แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 179

มุมริมฝีปากของสวี่รั่วฉิงกระตุกเล็กน้อย

เขาพูดราวกับว่าเธอเป็นคนติดเหล้าหนักอย่างงั้นแหละ！

เธอไม่ได้ดื่มไวน์แดงสุดชีวิตขนาดนั้นซะหน่อย มันก็เหมือนกับการปรุงกลิ่นรสนั่นแหละ

แต่เมื่อเธอถูกลี่ถิงเซิ่งพากลับไปที่อพาร์ตเมนต์ในวันนั้น ภาพเรื่องราวยังคงปรากฏชัดเจน หูของสวี่รั่วฉิงตกลงเมื่อลมเย็นพัดมา ร่างกายสั่นไหวโดยไม่ตั้งใจ

โดยปกติ การนัดพบปะกันในวันนี้เป็นผู้อาวุโส ไม่ควรที่จะแต่งตัวสบายๆ ดังนั้นจึงต้องแต่งตัวให้เป็นทางการขึ้นมาหน่อย

แม้ยังเป็นฤดูร้อน แต่ลมในตอนกลางคืนก็ยังมีความเย็นอยู่บ้าง

สวี่รั่วฉิงจามออกมาอย่างไม่รู้ตัว

จากนั้นลี่ถิงเซิ่งก็ค่อยๆสังเกตเห็นว่าชุดของสวี่รั่วฉิงในวันนี้ค่อนข้างแตกต่างจากวันอื่นๆ

ไม่ใช่ว่าสวี่รั่วฉิงนั้นไม่เคยไปงานเลี้ยงอาหารค่ำกับเขา แต่การแต่งตัวในวันนี้ของเธอแตกต่างจากงานกินเลี้ยงครั้งนั้น

ผู้หญิงที่เข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำไม่แต่งกายเท่านี้มาก่อน ทำแต่หน้าที่การงานของตนเท่านั้น

ความหนาวเย็นระหว่างคนสองคน นำพามาซึ่งสัมผัสแห่งรักที่เธอไม่รู้ตัว

แต่วันนี้แตกต่างออกไป อาจเป็นเพราะคนที่ทานอาหารเย็นกับเธอเป็นคนที่เธอคุ้นเคย ดังนั้นเธอจึงแต่งตัวสบายขึ้น และชุดเล็กๆ บนร่างกายของเธอก็ไม่ได้เข้มงวดเหมือนเมื่อก่อน

ชุดดำยาวลงไปที่ต้นขาเพียงไม่กี่เซนติเมตร ด้านล่างเผยให้เห็นขาที่เรียวยาว เธอไม่เคยใส่รองเท้าส้นสูงไปที่ทำงานมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

ลี่ถิงเซิ่งมองออกไปอย่างสงบและพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า “ถ้ากลัวหนาวก็ควรใส่เสื้อผ้าให้เยอะกว่านี้หน่อย”

สวี่รั่วฉิง “？”

เธอกลัวหนาวที่ไหนกัน？ตอนนี้ก็เป็นฤดูร้อน จะให้เธอใส่เสื้อคลุมงั้นเหรอ？

อย่างที่ทุกคนรู้ เรียวขาที่เปลือยเปล่ากับชุดเดรสเล็กๆ ที่มีสายเอี๊ยม นั้นดูเหมือนจะใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นไปหน่อยในสายตาของผู้ชาย

“คุณแอน ของทั้งหมดถูกย้ายไปที่อพาร์ตเมนต์ของคุณแล้ว” พนักงานของอพาร์ตเมนต์กล่าว

เมื่อสวี่รั่วฉิงกล่าวคำขอบคุณเสร็จ เธอก็นึกถึงคำถามในรถขึ้นมาได้ “วันนี้พี่สาวคนโตของตระกูลสวี่เรียกท่านไปที่นั่นงั้นเหรอคะ？”

ถ้ามันเป็นเช่นนั้น ก็เป็นไปตามที่ซูจิ่วเอ๋อร์พูด สวี่รั่วยีจ้างคนมาแอบถ่ายรูปเธอกับลุงซู เพื่อปลุกความสงสัยของลี่ถิงเซิ่งนั่นเอง

เขาไม่ได้บอกคำตอบใดๆแก่สวี่รั่วฉิงจนเขาได้กลับไป

หลังจากกลับไปที่รถ ลี่ถิงเซิ่งหยิบโทรศัพท์ออกมา หาอีเมลอันนั้น เขาหรี่ดวงตาสีดำแคบลง

เขาส่งหมายเลขไปให้หลี่อาน ภายในครึ่งชั่วโมง หลี่อานก็พบเจ้าของหมายเลขโทรศัพท์มือถือ

“ประธานลี่ เบอร์โทรศัพท์นี้น่าจะเป็นของคุณสวี่รั่วยีครับ” หลี่อานดูอีเมลจากบริษัทคมนาคม ใบหน้ามีความอึมครึมเล็กน้อย “หล่อนน่าจะใช้การรับรองของคนอื่นมาลงทะเบียนเบอร์นี้ครับ แต่ที่ใช้บ่อยๆก็จะเป็นที่คฤหาสน์เซียวซานและที่ที่ท่าน...เคยไป”

คฤหาสน์เซียวซานเป็นทรัพย์สินของตระกูลสวี่

ลี่ถิงเซิ่งพ่นเสียงที่เย็นชาออกมา “การเคลื่อนไหวเล็กน้อยนี่มากขึ้นเรื่อยๆเลย”

สวี่รั่วยีช่วยชีวิตเขาเอาไว้ ตระกูลลี่ไม่ใช่คนเนรคุณ ดังนั้นเขาจึงยอมทนกับพฤติกรรมบางอย่างของเธอภายในขอบเขตที่เขาสามารถทนได้

แต่ดูเหมือนว่าช่วงนี้สวี่รั่วยีจะเริ่มทำอะไรเกินเลย ถึงขนาดวางกับดักไว้เพื่อรอให้เขากระโดดเข้าไป

เมื่อดูรูปในข้อความ ดูเหมือนว่าสวี่รั่วยีน่าจะส่งคนไปติดตามคุณผู้ชายซูและสวี่รั่วฉิงมานานแล้ว

ดวงตาของลี่ถิงเซิ่งจมดิ่งลง

“ประธานลี่ การเคลื่อนไหวของคุณสวี่นั้นมีบ่อยมาก ผมเกรงว่าหล่อนตั้งใจที่จะแต่งงานกับตระกูลลี่ รวมถึงเป็นคุณนายหญิง...”

หากสวี่รั่วยีต้องการจะเป็นคุณนายน้อยของตระกูลลี่ล่ะก็ ดูไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ยากอะไร

สวี่รั่วยี ：“หลังจากการอภิปรายทางเศรษฐกิจจบลง คุณผู้ชายซูจะต้องกลับไปฝรั่งเศส เป็นไปได้ไหมที่ตระกูลซูจะส่งคนมาคอยคุ้มกันแอนนาตลอด？”

คุณนายสวี่เหล่ตามองสวี่รั่วยี พูดอย่างใช้ไม่ได้ว่า “ที่ฉันสอนแกไปแกลืมแล้วหรือไง？อย่าประมาท คิดให้รอบคอบก่อนทำอะไร แกต้องหาทางให้ลี่ถิงเซิ่งมาคุยกับแกให้ได้ จากนั้นค่อยวางยาซะ แล้วค่อยมาคุยกัน รู้บ้างสิ ว่าสถานการณ์บริษัทของพ่อแกมันไม่ค่อยจะดี”

วันรุ่งขึ้น หลังจากที่คุณนายสวี่แต่งตัวเสร็จ เธอก็ออกไปจากคฤหาสน์เซียวซาน

ก่อนที่คุณนายสวี่จะออกไป เธอปฏิเสธไม่ให้คนขับและเลขาตามไปด้วย จากนั้นก็ได้ขับรถออกจากคฤหาสน์ไปเพียงลำพัง

ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เธอมาที่ร้านกาแฟ

ในร้านกาแฟไม่มีใครนอกจากบริกร

“คุณนายสวี่ มาแล้วเหรอครับ？”

คุณนายสวี่เหลือบมองบริกรและพูดอย่างเย็นชาว่า “รับเหมือนเดิมค่ะ”

บริกร ：“ครับ”

ไม่กี่นาทีต่อมา พนักงานเสิร์ฟก็นำกาแฟมอคค่าหนึ่งแก้วมาให้คุณนายสวี่ “เราได้ทำตามที่คุณสั่ง ไล่บริกรทั้งหมดไปแล้วครับ”

คุณนายสวี่พยักหน้า

เธอกำลังจิบกาแฟในร้านกาแฟ ราวกับว่ากำลังรอใครบางคนอยู่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา มีคนเข้ามาในร้านกาแฟอีกครั้ง

เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีรูปลักษณ์ที่ดูประณีต สวมแว่นตาสีทอง

เขาเดินไปหาคุณนายสวี่และนั่งลงอย่างเป็นธรรมชาติ “โทรหาฉันเวลานี้ รั่วยีมีเรื่องอะไรงั้นเหรอ？”