แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 967

“นายจะทำอะไร” ผู้อาวุโสคนนั้นตวาดอย่างโมโห ขณะที่กำลังจะโจมตีกลับ แต่พบว่าการโจมตีของเฉินโม่เปลี่ยนทิศทาง โจมตีไปยังพื้นดินว่างเปล่าด้านหลังเขา

พลั่ก!

เสียงดังสนั่น พื้นดินว่างเปล่าตรงนั้น โดนหมัดเฉินโม่กระแทกจนเป็นหลุมใหญ่

ขณะที่ทุกคนกำลังสงสัย จู่ๆ ได้ยินเสียงประหลาดดังขึ้น

หลังจากนั้นสัตว์ประหลาดยาวประมาณหกเมตรกว่า โผล่ขึ้นมาจากใต้ดิน ปรากฏต่อสายตาทุกคน

นั่นเป็นสัตว์ประหลาดตัวใหญ่สี่ขา มีหางยาว ขนยาวสีเทาทั้งตัว ไม่ต่างจากหนูตัวใหญ่สักเท่าไร

ข้างปากของสัตว์ประหลาดตัวนั้น ยังมีรอยเลือดหลงเหลืออยู่

“นี่คืออะไร!”

พวกนักบู๊ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พวกเขาไม่เคยเห็นสิ่งนี้ที่โลกภายนอก

“เหมือนหนูขนาดใหญ่ยักษ์!”

“ใช่ เป็นหนูยักษ์ น่าสะอิดสะเอียนจริงๆ!” มีนักบู๊หญิงเผยสีหน้าสะอิดสะเอียนออกมา

เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนอดกลั้นความสะอิดสะเอียนเอาไว้ เหาะมาข้างเฉินโม่แล้วถามว่า “นี่มันสัตว์ประหลาดอะไร”

เฉินโม่มองสัตว์ประหลาดที่แยกเขี้ยวใส่เขาไม่หยุด แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “นั่นเป็นหนู ได้รับการหล่อเลี้ยงของชี่ทิพย์ที่นี่ วิวัฒนาการเป็นสัตว์อสูร!”

“สัตว์อสูรเหรอ” เหมือนเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรก ดูงุนงงเล็กน้อย

“ก็คือปีศาจที่คนพูดกันนั่นแหละ” เฉินโม่อธิบาย

“ปีศาจ!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนพูดอย่างตกใจ มองหนูยักษ์น่าสะอิดสะเอียนตัวนั้น สีหน้าซีดเล็กน้อย

“ฉันจะฆ่ามัน แก้แค้นให้ศิษย์พี่!” ชายหนุ่มคนนั้นมองหนูยักษ์ข้างหน้า ตวาดออกมาด้วยสีหน้าโมโห

“อย่าวู่วาม นายสู้มันไม่ได้!” อาจารย์ของชายหนุ่มดึงชายหนุ่มเอาไว้ ไม่ให้เขาไปตาย

หนูที่กลายเป็นสัตว์อสูร ไม่ใช่หนูธรรมดาอีกต่อไปแล้ว ต้องรู้ว่าในโลกบำเพ็ญเซียน สัตว์อสูรระดับต่ำที่สุด ก็มีพละกำลังแดนยาทองแล้ว

แม้สัตว์อสูรบนดาวไอกา ไม่สามารถเติบโตได้ถึงขั้นนั้น แต่ก็ดูถูกพละกำลังไม่ได้เลย

“ขวางมันไว้!” ผู้อาวุโสของนักบู๊พวกนั้น รีบตะโกนออกมาอย่างตระหนก

แต่ความเร็วของสัตว์อสูร มีความได้เปรียบโดยธรรมชาติ ซึ่งมนุษย์เทียบไม่ติดเลย

เห็นว่านักบู๊อายุน้อยไม่กี่คนนี้ กำลังจะตายคาปากสัตว์อสูรตัวนี้ จู่ๆ ตัวของเฉินโม่หายไปจากที่เดิม

พลั่ก!

เฉินโม่ขวางอยู่ข้างหน้านักบู๊พวกนี้ ซัดหมัดใส่สัตว์อสูร

ตัวขนาดใหญ่ของสัตว์อสูร โดนแรงสะเทือนของหมัดเฉินโม่จนถอยหลังไป ส่วนเฉินโม่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

“ขอบคุณ!” นักบู๊ที่รอดมาได้อย่างหวุดหวิด มีสีหน้าซาบซึ้งต่อเฉินโม่ ใบหน้าคือความโชคดีที่รอดจากเคราะห์กรรม

“ฆ่า!” ผู้อาวุโสของนักบู๊มีกี่คนนั้นแผดเสียงโมโหออกมา พุ่งเข้าไปโจมตีสัตว์อสูร

ในที่นี้ มียอดฝีมือระดับปรมาจารย์ไม่น้อย ปรมาจารย์แดนมองขวัญก็มีอยู่สองสามคน แม้สัตว์อสูรตัวนี้หนังเหนียว ก็รับมือคนจำนวนมากไม่ได้