แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 78

"ฉู่เหวินสง!"จินเพ่ยอวิ๋นพูดออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นก็พูดด้วยความโมโห: "รบกวนคุณเฉินนำมือถือให้เขา ฉันจะคุยกับเขาเอง!"

เฉินโม่มองไปที่ฉู่เหวินสงด้วยสายตาที่แปลกประหลาดไปหนึ่งที ชี้ไปที่มือถือแล้วพูดว่า: "มีคนอยากจะคุยกับแก"

ฉู่เหวินสงยิ้มเยาะเย้ย สีหน้าดูถูก: "ได้สิ ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าแกจะเรียกใครมา?"

ในอู่โจว เขาฉู่เหวินสงไม่เคยกลัวใครจริงๆ!

แต่ว่า ฉู่เหวินสงพึ่งเอามือถือของเฉินโม่แนบไว้ที่หู ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ดุดันด่าขึ้นมาว่า: " ฉู่เหวินสง แกใจกล้ามาจากไหน ขนาดแขกคนพิเศษของคุณปู่แกก็กล้าผิดใจ!"

ได้ยินเสียงนี้ ฉู่เหวินสงตกใจจนมือสั่นไปหนึ่งที เกือบทำมือถือของเฉินโม่ตกลงกับพื้น เปลี่ยนหน้าเป็นหน้ายิ้มอย่างร้อนรน: "คุณหนูรองพูดอะไรครับเนี่ย? ผมจะไปกล้าผิดใจกับแขกคนพิเศษของนายท่านได้ยังไง?"

"เด็กมัธยมที่ยืนอยู่หน้าแกนั่นแหละแขกคนพิเศษของคุณปู่ ขนาดฉันอยู่ต่อหน้าเขายังไม่กล้าพูดเสียงดัง คุณปู่ก็ยังต้องเรียกเขาว่าคุณเฉิน! แกคิดดูเองละกัน! เอามือถือให้เขา!"จินเพ่ยอวิ๋นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ฉู่เหวินสงตะลึงจนตาโตปากค้าง มองไปที่เฉินโม่ ถึงกับลืมคืนมือถือให้กับเฉินโม่

"เป็นไปได้ยังไง? เด็กมัธยมตรงหน้าคนนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็นแขกคนพิเศษของคุณท่านจิน! เป็นแบบนี้ได้ยังไง?"ฉู่เหวินสงไม่เข้าใจจริงๆ ตัวตนตำแหน่งอย่างคุณท่านจิน เด็กหนุ่มที่อายุเพียงสิบเจ็ดสิบแปดปี เป็นไปได้ไงที่จะไปเกี่ยวข้องกับเขาได้? อีกทั้งคำพูดนั้นของจินเพ่ยอวิ๋นที่ทำให้ฉู่เหวินสงตกใจมากยิ่งกว่าที่ว่า ขนาดคุณท่านจินยังต้องเรียกเด็กหนุ่มว่าคุณเฉิน!

ฉู่เหวินสงรู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าคนนี้มีชื่อว่าเฉินโม่ เขาเข้าใจดีว่าคำพูดของจินเพ่ยอวิ๋นไม่ได้พูดเกินความจริง

เฉินโม่มองดูสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อของฉู่เหวินสง ในใจก็เข้าใจ เห็นทีหน้าของตระกูลจินใหญ่พอ ทำให้จอมบ้าคลั่งแห่งอู่โจวที่ยิ่งใหญ่คนนี้สงบได้แล้ว

เฉินโม่พูดด้วยความยินดียินร้ายเล็กน้อย: "คืนมือถือของฉันให้ฉันได้รึยัง?"

ฉู่เหวินสงถึงดึงสติกลับมาได้ รีบเก็บปืนเข้าไว้ วิ่งก้มหน้ามาที่หน้าเฉินโม่ มือสองข้างที่เคารพยื่นมือถือให้กับเฉินโม่

"คุณเฉิน ถ้าหากคุณบอกก่อนว่าเป็นแขกของนายท่าน ผมจะไปกล้าดูหมิ่นคุณได้ยังไง! เป็นผมที่ตาต่ำเอง ขอให้คุณเฉินผู้ใหญ่ใจกว้าง ปล่อยผมไปเถอะ!"

เฉินโม่รับมือถือมา ไม่ได้สนใจฉู่เหวินสง ต่อสายกับจินเพ่ยอวิ๋นต่อ

"คุณเฉิน ฉันพูดสั่งสอนฉู่เหวินสงไปแล้ว คุณก็ไว้ชีวิตเขาเถอะ! ตอนนี้คุณส่งตำแหน่งมาให้ฉัน ฉันจะส่งคนไปรับคุณทันที!"จินเพ่ยอวิ๋นพูด

นักเรียนมัธยมปีที่หกที่หน้าตาธรรมดาคนนี้ มีที่มายังไงกันแน่?

ไอ้มีดและพวกลูกน้องทั้งหลายมองไปทางเฉินโม่ เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

พวกจางเสี่ยนสือหยางก็ตกตะลึงจนตาโตปากค้าง เดิมทีเฉินโม่ปฏิเสธการชักจูงของฉู่เหวินสง ก็ทำให้พวกเขาเสียดายมากแล้ว ตอนนี้ฉู่เหวินสงกลับใช้เสียงต่ำคุยกับเฉินโม่ นี่ทำให้พวกเขางงไปเลย ไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าตอนนี้ว่าเป็นเรื่องยังไงกันแน่จริงๆ? หรือว่าเฉินโม่จะเป็นบุคคลที่สุดยอดเหรอ? แต่นี่มันก็ไม่เหมือนซะหน่อย!

อานเข่อเยว่ก็ขมวดคิ้วเช่นกัน มองไปที่เฉินโม่ด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจ หรือว่าสายเมื่อกี้ที่โทรเข้ามาจะเป็นสายที่มาจากตระกูลเฉินที่หนานซู? แต่ถึงแม้จะเป็นตระกูลเฉินที่หนานซู ก็ไม่ถึงกับทำให้พี่ใหญ่ในอู่โจวคนนี้ต้องเปลี่ยนไปเคารพนับถือต่อหน้าเฉินโม่ขนาดนี้ซะหน่อย!

มู่หรงยานเอ๋อร์มองไปที่เฉินโม่ กลับมีสีหน้าดีใจ รู้สึกว่าเฉินโม่ถึงจะเป็นผู้ชายที่แท้จริง มองดูพวกจางเสี่ยน แล้วมาดูที่เฉินโม่ ความต่างแบบนี้คนหนึ่งฟ้าคนหนึ่งเหวเลยจริงๆ

เฉินโม่ส่งข้อความตำแหน่งไปให้จินเพ่ยอวิ๋น จากนั้นหมุนตัวมองไปที่อานเข่อเยว่และมู่หรงยานเอ๋อร์ พูดเฉยชาว่า: "ฉันยังมีธุระต่อ พวกเธอไปก่อนเลย!"

อานเข่อเยว่พยักหน้า แต่มู่หรงยานเอ๋อร์กลับไม่อยากไป แต่กลับถูกพวกหยางเชี่ยนเชี่ยนที่ตกใจจนกลัวไปหมดตั้งแต่แรกลากตัวออกไป จางเสี่ยนและสือหยางคนพวกนี้ยิ่งไม่ต้องพูด อยากจะหนีไปให้เร็วที่สุด ถึงกับกลัวว่าเฉินโม่จะมาคิดบัญชีเก่ากับพวกเขา

แต่ละคนขึ้นรถไป หายไปทันที หนีเร็วยิ่งกว่ากระต่ายซะอีก