แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 909

เมื่อเข้าไปในมหาวิทยาลัย ก็จะเห็นแผนกต้อนรับของงานประชุมแลกเปลี่ยน

ศาสตราจารย์เสิ่นเดินไปพร้อมกับเฉินโม่และพรรคพวกของเขา

“มหาวิทยาลัยหัวหนาน มาที่งานประชุมแลกเปลี่ยนวิทยาศาสตร์ชีวภาพนี้” ศาสตราจารย์เสิ่นพูดเบาๆ

นักศึกษาสองคนที่รับผิดชอบแผนกต้อนรับที่อยู่ด้านหลังโต๊ะเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไปยังฝูงชน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้แสดงอะไรออกมา แต่พวกเขาก็ตระหนักดีว่า สายตาของทั้งสองคนนั้นดูถูกเหยียดหยาม

“ลงทะเบียนก่อน” หนึ่งในนั้นพูดอย่างไร้ความรู้สึก

ศาสตราจารย์เสิ่นหยิบปากกาขึ้นมาและเขียนชื่อมหาวิทยาลัยหัวหนาน ลงในสมุดทะเบียน

“เดินตรงไปตามถนนเส้นนี้ สุดทางจะเป็นห้องรับแขก” นักศึกษาคนนั้นพูด

“ขอบคุณ!” ศาสตราจารย์เสิ่นพูดอย่างสุภาพ โดยนำเฉินโม่และคนอื่นๆเดินไปในทิศทางที่นักศึกษาชี้แนะ

ระหว่างทางมีป้ายบอกทาง สุดถนนจะเป็นโรงยิม ซึ่งเป็นห้องรับรองชั่วคราว

เข้ามาในห้องรับรอง ข้างในมีคนอยู่เยอะมาก

หน้าประตูมีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชิงหัวรับผิดชอบแผนกต้อนรับ โดยชี้ตำแหน่งของศาสตราจารย์เสิ่นและคนอื่นๆ

ศาสตราจารย์เสิ่นได้พาเฉินโม่และพรรคพวก ไปค้นหาโต๊ะที่มีป้ายของมหาวิทยาลัยหัวหนานและนั่งลง

“พวกนายรออยู่ที่นี่ ฉันจะไปดูว่ายังมีขั้นตอนอะไรต้องทำอีก” ศาสตราจารย์เสิ่นพูดกับทุกคน

“ครับ”

เฉินโม่และคนอื่นๆพยักหน้า และมองดูศาสตราจารย์เสิ่นเดินจากไป

“ความสามารถของมหาวิทยาลัยหัวหนาน ยังดีไม่พอ!” หวางเฉิงถอนหายใจ

ทุกคนผลักเปลี่ยนกันพูด ใบหน้าของพวกเขาเคร่งเครียด ท้ายที่สุด พวกเขาก้มหน้าหมดอาลัยตายอยาก การต่อสู้ยังไม่เริ่มต้น พวกเขาก็ยอมแพ้แล้ว

ทันใดนั้นจางอี้ก็ยิ้มเยาะ และพูดว่า “ยิ่งไปกว่านั้นงานประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้ ศาสตราจารย์เสิ่นยังทำหน้าที่เป็นตัวสำรอง และบางทีอาจจะไม่เข้าร่วมเลย พวกเราก็รอขายขี้หน้าเลย!”

ชั่วขณะนักศึกษาทั้งหกคนก็มองไปที่เฉินโม่ และพบว่าเฉินโม่กำลังเอนนอนอยู่บนเก้าอี้และผล็อยหลับไป

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินโม่ได้เข้าร่วมงานประชุมแลกเปลี่ยน และเขาไม่รู้จักใครเลย และเขาก็ไม่สนใจที่จะฟังคนสองสามคนบ่นกันเอง ดังนั้นเขาจึงเอนตัวนอนบนเก้าอี้แล้วหลับตาเพื่อพักผ่อน .

สีหน้าของจางซินเหมิงเปลี่ยนไป และเขาก็อดไม่ได้ที่จะทำเสียงอย่างเย็นชา “ไม่รู้ว่าศาสตราจารย์เสิ่นไปชอบอะไรในตัวเขา ถึงกับมอบหมายให้เขาเข้าร่วมงานประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้แทนตัวเอง กับคนแบบนี้ มาที่นี่เพื่อทำให้มหาวิทยาลัยหัวหนานอับอายขายหน้าเท่านั้น!”

หวางเฉิงยังยิ้มเย้ยหยัน “นั่นสินะ ได้ยินมาว่าเป็นเพราะเขา ศาสตราจารย์เสิ่นเกือบจะล้มเลิกการมางานประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้ด้วย”