แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 850

กระบี่สวรรค์เป็นเหมือนกระบี่แห่งความตายที่มองไม่เห็น และเต็มไปด้วยรอยเลือด เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว สมาชิกที่สำคัญของตระกูลหยุนก็ถูกฆ่าตายไปหมด

ทุกคนต่างรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อ เฉินโม่เป็นเหมือนปีศาจที่ดุร้ายและทรงพลัง

“อย่าฆ่าพวกเรา พวกเรายอมจำนนแล้ว!” เหล่าลูกหลานและญาติที่เหลือของตระกูลหยุน ทุกคนต่างหวาดกลัวพลังของเฉินโม่ คุกเข่าอยู่บนพื้นและอ้อนวอนขอความเมตตา

เฉินโม่เหลือบมองพวกเขา และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตระกูลหยุนอยู่ภายใต้หอการค้าโม่เจีย พวกคุณยอมรับไหม?”

“ยอมรับ ยอมรับ พวกเรายอมรับ!” เมื่อเห็นท่าทางการฆ่าคนที่เด็ดขาดของเฉินโม่แล้ว เหล่าลูกหลานและญาติของตระกูลจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร?

พวกเขาไม่มีความรู้สึกเป็นเจ้าของตระกูลหยุนมากนัก เมื่อก่อนตระกูลหยุนเพียงแค่ใช้ประโยชน์จากพวกเขาเท่านั้น สำหรับพวกเขาแล้ว แค่สามารถรักษาชีวิตรอดก็เพียงพอแล้ว

เฉินโม่หันไปมองเล่หรูหั่ว

เห็นสีหน้าของเล่หรูหั่วเต็มไปด้วยความตกใจ เฉินโม่เดินไปทีละก้าว

อย่างไรก็ตาม เล่หรูหั่วเป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น แล้วเธอจะเคยเห็นการฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ได้อย่างไร?

เมื่อเห็นเฉินโม่เดินเข้ามา เล่หรูหั่วถอยหลังไปสองสามก้าวตามสัญชาตญาณ

เฉินโม่หยุดเล็กน้อย ขมวดคิ้วแล้วมองเธอ “เธอกลัวผมเหรอ?” เฉินโม่ถามเบา ๆ น้ำเสียงมีความอ้างว้างเล็กน้อย

เล่หรูหั่วไม่รู้จะตอบอย่างไร เฉินโม่ฆ่าสมาชิกมากมายของตระกูลหยุนเพื่อเธอ เธอควรจะขอบคุณเฉินโม่ แต่เมื่อเธอเห็นเฉินโม่ฆ่าคนอย่างเลือดเย็น เล่หรูหั่วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวเล็กน้อย

“ฉัน.......รู้สึกไม่ชินเล็กน้อย” เล่หรูหั่วพยายามฝืนยิ้ม เพียงแต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่เต็มใจ

เฉินโม่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เธอไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ เธอก็คือคุณ เธอไม่จำเป็นต้องฝืนตนเองเพื่อคนอื่น”

เมื่อเห็นรอยยิ้มของเฉินโม่แล้ว เล่หรูหั่วรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย “ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่นายทำเพื่อฉัน!”

“เธอไม่จำเป็นต้องเกรงใจ นี่คือสิ่งที่ผมติดค้างเธอ!” สายตาของเฉินโม่ลึกซึ้ง มีบางอย่างที่เล่หรูหั่วไม่เข้าใจกำลังเคลื่อนไหวอยู่

“ค่ะ?” เล่หรูหั่วขมวดคิ้ว แล้วมองเฉินโม่ด้วยความสงสัย

“ทำไมนายถึงทำเช่นนั้น?” เล่หรูหั่วรู้สึกสงสัยมาก เฉินโม่กับเธอไม่รู้จักกัน กระทั่งคุ้นเคยน้อยกว่าเธอกับหยุนเทียนหลิงเสียอีก แล้วทำไมเฉินโม่ถึงได้พยายามช่วยเหลือเธอ?

กระทั่งไม่ลังเลที่จะเป็นศัตรูกับตระกูลหยุนแม้แต่น้อย และฆ่าสมาชิกของตระกูลหยุนไปมากมาย

เฉินโม่ยิ้มบาง ๆ “ผมเคยบอกแล้วว่านี่คือสิ่งที่ผมติดค้างเธอ ชาตินี้ ผมจะค่อย ๆ คืนให้เธอ!”

“ติดค้างฉันเหรอ?” เมื่อเล่หรูหั่วมั่นใจว่าตนเองฟังไม่ผิด เพราะเฉินโม่พูดประโยคนี้ซ้ำเป็นครั้งที่สองแล้ว

“ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนพวกเราไม่เคยรู้จักกัน และนายก็ไม่ได้ติดค้างฉันอะไร?” เล่หรูหั่วกล่าวอย่างหนักแน่น

เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อย “เมื่อก่อนที่เธอพูดถึง มันนานแค่ไหน?”

เล่หรูหั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ตั้งแต่ฉันเกิดจนถึงตอนนี้”

น่าจะนานพอแล้ว! มาคอยดูว่าเขาจะพูดอะไรได้?