แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 820

นับตั้งแต่ที่เล่หรูหั่วรู้ว่าชะตากรรมของตัวเองถูกกำหนดไว้แล้ว เป็นครั้งแรกที่ความคิดปกติที่เด็กสาวควรมีได้ปรากฏขึ้น

“หนุ่มในใจของฉันเป็นวีรบุรุษที่มีความสามารถล้ำเลิศ วันหนึ่งเขาจะเหยียบเมฆสายรุ้งมาแต่งงานกับฉัน”

ประโยคนี้อาจเป็นความฝันของเด็กสาววัยรุ่นทุกคน แน่นอนเล่หรูหั่วเองก็ไม่มีข้อยกเว้น

เล่หรูเฟิงหัวเราะอย่างไม่เกรงใจ ในเสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม มองไปที่เฉินโม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก “ถ้าสี่อัจฉริยะมหาบัณฑิตแห่งยานจิงพูดคำเหล่านี้ต่อหน้าผม ผมอาจจะเชื่อ แต่นายคิดว่านายเป็นใคร กล้าดียังไงถึงมาคุยโวอย่างหน้าไม่อายที่นี่!”

“สี่อัจฉริยะมหาบัณฑิตแห่งยานจิงหรือ?” เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วง อีกไม่นานผมจะไปหาพวกเขา”

เล่หรูเฟิงส่ายหัว เขาคิดว่าเฉินโม่เป็นพวกเศรษฐีใหม่ มีเงินไม่เท่าไหร่ก็คิดว่าคนที่ร่ำรวยที่สุดในโลกก็เป็นเช่นนั้น คุยกับคนประเภทนี้แค่ประโยคเดียว เล่หรูเฟิงก็ยังรู้สึกเปลืองน้ำลาย

“ไอ้หนุ่ม ผมไม่อยากพูดจาไร้สาระกับนาย หวังว่านายจะจดจำสิ่งที่ผมพูดได้ มิฉะนั้นนายจะต้องเสียใจทีหลัง”

เล่หรูเฟิงพูดจบก็หันไปมองใบหน้าที่เย็นชาของเล่หรูหั่ว แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ฉันเตือนเธอแล้ว อย่าติดต่อกับคนพวกนี้อีก ไม่เช่นนั้นคราวหน้าคนที่มาจะเป็นพ่อ ไม่ใช่ฉัน”

ความจนใจปรากฏขึ้นในแววตาของเล่หรูหั่ว เธอรู้ว่าสิ่งที่เล่หรูเฟิงพูดนั้นเป็นความจริง ถ้าพ่อที่ไร้หัวใจของเธอมาที่นี่ เขาคงจะพาเธอกลับบ้านและขังเธอไว้!

“ไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ไม่ต้องให้พวกคุณมาเป็นห่วง” เล่หรูหั่วพูดอย่างเย็นชา

“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น!” เล่หรูหั่วจ้องเขม็งใส่เฉินโม่ ชำเลืองมองกู่หลินเฟิงและคนอื่นๆ อย่างเย็นชา ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

“เชอะ ตระกูลเล่แห่งจงไห่วิเศษนักหรือไง? ถุย!” จี๋ต๋าจิ่วตูอดด่าไม่ได้

เจี่ยจวินเซี่ยถีบเขาจากทางด้านหลังแล้วขยิบตาให้เขา เพื่อบอกว่าเล่หรูหั่วยังอยู่ตรงนี้

เฉินโม่ไม่ได้อธิบาย เขาแอบคิดในใจว่าควรโทรหาเฉินซงจื่อถามความคืบหน้าของเรื่องราว

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่เล่หรูเฟิง ด้วยนิสัยของเฉินโม่ คงตบเล่หรูเฟิงตายไปนานแล้ว

ตอนนี้เฉินโม่พยายามอดทนอย่างเต็มที่ไม่ให้วู่วามลงมือ ไม่ใช้กำลังในการแก้ปัญหา ต้องเหยียบตระกูลเล่เอาไว้ใต้ฝ่าเท้าอย่างสง่าผ่าเผย ทำให้พวกเขายอมเลื่อมใสอย่างหมดใจ

เฉินโม่มองไปที่เล่หรูหั่ว ยิ้มเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “ตอนนี้อย่าเพิ่งด่วนสรุป รออีกไม่กี่วันค่อยตัดสินใจ บางทีเรื่องราวอาจจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น”

“จะมีจุดเปลี่ยนอะไรอีกหรือ? นายไม่ต้องมาปลอบโยนฉันอีกแล้ว” เล่หรูหั่วยิ้มอย่างขมขื่น ภายใต้แรงกดดันของภูเขาใหญ่สองลูกอย่างตระกูลหยุนและตระกูลเย่ จะมีจุดเปลี่ยนได้อย่างไร?

“ฟังข้าเถอะ รออีกสองสามวันค่อยคุยกัน” เฉินโม่แนะนำด้วยรอยยิ้ม