แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 167

หลี่ถิงเซิ่ง "..."

นอกจากฟัวกราส์ เขาแทบจะไม่กินเครื่องในสัตว์เลย

เมื่อได้ยินสวี่รั่วฉิงสั่งเมนูอาหารกับเถ้าแก่ เดิมเขาที่เข้าก็ขมวดคิ้วไม่มีวี่แววที่จะคลายออกเลย

สวี่รั่วฉิงพูดต่อว่า "ยังมีเนื้อแกะ 20 ไม้ เห็ดหอม 10 ไม้ เบียร์หนึ่งขวด..."

ขณะที่เธอกำลังพูดอยู่ จู่ๆเธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และเงยหน้าขึ้นมอง ลี่ถิงเซิ่งที่สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก “ประธานลี่ คุณกินเครื่องในได้ไหม? ถ้ากินไม่ได้ ฉันจะสั่งอย่างอื่นอีก"

หลี่ถิงเซิ่งขมวดคิ้วและมองอาจารย์ที่ร้านบาร์บีคิวย่างจานที่แขกสั่งโดยใช้เตาถ่าน โรครักความสะอาดทำให้เขาไม่ได้ยินคำถามของสวี่รั่วฉิงด้วยซ้ำ

สวี่รั่วฉิงเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของเขาโดยไม่รู้ตัว “ประธานลี่?”

จากนั้นลี่ถิงเซิ่งถึงจะได้สติอย่างช้าๆ เขากำลังคิดที่จะพูดอะไร ก็ได้ยินผู้หญิงถอนหายใจ แล้วสั่งเมนูบาร์บีคิวตามปกติ

เธอถือแก้วในมือซ้าย และในมือขวาถือขวดเบียร์สดหนึ่งขวด แล้ววางลงบนโต๊ะ

หลังจากเปิดด้วยไขควงอย่างชำนาญ เทเต็มแก้ว

สวี่รั่วฉิงดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "ประธานลี่ คุณกินบาร์บีคิวต้องการดื่มเบียร์สดไหม? แต่คุณคงดื่มไม่ชินที่จะดื่มเบียร์สดแบบนี้มั้ง..."

ลี่ถิงเซิ่งยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย "อ๋อ? เวลานี้ถึงรู้ว่าผมจะไม่มากินข้าวในที่แบบนี้?”

เขามองไปที่ผู้หญิงที่หัวเราะคิกๆ จากนั้นก้มศีรษะดื่มเบียร์สดอึกใหญ่

คิ้วของลี่ถิงเซิ่งที่เพิ่งคลายก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง เขากำลังเตรียมตัวจะหยุด ในเมื่อชื่อเสียงการดื่มเบียร์ก็ไม่ได้ดีมาก ถ้าหากให้เธอดื่มตามความพอใจ สุดท้ายเกรงว่าเขาก็ต้องให้คนพาไปส่งบ้าน

“ลืมไปเลยว่าประธานลี่จะไม่มาทานอาหารในสถานที่แบบนี้” สวี่รั่วฉิงจิบเบียร์สดเย็นๆหนึ่งอึก และรู้สึกสดชื่นทั่วร่างกายของเธอ เธอพูดด้วยน้ำเสียงบริสุทธิ์ “บรรดาชนชั้นสูงในย่านการเงิน ก็จะมาที่นี่หลังเลิกงาน ก็มาลิ้มรสอาหารดีๆที่นี่ มาเข้าในตลาดของชาวบ้านดูก็ไม่เลวนะ"

แป๊บเดียวสวี่รั่วฉิงก็ดื่มเบียร์สดหนึ่งแก้วลงในท้องหมดอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงเทอีกแก้วหนึ่ง

ลมยามเย็นพัดมา และผมข้างหูหญิงสาวก็ถูกพัดยุ่งเหยิง

บนแก้มสีขาวค่อยๆถูกย้อมแดงด้วยแสงสาดส่องลงมา

เธอยกแก้วขึ้น มองไปยังชายหน้าบึ้งไม่กินอาหารบนโลกมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าเธอ ความโค้งของริมฝีปากของเธอสูงขึ้นและสูงขึ้น "คุณดูขัดแย้งกับสถานที่นี้ แต่จริงๆนั่งอยู่ตรงนี้ ก็ไม่มีใครสังเกตเห็นคุณหรอก"

สวี่รั่วฉิงดื่มอีกอึก เลียริมฝีปากของเธอโดยไม่รู้ตัว

ลี่ถิงเซิ่ง "..."

นี่คือดื่มจนเมาอีกแล้ว?

สวี่รั่วฉิงดูเหมือนจะเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ "ยังไม่เมานะ กลับไปยังต้องไปดูเอกสารกองนั้น"

พูดถึงตรงนี้ เสียงของสวี่รั่วฉิงก็ดูไม่มีความสุขขึ้นมาเล็กน้อย

เธอถอนหายใจ ค่อยๆมองลี่ถิงเซิ่ง และกระซิบเบาๆและบ่นนิดๆว่า "ประธานลี่ ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นนักปรุงน้ำหอมที่หลายคนต้องการ แต่คุณไม่สามารถปฏิบัติกับฉันในฐานะเสมียนนะ? เอกสารมากมายขนาดนั้นฉันดูจนหัวโตแล้ว ไม่รู้จริงๆว่าหลี่อานจำได้ยังไง ยังไงก็ตามครั้งนี้พวกเราต้องตกลงให้ดี ถ้าฉันจำมันทั้งหมดได้และไม่ได้ทำให้งานท่านล่าช้า ก็ควรขึ้นเงินเดือนให้ฉัน”

สวี่รั่วฉิงพูด วางแก้วเบียร์ในมือลง ดวงตาที่โปร่งแสงและกรึ่มๆเล็กน้อยจ้องมองลี่ถิงเซิ่งไม่ขยับ

เมื่อเขาไม่ตอบ เธอก็เอาแต่จ้องเขม็ง

ลี่ถิงเซิ่งปวดศีรษะจนต้องนวดระหว่างหัวคิ้ว เดิมเอกสารพวกนั้น ก็ไม่ได้ขอร้องให้เธอจำทั้งหมด

เพียงแค่จำประเด็นหลักที่อภิปรายในฟอรั่มเศรษฐกิจทุกวันได้ก็พอ

ใครจะรู้ว่าเธอดื้อรั้น และสิ่งที่หลี่อานจำได้ เธอก็จะต้องทำได้อย่างแน่นอน

นับถือตนเองจนมาถึงขั้นนี้ ก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี

ลี่ถิงเซิ่งถอนหายใจ มองไปที่ผู้หญิงคนนั้นที่กรึ่มๆ ใบหน้ารูปไข่โทรมเล็กน้อย ริมฝีปากบางของเธอเปิดขึ้นเล็กน้อย และสุ่มถามเธอเกี่ยวกับเนื้อหาของแฟ้ม

สวี่รั่วฉิงถึงกับตอบได้

บางทีอาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ สวี่รั่วฉิงมองบนใส่เขา “ประธานลี่ คุณดูถูกฉันเกินไปหรือเปล่า ฉันบอกแล้ว ขอเพียงฉันใช้ใจจำ จะต้องจำได้แน่นอน”

"ลูกค้า บาร์บีคิวที่คุณสั่งมาครบหมดแล้ว" พนักงานเสิร์ฟบาร์บีคิวจานใหญ่มาที่โต๊ะ

ตอนแรกบอกว่ากินไม่เป็น แต่สุดท้ายกินไม่น้อยนะ แถมยังเติมอีกไม่น้อย

สวี่รั่วฉิงโบกมือเรียก และขอให้พนักงานเสิร์ฟหยิบเบียร์สดเย็นหนึ่งขวด

“ยังจะดื่ม?” ลี่ถิงเซิ่งขมวดคิ้ว

แสงสีแดงบนใบหน้าของสวี่รั่วฉิงยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ และเห็นได้ชัดว่าเธอใกล้จะเมาแล้ว

“อีกสักพักคุณยังกลับได้เหรอ?” เขาถาม

สวี่รั่วฉิงกระพริบตา โบกมือไปทางเขาอย่างงุนงง “ไม่เป็นไร ประธานลี่คุณไม่ต้องกังวล ฉันคุ้นเคยกับละแวกนี้มาก ไม่มีทางหลงทาง”

ลี่ถิงเซิ่งเงียบ

เห็นได้ชัดว่า ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเมาแล้วจริงๆ

หลังจากนั้นไม่นาน สวี่รั่วฉิงที่ยืนยันว่าตัวเองไม่เป็นไรก็ฟุบหลับไปบนโต๊ะ

ลี่ถิงเซิ่ง "..."

เขาถอนหายใจอย่างจนปัญญา ส่ายศีรษะ เรียกพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ข้างๆมาเก็บเงิน

“คุณผู้ชายทั้งหมดสองร้อยเจ็ดสิบเก้า ท่านจะจ่ายเงินสดหรือสแกนครับ”

ตลอดเวลาที่ผ่านมาลี่ถิงเซิ่งผู้ที่ไม่เคยจ่ายเงินเม้มฝีปากเป็นเส้นตรง

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ถามว่า "รูดบัตรได้ไหม?"

พนักงานเสิร์ฟ “ท่านครับอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลย พวกเราเป็นแผงเล็กๆ ไหนจะมีเครื่อง Pose”

ลี่ถิงเซิ่งกวาดสายตามองสวี่รั่วฉิงซึ่งเมาหลับไม่ตื่น เงียบไปครู่หนึ่ง และพูดกับพนักงานเสิร์ฟว่า "รอสักครู่"

ไม่กี่นาทีต่อมา หลี่อานที่อยู่เมืองข้างๆก็ได้มาจ่ายเงินให้ทั้งสองคน