แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 829

ตระกูลเล่ ทั่วลานสว่างไสวด้วยโคมไฟสีแดง บรรยากาศเต็มไปด้วยความรื่นเริง

ห้องนอนของเล่หรูหั่ว

เล่หรูหั่วสวมชุดเจ้าสาวสีขาว นั่งนิ่งอยู่หน้ากระจก ปล่อยให้แม่หวีผมยาวอยู่ข้างหลัง

“หวีครั้งแรกขอให้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า หวีครั้งที่สองขอให้อายุยืนยาว หวีครั้งที่สามขอให้ลูกหลานเต็มบ้านเต็มเมือง.....”

ขณะที่พูด แม่ร้องไห้จนน้ำตานองหน้า

“คุณแม่ วันนี้เป็นวันมงคลของหนู คุณแม่ร้องไห้ได้อย่างไร?” เล่หรูหั่วปลอบด้วยรอยยิ้ม แต่ดวงตาที่สดใสนั้นกลับเหม่อลอย ราวกับหุ่นเชิดที่ไม่มีจิตวิญญาณ

แม่เล่หรูหั่วเช็ดน้ำตา และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ร้องไห้แล้ว ไม่ร้องไห้แล้ว หรูหั่วของแม่โตแล้ว จะแต่งงานแล้ว!”

มีรอยยิ้มที่มุมปากของเล่หรูหั่ว แต่เธอไม่พูดอะไร และรอยยิ้มนั้นเป็นเหมือนหน้ากาก

ปากบอกว่าไม่ร้องไห้แล้ว แต่แม่เล่หรูหั่วก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้อีกครั้ง ลูกสาวของตนเองจะไปรับใช้คนพิการ เธอในฐานะแม่จะไม่เสียใจได้อย่างไร?

เพียงแต่เธอก็เป็นเหยื่อของการแต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์ของตระกูลใหญ่เช่นกัน เธอรู้ชะตากรรมของการเกิดเป็นลูกสาวของตระกูลใหญ่เป็นอย่างดี เธอทำได้เพียงเฝ้ามองลูกสาวของตนเองกระโดดลงไปในกองไฟเท่านั้น

“หวีเสร็จแล้ว ดูสิว่าหรูหั่วของแม่สวยขนาดไหน!” แม่เล่หรูหั่วถอนหายใจ

เล่หรูหั่วมองสาวสวยในกระจกที่เหมือนนางฟ้าที่เดินออกมาจากภาพวาด แล้วรอยยิ้มแปลก ๆ ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“ใช่ เป็นใบหน้าที่สวยจริงๆ ถ้าทำลายใบหน้านี้ แล้วจะได้รับอิสรภาพใช่ไหม?”

เป็นความคิดที่น่าสะพรึงกลัว!

แต่ถ้าทำลายใบหน้านี้แล้ว สามารถได้รับอิสรภาพจริงๆ เล่หรูหั่วจะไม่ลังเลใจแม้แต่น้อย

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก

เล่ชิงชางถอนหายใจด้วยความจำใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

แต่เพื่อตระกูลแล้ว เขาทำได้เพียงเสียสละเล่หรูหั่วเท่านั้น

“เอาล่ะ หรูหั่วแค่แต่งงานเท่านั้น ใช่ว่าต่อไปจะไม่สามารถกลับมาได้อีก ถึงแม้ว่าขาทั้งคู่ของหยุนเทียนหลิงจะหัก แต่ด้วยความแข็งแกร่งและสถานะของตระกูลหยุนแล้ว มันไม่ถึงกับทำให้ลูกสาวของพวกเราอับอายขายหน้าหรอก” เล่ชิงชางปลอบใจตัวเอง

“ใกล้ถึงเวลาแล้ว ไปกันเถอะ!”

เล่หรูหั่วยืนขึ้น ปล่อยให้ชุดขาวราวหิมะพลิ้วไหวอยู่บนพื้น เดินไปอยู่ตรงหน้าเล่ชิงชางด้วยรอยยิ้มที่หัวใจแหลกสลาย

“บางครั้งหนูคิดว่าถ้าพวกเราเป็นแค่ตระกูลธรรมดามันจะดีแค่ไหน! ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไม่มีกลอุบายมากมาย และไม่มีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นมากมาย”

“หนูสามารถทำในสิ่งที่อยากทำ และมีความสุขเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ ไม่ต้องคำนึงถึงกฎของตระกูล ไม่ต้องคำนึงถึงเกียรติของตระกูล และใช้ชีวิตอย่างอิสระ....”

เสียงร้องไห้ของแม่เล่ดังยิ่งขึ้น