่มากมาย ทำไมต้องเป็นตนเองด้วย? โชคร้ายจริง ๆ

เสิ่นเจี้ยนเหวินมองเฉินโม่ด้วยความประหลาดใจ และกล่าวเยาะเย้ยอยู่ในใจ “เฉินโม่ ตอนนี้แม้แต่สวรรค์ก็ช่วยฉัน! ถึงแม้ว่าลุงแก่ที่ดื้อรั้นจะไม่ช่วยฉัน แต่นึกไม่ถึงว่านายจะบังเอิญโชคร้ายขนาดนี้!ฮ่า ๆ!”

เสิ่นเจี้ยนเหวินเกือบจะหัวเราะออกมา เพราะมันเป็นเรื่องที่บังเอิญจริง ๆ

นักศึกษาคนอื่น ๆ มองเฉินโม่ด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย และรู้สึกมีความสุขกับความโชคร้ายของคนอื่น เมื่อสักครู่พวกเขาส่วนใหญ่ใจลอย แต่เฉินโม่โชคร้าย และกลายเป็นแพะรับบาปแทน

พวกจี๋ต๋าจิ่วตูต่างแสดงความเห็นอกเห็นใจ และแสดงท่าทางที่อยากจะช่วยแต่ก็ไม่สามารถช่วยได้

เฉินโม่ทำได้เพียงยืนขึ้นด้วยความจำใจ มองศาสตราจารย์เสิ่นและถามด้วยท่าทางไร้เดียงสาว่า “อาจารย์ มีอะไรครับ?”

ศาสตราจารย์เสิ่นเคยเห็นนักศึกษาที่แกล้งทำตัวน่าสงสารมามากแล้ว และเขามีหลายวิธีที่จะจัดการนักศึกษาประเภทนี้

“ไม่มีอะไร เพียงแต่เมื่อสักครู่อาจารย์พูดถึงความหมายของชีวิต ตอนนี้นายลองพูดถึงมุมมองตนเองออกมา!” ศาสตราจารย์เสิ่นจ้องเฉินโม่ด้วยสีหน้าจริงจัง

นักศึกษาต่างหดคอเล็กน้อย เพราะท่าทางของศาสตราจารย์เสิ่นนั้นน่ากลัวมาก ราวกับว่าถ้าเฉินโม่ไม่สามารถตอบคำถามได้ เขาจะต้องแบกรับความโกรธของศาสตราจารย์เสิ่นทันที!

และคำถามของศาสตราจารย์เสิ่นข้อนี้ก็ค่อนข้างยาก เมื่อสักครู่เขาพูดถึงความหมายของชีวิต ตอนนี้เขาให้นักศึกษาพูดถึงมุมมองตนเอง ซึ่งนี่เท่ากับการเขียนวิทยานิพนธ์แล้ว และมันยากมาก!

แม้แต่ใบหน้าที่สวยงามของเล่หรูหั่ว ก็แสดงออกมาถึงการครุ่นคิดอย่างหนัก ไม่นานเธอก็เลิกล้มด้วยความจำใจ มองเฉินโม่ด้วยสีหน้าสงสาร

รอยยิ้มที่อยู่ในดวงตาของเสิ่นเจี้ยนเหวินยิ่งหนาแน่นขึ้น ตอนนี้เขารู้สึกว่าลุงหัวโบราณคนนี้น่ารักจริง ๆ!

พวกจี๋ต๋าจิ่วตูต่างครุ่นคิดอย่างหนักเช่นกัน แต่ด้วยความรู้และประสบการณ์เพียงเล็กน้อยของพวกเขา แล้วพวกเขาจะเข้าใจความหมายของชีวิตได้อย่างไร

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ละคนต่างแอบส่ายศีรษะ และตะโกนอยู่ในใจว่า “มันยากเกินไป คำถามของศาสตราจารย์เสิ่นยากเกินไปแล้ว!”

ความจริงแล้วตอนนี้ศาสตราจารย์เสิ่นหายโกรธแล้ว เขายังรู้ว่าคำถามที่เขาถามนั้นยากเกินไป และไม่ได้คาดหวังว่าเฉินโม่จะสามารถตอบคำถามนี้ได้

“ช่างมันเถอะ ด้วยอายุของนาย การตอบคำถามแบบนี้เป็นเรื่องยาก แต่ต่อไปถ้าอาจารย์บรรยาย ต้องตั้งใจเรียนและอย่าคิดฟุ้งซ่าน!” ศาสตราจารย์เสิ่นมองเฉินโม่แล้วกล่าว

เพราะสิ่งที่นักบู๊แสวงหาก็คือสิ่งเหล่านี้?

เพียงแต่มันไม่ได้กว้างอย่างที่เฉินโม่กล่าว ตอนนี้สิ่งที่นักบู๊แสวงคือการหลุดพ้นจากพันธนาการ หลุดพ้นจากชีวิต แต่ยังไม่ถึงระดับที่เฉินโม่กล่าว

ศาสตราจารย์เสิ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของเขามีความครุ่นคิดเหมือนกัน แต่เขายิ้มอย่างรวดเร็ว และรู้สึกไม่เห็นด้วยเล็กน้อย

“เป็นมุมมองที่ไม่เลว จากที่กล่าวมาสามารถมองออกว่านายมีความคิดเกี่ยวกับชีวิตที่ลึกซึ้ง แต่สิ่งที่นายพูดนั้นเลื่อนลอยเกินไป ทุกคนล้วนอยากจะหลุดพ้น แต่จะหลุดพ้นได้อย่างไร?”

นักศึกษาหยุดคิด และนึกขึ้นได้ทันใด “ถูกต้อง จะหลุดพ้นได้อย่างไร?”

พูดง่ายแต่ทำยาก

มุมมองนั้นสามารถมีได้ไม่จำกัด แต่มุมมองที่สามารถแสดงให้เห็นและปฏิบัติได้ ถึงจะเป็นมุมมองที่ถูกต้อง

มิเช่นนั้น มันก็ไร้ประโยชน์!