แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 171

ลี่ถิงเซิ่งเดินเข้าไปในโรงรถ เขาเดินไปถึงด้านหน้าของประตูรถเบนท์ลีย์ ในขณะที่เขากำลังจะเรียกหญิงสาวให้ขึ้นรถมานั้น เขาก็ได้หันไปเห็นดวงตาที่เป็นประกายของสวี่รั่วฉิงที่กวาดตามองดูรถทุกคันที่อยู่ในโรงจอดของเขาราวกับเด็กน้อย

ลี่ถิงเซิ่ง “.....”

เขาลืมไปซะสนิทว่าสวี่รั่วฉิงนั้นแตกต่าง ไม่เหมือนกับผู้หญิงทั่วไป

สวี่รั่วฉิงนั้นหาเงินได้มาก และชอบซื้อสิ่งของฟุ่มเฟือย เห็นได้ชัดว่าเธอสนใจรถซูเปอร์คาร์มากกว่ากระเป๋าและรองเท้าพวกนั้น

ทันใดนั้นลี่ถิงเซิ่งก็รู้สึกว่า บางทีตัวเขาเองอาจดีไม่เท่ารถของเขาด้วยซ้ำ

สวี่รั่วฉิงมองดูซูเปอร์คาร์คันสีดำอย่างตื่นเต้น เสียงของเธอก็ดังขึ้นเล็กน้อย “ประธานลี่ หรือจะให้ฉันเป็นคนขับของท่านก็ได้นะคะ！”

ความหมายโดยนัยก็คือ เธอต้องการที่จะขับรถมายบัคคันนั้น

ขมับของลี่ถิงเซิ่งกระตุกเล็กน้อย นี่เธอคิดว่าเขาเป็นคนขับจริงหรือนี่？

ดวงตากลมโตของสวี่รั่วฉิงเป็นประกาย จ้องไปที่ลี่ถิงเซิ่งอย่างใกล้ชิด เธอจะไม่มองไปทางอื่นหากเขายังไม่เห็นด้วย

“ประธานลี่ อย่ากังวลไปเลย！ทักษะการขับรถของฉันคงที่มาก！เมื่อสวี่รั่วฉิงยังเห็นลี่ถิงเซิ่งไม่พูดอะไร เธอคิดว่าเขาคงคิดเหมือนชายคนอื่นๆทั่วไปที่สงสัยในทักษะการขับรถของเธอ”

ผู้ชายบางคนก็ดูถูกคนขับที่เป็นผู้หญิง

เธอได้รับรางวัลการแข่งรถมากมายในต่างประเทศ！

“เธอไม่สามารถขับรถซูเปอร์คาร์ไปที่สถานที่จัดงาน” ลี่ถิงเซิ่งกล่าวเบาๆ

ดวงตาของสวี่รั่วฉิงหรี่ตาลงทันที

ลี่ถิงเซิ่งเม้มฝีปาก อารมณ์ของเธอที่กำลังพลุ่งพล่านก็ลดลง

“อยากขับรถคันนั้นขนาดนั้นเลยเหรอ？” ลี่ถิงเซิ่งถาม

สวี่รั่วฉิงออกเสียง“อืม”ออกมา “เดิมทีก็อยากได้รถคันนี้นี่ล่ะค่ะ แต่พอดีตอนนั้นฉันทำงานยุ่งมาก พอนึกขึ้นมาได้ รถก็ถูกขายจนหมดเกลี้ยงไปแล้ว”

ทุกๆครั้งที่เธอคิดถึงว่าเป็นเพราะการทำงานที่ทำให้เธอพลาดรถไป สิ่งนั้นมันทำให้สวี่รั่วฉิงเสียใจมากจริงๆ

ดังนั้นเมื่อเห็นรถที่หายากอย่างมายบัคสีดำของลี่ถิงเซิ่ง เธอจึงอยากลองขับรถสักหน่อย

ลี่ถิงเซิ่งปิดประตู หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออก

สักพัก พ่อบ้านก็มาถึงโรงรถพร้อมกับกุญแจรถ

ลี่ถิงเซิ่งโยนกุญแจรถในมือให้กับสวี่รั่วฉิง เมื่อสวี่รั่วฉิงคว้ามาได้ ก็มองด้วยแววตาที่สับสน

นี่หมายความว่าจะให้เธอขับรถมายบัคสีดำคันนั้นงั้นเหรอ？

ลี่ถิงเซิ่งเลิดคิ้ว “ทำไมยังไม่ขึ้นรถอีก？”

สวี่รั่วฉิงยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรออกมาพร้อมกับไปนั่งที่คนขับ รัดเข็มขัดเรียบร้อย

ลี่ถิงเซิ่งเปิดประตูรถ ขาเรียวยาวนั้นก้าวเข้ามานั่งในที่นั่งข้างคนขับ

“ประธานลี่ ไม่ไปนั่งข้างหลังเหรอคะ？” สวี่รั่วฉิงถาม

ลี่ถิงเซิ่งชำเลืองมองเธอและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ที่ไหนก็เหมือนกัน เผื่อเธอมีปัญหากับระบบของรถคันนี้ ฉันก็จะได้ช่วยได้ อย่างน้อยก็ช่วยให้เราทั้งคู่รอดจากความตาย”

สวี่รั่วฉิง “....พูดอะไรที่มันน่าฟังกว่านี้ไม่ได้เหรอไงคะ？”

เมื่อสวี่รั่วฉิงบ่นเสร็จแล้ว เธอก็ได้ทำการนำรถออกจากโรงรถ หันศีรษะ พร้อมกับเคลื่อนไหวออกไปอย่างราบรื่น

จากนั้นเหยียบคันเร่งและขับออกไป

ไม่พูดคงไม่ได้ว่านี่เป็นรถที่เธอชื่นชอบเป็นอย่างมาก เธอสามารถขับรถได้อย่างผ่อนคลาย

เมื่อเธอได้จอดรถในโรงรถของสถานที่จัดงาน แต่ภายในใจของสวี่รั่วฉิงนั้นยังไม่สามารถสงบลงได้อีกนาน

ถ้าไม่ใช่ลี่ถิงเซิ่งเตือนเธอ เธอคงลืมปลดเข็มขัดนิรภัยเป็นแน่

“ทำไม ยังจะให้ฉันช่วยปลดเข็มขัดให้อีกเหรอ？”

ผู้ชายที่ลงจากรถไปแล้ว เอามือทั้งสองมากอดอกไว้ พร้อมกับมองไปที่หญิงสาวในรถที่ดูเหม่อลอย

สติของสวี่รั่วฉิงกลับมา เธอปลดเข็มขัดนิรภัย หยิบกระเป๋าและลงมาจากรถ

“ประธานลี่ จู่ๆฉันก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาน่ะค่ะ” สวี่รั่วฉิงเดินมาที่ด้านหน้าของลี่ถิงเซิ่ง ดวงตาทั้งสองคู่จ้องไปที่เขา

สวี่รั่วยีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย หล่อนพาพ่อไปที่นั่ง

หลังจากที่นั่งลงแล้ว ฝั่งตรงข้ามของพวกเขาก็คือคุณผู้ชายซู มุมปากของหล่อนเผยอขึ้นเล็กน้อย

แน่นอนว่าประธานซูนั้นมาถึงแล้ว แต่น่าเสียดายที่แอนนายังมาไม่ถึง ในใจของสวี่รั่วยีเยาะเย้ย ในสองวันที่ผ่านมา ประธานซูนั้นไม่ได้ติดต่อกับแอนนาเลย นั่นทำให้การไปเฝ้าเสียเปล่า แถมยังไม่มีภาพถ่ายเป็นหลักฐานอีกต่างหาก

ถ้าวันนี้แอนนามาก็คงจะดี

เมื่อถึงเวลา หล่อนก็สามารถบอกกับลี่ถิงเซิ่งได้ ขอเพียงแค่ให้หล่อนได้เห็นสองคนนั้นยักคิ้วหลิ่วตากันให้กัน

หล่อนไม่เชื่อว่าลี่ถิงเซิ่งจะทนได้

“รั่วยี มองอะไรอยู่เหรอ？” คุณผู้ชายสวี่อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เมื่อเห็นลูกสาวของตนกำลังจ้องไปที่คุณผู้ชายซูที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

ตระกูลซูมากันหมดแล้ว

ในอดีต ครอบครัวซูนั้นแทบจะไม่มีธุรกิจภายในประเทศเลย ทำไมวันนี้ถึงมางานอภิปรายเศรษฐกิจที่นี่กันล่ะ？

หรือว่ามีเป้าหมายที่จะขยายตลาดภายในประเทศงั้นเหรอ？

คุณผู้ชายสวี่นึกถึงข่าวที่ลูกน้องของเขารายงานว่าครอบครัวซูได้จัดหาเครื่องหอมให้แอนนา ซึ่งนั่นก็ทำให้คิ้วขมวดขึ้นมา

สวี่รั่วยีถอนสายตาของเธอและส่งยิ้มหวาน “พ่อคะ หนูไม่ได้มองอะไรสักหน่อย”

หลังจากพูดจบ หล่อนก็เชิดคางขึ้น แสดงท่าทีที่ดูเบื่อหน่าย

อีกทั้งยังไม่รู้อีกว่าลี่ถิงเซิ่งจะมาถึงเมื่อไหร่

หล่อนไม่ได้เจอเขามานานมากแล้ว

เมื่อคิดถึงลี่ถิงเซิ่ง ความเกลียดชังที่สวี่รั่วยีมีต่อสวี่รั่วฉิงก็เพิ่มพูนขึ้นมา

ครั้งนี้หล่อนคว้าโอกาสเอาไว้ได้ แน่นอนว่าจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นหนีรอดไปได้อีก！

สิบนาทีต่อมา ในสถานที่จัดงาน ผู้ำทางอุตสาหกรรมต่างๆที่พูดคุยกันอยู่นั้น ต่างพากันเงียบลงทันที ทุกสายตาจับจ้องไปที่ประตู