แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 83

หลังจากที่เฉินโม่ออกมาจากตระกูลจินแล้ว ก็ตรงกลับไปยังบ้านเช่าในชุมชนเมือง เลย

อานเข่อเยว่โทรศัพท์ไปหาเฉินโม่ เพื่อสอบถามถึงความปลอดภัยของเฉินโม่ ซึ่งเฉินโม่เองรู้ว่าเธอนั้นไม่ได้เป็นกังวลในตัวเขาหรอก จึงได้พูดตอบอย่างขอไปที แล้วก็วางสายโทรศัพท์ลง

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เฉินโม่ตกใจก็คือ คิดไม่ถึงว่ามู่หรงยานเอ๋อร์จะขอเบอร์โทรศัพท์ของเขาจากอานเข่อเยว่ แล้วก็โทรมาหาเขาเพื่อสอบถามความปลอดภัย

เฉินโม่รู้ดีว่าพวกคนกลุ่มนั้น เกรงว่าจะมีเพียงแค่มู่หรงยานเอ๋อร์ สาวน้อยที่นิสัยดีงามคนนี้เท่านั้น ที่จะเป็นกังวลถึงความปลอดภัยของเขาเองอย่างแท้จริง

เฉินโม่พูดอย่างยิ้มแย้มกับมู่หรงยานเอ๋อร์ว่าตัวเขาเองไม่เป็นไร เพื่อให้มู่หรงยานเอ๋อร์วางใจลง จากนั้นก็วางสายโทรศัพท์

จากคำพูดของมู่หรงยานเอ๋อร์ ทำให้เฉินโม่ได้ทราบว่า หลังจากที่พวกคนเหล่านี้กลับไปแล้ว ก็ได้แยกย้ายกันไป ส่วนหยางเชี่ยนเชี่ยนแม้แต่งานเลี้ยงวันเกิดของตัวเองก็ยังไม่กล้าที่จะจัดงานต่อไป คาดว่าคงถูกฉู่เหวินสงข่มขู่จนเกิดความหวาดกลัวไปหมดแล้ว

เฉินโม่ยิ้มอย่างเฉยชา โดยที่ไม่ได้ไปสนใจต่ออีก นั่งขัดสมาธิอยู่ใจกลางของค่ายกลรวมพลังทิพย์ พร้อมกับล้วงหยิบยาเสริมจิตออกมา

"จากระดับพลังบำเพ็ญของฉันในตอนนี้ ยาเสริมจิตนี้ยังถือว่ามีประโยชน์กับฉันอยู่บ้าง แต่อย่างมากก็กินได้เพียงแค่เม็ดเดียว หากมากเกินไปก็จะไม่มีผลอะไร"

เมื่อกลืนยาเสริมจิตลงไปแล้ว เฉินโม่ก็เริ่มบำเพ็ญฝึกฝน

จนถึงช่วงเวลาพลบค่ำ เฉินโม่ก็บำเพ็ญฝึกฝนเสร็จสิ้น ฤทธิ์ของยาเสริมจิตนั้นได้ถูกเขาดูดซับไปทั้งหมดแล้ว

เฉินโม่สัมผัสรับรู้ได้ถึงพลังทิพย์ภายในร่างกาย แล้วก็แสดงท่าทางที่พึงพอใจออกมา: "ไม่เลวเลย แม้ว่าจะไม่สามารถทำให้ฉันบรรลุถึงชั้นสองแดนรวมพลังได้เลยในทันที แต่อย่างน้อยก็ลดเวลาลงไปได้สองวัน อย่างมากก็อีกแค่ห้าวันเท่านั้น ฉันก็อาจจะเข้าสู่ชั้นสองแดนรวมพลังได้แล้ว"

เฉินโม่ไม่ได้บำเพ็ญฝึกฝนต่อ โดยได้ออกไปด้านนอกเพื่อกินอาหาร แม้ว่าจะมีพลังทิพย์ประคับประคองร่างกาย แต่หากยังไม่ถึงระยะปี้กู่ ร่างกายก็ยังคงมีอาการหิวอยู่เป็นปกติ

ขณะที่ออกไปด้านนอก โทรศัพท์ของเฉินโม่ก็มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้น เฉินโม่ดูจอแสดงผลว่าใครเป็นคนโทรมา ซึ่งเป็นเบอร์โทรที่แปลกหน้า และเบอร์โทรศัพท์ระบุแหล่งที่มาว่าเป็นยานจิง

เฉินโม่ตกใจ แล้วก็รับโทรศัพท์

แต่ ไม่ว่าตระกูลเอียนจะกำลังคิดวางแผนการอะไร ในเมื่อเอียนชิงเฉิงมาถึงอู่โจวแล้ว เฉินโม่เองก็จะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้

"ตกลง บอกที่อยู่ฉันมา เดี๋ยวฉันจะไปรับ! "

......

ที่ประตูทางเข้าสถานีรถไฟความเร็วสูงอู่โจว เอียนชิงเฉิงในชุดเสื้อกันหนาวขนเป็ดสีขาว ผมยาวพลิ้วไสวอยู่กลางสายลม สวมใส่แว่นตาดำสีเงินที่หรูหรา ที่ปกปิดครึ่งของใบหน้า แต่ว่า ท่าทางที่สง่างดงาม รวมถึงร่างกายที่สูงโปร่ง ก็ยังคงทำให้ผู้คนที่เดินผ่านเอียนชิงเฉิงนั้น หันมามองเธอด้วยสายตาที่ตื่นตะลึง

เธอก็เหมือนกับบัวหิมะบนภูเขา ยอดเยี่ยมไม่เป็นรองใคร บริสุทธิ์ไร้สิ่งเปรอะเปื้อน ซึ่งไม่ว่าจะไปที่แห่งใด ก็จะกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนที่นั่นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ราวกับว่าเป็นจุดวิวทิวทัศน์ที่สวยงามอย่างที่สุด

ด้านหลังของเอียนชิงเฉิง มีสาวน้อยหน้าตาดีในชุดสีแดงที่ชื่อว่าซังซัง ซึ่งกำลังจ้องมองบริเวณโดยรอบอย่างระมัดระวัง เพื่อเตรียมรับมือกับอันตรายที่จะเกิดขึ้นในทุกเมื่อ