แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 814

เฉินซงจื่อพยักหน้า “ใช่ น้ำชีวิตเป็นเสาหลักของหอการค้าโม่เจีย หากไม่มีน้ำชีวิต หอการค้าโม่เจียคงจะถูกพวกคุณขับไล่ไปตั้งนานแล้ว”

เล่ชิงชางมีสีหน้าพึงพอใจมาก “คุณเอี๋ยนคนนี้เป็นผู้จัดการน้ำชีวิตในเมืองจงไห่ การจัดจำหน่ายน้ำชีวิตในจงไห่ล้วนนำเข้ามาจากคุณเอี๋ยน”

“ตอนนี้ท่านก็รู้จักตัวตนของคุณเอี๋ยนแล้วสินะ!”

เมื่อได้ฟังการแนะนำอย่างจริงจังจากเล่ชิงชาง เอี๋ยนฟู่ก็เหลือบมองเฉินซงจื่ออย่างลำพองใจ เหมือนต้องการแสดงอำนาจ

“ผมคิดว่าส่วนแบ่งทางการตลาดของน้ำชีวิตของหอการค้าโม่เจียนั้นมากไปหน่อย กลับไปแล้วผมจะหยุดการจัดหาน้ำชีวิตให้หอการค้าโม่เจียชั่วคราว” เอี๋ยนฟู่กล่าวอย่างเย่อหยิ่ง

บรรดาเจ้าสัวต่างพากันชื่นชมยินดี มองไปที่เฉินซงจื่อด้วยสีหน้าสะใจ

“สูญเสียช่องทางการจัดหาน้ำชีวิตไปแล้ว ครั้งนี้หอการค้าโม่เจียถึงจุดจบเป็นแน่!”

เล่ชิงชางมองไปที่เฉินซงจื่ออย่างลำพองใจเช่นกัน เขารู้สึกว่าตอนนี้เฉินซงจื่อต้องมีสีหน้าไม่สู้ดีแน่นอน

แต่มันก็ทำให้พวกเขารู้สึกผิดหวัง

สีหน้าของเฉินซงจื่อยังคงดูสงบนิ่ง ราวกับว่าได้ฟังเรื่องที่ไม่มีความสำคัญ

“ฮึ่ม! ความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้วเจ้าหมอนี่ยังทำเสแสร้งจอมปลอมอีก เมื่อคุณเอี๋ยนตัดขาดแหล่งน้ำชีวิตจริงๆ ผมจะดูว่าเขายังสงบนิ่งแบบนี้อีกได้ไหม?” หลีเจี้ยนฮุยพูดเยาะเย้ย

เล่ชิงชางมองไปที่เฉินซงจื่อ นึกถึงสถานะนักบู๊ของเฉินซงจื่อ เล่ชิงชางไม่ต้องการที่จะล่วงเกินเฉินซงจื่อมากเกินไป

“ท่านพรตเฉิน หากท่านยินดีถอนตัวจากจงไห่ ข้อเสนอเมื่อครู่ของผมก็ยังมีผลอยู่”

เฉินซงจื่อหัวเราะร่า “ไม่จำเป็นแล้ว หากผมต้องการน้ำชีวิต ก็ไม่จำเป็นต้องผ่านใครเลย แค่กวักมือเรียกก็มาแล้ว!”

“พวกคุณคิดว่า จะหวังพึ่งเศษสวะคนนี้ให้มาตัดแหล่งน้ำชีวิตของหอการค้าโม่เจียได้งั้นหรือ?”

“เหลวไหลสิ้นดี!”

ทุกคนมองไปที่เอี๋ยนฟู่อย่างงุนงง หรือว่าเฉินซงจื่อมีวิธีข้ามหัวเอี๋ยนฟู่ไปเอาน้ำชีวิตได้งั้นหรือ?

ฉู่เหวินสงฟังออกได้ทันทีว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล จึงรีบถามขึ้น “ท่านพรตเฉิน เกิดอะไรขึ้น? ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน?”

เฉินซงจื่อกล่าวว่า “ผมอยู่ในจงไห่ เกิดเรื่องนิดหน่อย ผมต้องการให้ท่านให้คำตอบเรื่องผู้จัดการน้ำชีวิตของมณฑลเจียงไห่แก่ผมโดยเร็วที่สุด”

ฉู่เหวินสงกล่าว “ท่านพรตเฉิน ท่านอย่าร้อนใจไป ตอนนี้ผมกำลังพูดถึงเรื่องในจงไห่ บอกผมทีว่าท่านอยู่ที่ไหน ผมจะพาผู้จัดการของมณฑลเจียงไห่ไปพบท่านทันที!”

เดิมทีเฉินซงจื่อต้องการบอกว่าไม่จำเป็น แต่เมื่อเห็นสีหน้าเย่อหยิ่งของเอี๋ยนฟู่ก็กล่าวว่า “ผมอยู่ที่ตระกูลเล่แห่งจงไห่ นายมาเดี๋ยวนี้เลย!”

“ได้ครับ!”

เฉินซงจื่อวางสาย มองไปที่เอี๋ยนฟู่ แล้วพูดอย่างเย็นชา “เดี๋ยวอาของนายจะมาด้วยตัวเอง นายเตรียมตัวอธิบายให้เขาฟังเถอะ!”

เอี๋ยนฟู่รู้สึกกลัวอยู่บ้าง แต่เขาไม่เชื่อว่าเฉินซงจื่อจะมีความสามารถขนาดนี้จริงๆ

“เล่นละครตบตา นายคิดว่าผมจะกลัวเหรอ? ผมจะรอดูนายขายหน้า!”