แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 76

เฉินโม่ยิ้มเฉยชา ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับเลยสักนิด รอให้วัยรุ่นสองคนนั้นพุ่งเข้ามา หนึ่งหมัดหนึ่งคน ต่อยล้มลงพื้นทันที

มองเห็นวัยรุ่นสองคนที่นอนร้องโหยหวนอยู่ใต้เท้าเฉินโม่ วัยรุ่นคนอื่นก็งงไปสักพัก ไอ้มีดมองดูเฉินโม่ ในตาก็มีความแปลกใจแสดงออกมา

ตาของฉู่เหวินสงก็หรี่ลง: "ไม่น่าถึงกล้าอวดเก่งต่อหน้าฉันแบบนี้ ที่แท้ก็มีของอยู่บ้าง พวกแกทั้งหมดเข้าไปด้วยกัน!"

วัยรุ่นที่เหลืออยู่สิบกว่าคน พุ่งเข้าไปทางเฉินโม่ทันที แต่ว่า เพียงไม่กี่อึดใจ ลูกน้องพวกนี้ที่ฆ่าฟันเพื่อฉู่เหวินสงบ่อยๆ ก็ล้มลงกับพื้นทั้งหมด จับที่ส่วนต่างๆของร่างกาย ร้องเจ็บปวดโหยหวน

ในตาของฉู่เหวินสงก็มีความตกใจไหลผ่าน ฝีมือของลูกน้องเขารู้ดี ต่างก็เป็นฝีมือดีที่ฝ่าฟันกับเขามาหลายปี ถึงแม้จะเป็นแค่คนธรรมดา แต่ปกติหนึ่งคนก็สามารถสู้ได้สี่คน สิบกว่าคนรวมกัน ความสามารถนี้มองข้ามไม่ได้

แต่ว่า พออยู่ในมือของเฉินโม่ แค่หนึ่งนาทีพวกเขาก็ทนไม่ไหว ถูกตีให้ล้มลงกับพื้นทั้งหมด มองกลับมาที่เด็กหนุ่มคนนั้น หน้าไม่แดงไม่หอบเลยด้วยซ้ำ เหมือนกับคนที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ ความสามารถแบบนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้ฉู่เหวินสงตกใจ

ในตาของไอ้มีดมีจิตสังหารที่รุนแรงไหลผ่าน เขาสามารถสัมผัสได้ว่าเด็กหนุ่มที่หน้าตาอัปลักษณ์ตรงหน้าคนนี้ มีความสามารถที่ทำให้เขาต้องให้ความสำคัญด้วย

"ท่านฉู่ ผมไปลองกับมันดู!"

ฉู่เหวินสงพยักหน้า สำหรับความสามารถของไอ้มีด เขาไว้ใจร้อยยี่สิบเปอร์เซ็นต์: "อืม อย่าตีให้ตายก็พอ!"

ไอ้มีดพยักหน้า เดินขึ้นไปช้าๆ ยืนอยู่หน้าเฉินโม่ที่ห่างออกไปห้าเมตร จ้องมองไปที่เฉินโม่อย่างเย็นชา: "ไอ่หนุ่ม ความสามารถแกไม่เลว แต่ยังไงซะแกก็อ่อนเยาว์เกินไป วันนี้ ฉันจะให้แกเสียใจที่ได้เจอกับฉัน!"

เฉินโม่ยกนิ้วกลางไปให้ไอ้มีด กระตุกนิ้ว: "อย่าพูดมากเลย เสียเวลา!"

ไอ้มีดตะโกนออกมาด้วยความโกรธหนึ่งที โค้งตัวลงเล็กน้อย ความเร็วของคนทั้งคนก็ปะทุออกมา เหมือนกับเสือชีตาห์ที่รวดเร็วตัวหนึ่ง พริบตาเดียวก็มาปรากฏอยู่ที่หน้าเฉินโม่

"รนหาที่ตาย!"

แต่ว่า ไอ้มีดกลับถูกเด็กมัธยมตรงหน้าคนนี้ตีจนลอยในหมัดเดียว? นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย?

พวกจางเสี่ยนก็ยิ่งตกตะลึงไปอีกสีหน้าก็มึนงง นี่ยังเป็นไอ่คนบ้านนอกคนนั้นอยู่ไหม? ทำไมมันเก่งขนาดนี้! มิน่าเมื่อกี้มันถึงกล้าแสดงท่าทีที่ไม่กลัวอะไรต่อหน้าฉู่เหวินสง มิน่ามันถึงกล้าต่อกรกับตัวเอง ที่แท้มันก็เป็นยอดฝีมือยุทธภพคนหนึ่งที่ปิดบังตัวตนนี่เอง

จางเสี่ยนอยู่ๆก็นึกขึ้นได้ ตอนที่อยู่หน้าบ้านอานเข่อเยว่ เขายังอยากลงมือสั่งสอนเฉินโม่ ตอนนี้มาคิดดูแล้วรู้สึกเสียวหลังขึ้นมาเลย

อานเข่อเยว่มองดูเฉินโม่อยู่เงียบ ในใจก็ผ่อนคลายลงจริงๆ: "ที่แท้นี่ถึงจะเป็นไผ่ตายของนาย มิน่าถึงแสดงท่าทีที่ไม่มีใครในสายตาอยู่ตลอด ความสามารถในการต่อสู้แบบนี้ เพียงพอกับความโอหังของนาย!"

แต่ว่าอานเข่อเยว่ก็รีบส่ายหัว แอบคิดในใจ: "แต่ตอนนี้ยังไงก็เป็นสังคมทันสมัย ถึงแม้นายจะสู้เก่งแค่ไหนก็สู้ปืนไม่ได้หรอก ความสามารถในการต่อสู้สามารถให้ความสนุกชั่วขณะนายได้ แต่ผลรวมก็ไม่มีประโยชน์อะไรมาก ในยุคนี้ ยังคงต้องสู้กันด้วยเงินทองและต้นทุน! เทียบกับเจิ้งหยวนฮ่าว นายก็ยังห่างไกลเกินไป!"

เธอกลับลืมไปว่า เมื่อกี้ที่เจิ้งหยวนฮ่าวเรียกพ่อที่เป็นปลัดอำเภอมา ก็ยังช่วยพวกเขาไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เฉินโม่ละก็ เธอตอนนี้คงถูกจับขึ้นรถไปดื่มชาเป็นเพื่อนฉู่เหวินสงแล้ว