แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 206

สวี่อี้หานและสวี่อี้ฝานจ้องเขม็งไปที่ชุดเดรสที่สวี่รั่วฉิงสวมใส่อยู่ด้วยดวงตากลมโตเช่นเดิม

สวี่รั่วฉิงเอากระเป๋าถือวางไว้บนโต๊ะในห้องรับแขก พร้อมกับเดินเท้าเปล่าไปยังตู้เย็นแช่แข็งที่อยู่ข้างๆโทรทัศน์ พร้อมก้มตัวลงไปหยิบขวดน้ำลูกท้อแช่เย็นออกมา

เธอเปิดฝาขวดออก พร้อมกับก้มลงดื่ม อุณหภูมิในร่างกายเริ่มลดลงบ้างแล้ว

"เป็นอะไรไป? ทำไมมองแม่แบบนี้ล่ะ?" สวี่รั่วฉิงเงยหน้า มองไปที่สายตาประหลาดๆของลูกๆทั้งสองคน ในใจนึกสงสัยเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

สวี่อี้หานและสวี่อี้ฝานสบตาอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดสวี่อี้หานก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นถาม "แม่คะ ปากของแม่โดนยุงกัดมาเหรอคะ?"

สวี่รั่วฉิงหายใจออกมาแรง"พรืด" อีกนิดน้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไปก็เกือบจะพุ่งพรวดออกมา

โดนยุงกัดเหรอ…ปากของเธอคงไม่ได้โดนลี่ถิงเซิ่งจูบจนบวมหรอกใช่ไหม? สวี่รั่วฉิงรู้สึกลำบากใจ ถ้าลูกของเธอรู้ว่าเธอไปจูบกับคนอื่นมา คงจะอับอายมากแน่ๆ

แต่เธอยังคงพยายามบังคับสีหน้าให้ดูเป็นปกติดังเดิม พร้อมดื่มน้ำลูกท้อต่ออย่างพยายามคุมสติ "ฤดูร้อนยุงเยอะ คงจะโดนยุงกัดจริงๆแหละ เพราะฉะนั้นช่วงนี้พวกลูกๆก็ต้องใช้ยากันยุงฉีดด้วยนะ ป้องกันไม่ให้ยุงกัดนะ รู้ไหม? ยุงน่ะชอบเลือดของเด็กๆอย่างพวกลูกมากเลยแหละ!"

สวี่อี้หานพยักหน้าเหมือนว่าเข้าใจ พร้อมพูดอย่างน่าเอ็นดู "รู้แล้วครับ หม่ามี๊วางใจได้เลย"

แต่สายตาของสวี่อี้ฝานที่มองมาที่สวี่รั่วฉิงนั้นกลับยิ่งจ้องมองอย่างละเอียดเข้าไปอีก

เขานั้นโตกว่าสวี่อี้หานขึ้นมาหน่อย และรู้เรื่องมากกว่าสวี่อี้หานค่อนข้างมาก

ถ้าเป็นยุงจริงๆ ทำไมแม่ถึงดื่มน้ำลูกท้อได้อย่างสบายๆ? จริงๆต้องคันจนทนไม่ไหว ต้องทายาแก้คันแล้ว สวี่อี้ฝานจ้องเขม็งไปที่สวี่รั่วฉิงสักพัก จึงค่อยๆละสายตาออกแล้วกลับไปดูการ์ตูนเช่นเดิม

หรือไม่ซักไซ้แม่คงจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นแผนการที่จะทำให้หม่ามี๊กับแด๊ดดี้คืนดีกันนั้นคงจะยืดเยื้อนานออกไปอีก สวี่อี้ฝานคิดอยู่เงียบๆ

สวี่รั่วฉิงที่โดนสวี่อี้ฝานมองแบบนั้นก็แอบกลัวในใจ สวี่อี้ฝานอายุไม่มากแต่ก็ฉลาดสุดๆ สติปัญญาของเขานั้นราวกับว่าได้รับการถ่ายทอดมาจากลี่ถิงเซิ่งหมดทุกอย่าง

เธอคาดไม่ถึงว่าเมื่อครู่นั้นใจลอยจนคล้ายๆว่ารู้สึกเหมือนลี่ถิงเซิ่งกำลังมองเธออยู่

สวี่รั่วฉิงคิดถึงตรงนี้ ก็ไม่สามารถควบคุมสีหน้าของตัวเองได้อีกต่อไป เธอดื่มน้ำลูกท้อจนหมดอย่างเงียบๆ เธอก็ลุกขึ้นและไปที่ห้องนอนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าหยิบอุปกรณ์เตรียมอาบน้ำ

เมื่อมาถึงห้องน้ำ สวี่รั่วฉิงก็มองปากที่บวมเป่งของเธอในกระจก แล้วก็เงียบไปชั่วขณะ

ไม่เหมือนรอยยุงกัดแน่เหรอ?

มิน่าล่ะ สวี่อี้ฝานกับสวี่อี้หานถึงมองเธอแบบนั้น!

อำนาจความเป็นแม่ของเธอในบ้านนี้คงไม่เหลือแล้ว น่าขายหน้าจริงๆ!

หลังจากสวี่รั่วฉิงอาบน้ำเสร็จ ก็ประโคมครีมบำรุงผิวลงบนร่างกายจนทั่ว เดินไปห้องรับแขกด้วยผมหมาดๆ ดูการ์ตูนเป็นเพื่อนลูกชายทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง ก็เรียกให้พวกเขารีบเข้านอน พรุ่งนี้เธอต้องประชุมผู้ปกครอง

หลังจากพาลูกๆทั้งสองเข้านอน สวี่รั่วฉิงก็กลับมาที่ห้องนอน เธอเปิดคอมพิวเตอร์พร้อมกับเป่าผมไปด้วยพร้อมจัดการงานอยู่ครู่หนึ่ง

โทรศัพท์มือถือสีดำก็สั่นขึ้นมา เธอปล่อยเมาส์แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เห็นว่าลี่ถิงเซิ่งโทรมา เธอไม่แปลกใจแม้แต่น้อย พร้อมกับกดรับ "ประธานลี่ ดึกขนาดนี้แล้วคงไม่มีงานอะไรหรอกใช่ไหมคะ?"

น้ำเสียงหลังจากอาบน้ำของสวี่รั่วฉิงนั้นแปรเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลขึ้นมาเล็กน้อย น้ำลูกท้อที่เธอดื่มไปเมื่อตอนเย็นนั้นมีแอลกอฮอล์อยู่ นั่นยิ่งทำให้น้ำเสียงของเธอนั้นนิ่มนวลอ่อนหวานชวนฟัง

มือที่กำลังถอดเนกไทของลี่ถิงเซิ่งหยุดชะงักลง น้ำเสียงนุ่มนวลของหญิงสาวที่ลอยผ่านมาในโทรศัพท์นั้น ทำให้เขากลืนน้ำลายลงคอ และพูดด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน "ไม่มีงาน"

สวี่รั่วฉิงโดนเขาเย้าแหย่เสียแล้ว

ในโทรศัพท์นั้นนอกจากเสียงหายของลี่ถิงเซิ่งแล้ว ก็คล้ายกับว่ามีเสียงของหลี่อานด้วย "ประธานลี่ ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วค่ะ"

สวี่รั่วฉิงยิ้มออกมา "ประธานลี่ ฉันได้ยินเสียงหลี่อานแล้ว ดูเหมือนว่าพวกคุณยังมีเรื่องที่ต้องพูดคุยกันอยู่นะ?"

สวี่รั่วฉิงลืมตาอย่างยากลำบาก พร้อมควานหาโทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างเตียง หยิบขึ้นมาดู ใกล้จะสิบโมงแล้ว ก็รีบร้อนลุกขึ้นจากเตียงแล้วตรงไปยังห้องน้ำทันที

เธอใช้เวลาในห้องน้ำค่อนข้างนาน เมื่อออกมา สายตาแห่งความง่วงนั้นก็เลือนหายไปเยอะแล้ว

เมื่อถึงห้องครัว เธอเปิดตู้เย็น หลับตาลงพร้อมกับสุ่มหยิบขวดเครื่องดื่มขึ้นมา แล้วดื่มไปนิดหน่อย

ปกติสวี่รั่วฉิงมักจะทำเป็นขรึมและเย็นชา แต่เวลานี้นั้นเหลือไว้เพียงแค่ความเกียจคร้าน เธอยืนพิงตู้เย็นในห้องครัว พร้อมดื่มเครื่องดื่มอย่างตามอำเภอใจ ชุดนอนที่สวมใส่อยู่นั้นค่อนข้างบาง

เธอนั้นอยากผ่อนคลายเสียหน่อย และตอนที่กำลังตัดสินใจจะกดสั่งอาหารกลางวันมาทาน โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้นมา

สวี่รั่วฉิงก็เริ่มมีพลังเริ่มตื่นตัวขึ้นมา

วันนี้เป็นวันประชุมผู้ปกครองของลูกชายสองคน เธอรับปากแล้วว่าจะต้องไปให้ได้ ถึงแม้ว่าบริษัทจะมีงานแต่เธอก็ลาไว้แล้ว

หลังจากเห็นว่าเป็นชื่อของซูจิ่วเอ๋อร์ปรากฏขึ้น สวี่รั่วฉิงก็รู้สึกเหมือนใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มขึ้นมา

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในใจเธอนั้นรู้สึกโหวงเหวง

สวี่รั่วฉิงส่ายหน้า เอาความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นในใจโยนทิ้งออกจากหัวไป แล้วรับโทรศัพท์

ฝั่งซูจิ่วเอ๋อร์นั้นเสียงดังจอแจ สวี่รั่วฉิงได้ยินไม่ค่อยชัดเจน "รั่วฉิง เรื่องของป้าหวังฉันให้คนไปสอบถามมาให้แล้วนะ ได้ยินว่าที่อิตาลีมีนักปรุงน้ำหอมที่น่ากลัวอยู่ท่านหนึ่ง เคยเจอนักปรุงน้ำหอมระดับนานาชาติคนนั้นมาก่อน และเป็นนักปรุงน้ำหอมของป้าหวังที่พวกเราสงสัยด้วย"

เสียงลมหายใจของสวี่รั่วฉิงนั้นเริ่มไม่ค่อยสม่ำเสมอ

เธอมีลางสังหรณ์ใจบางอย่าง บางทีครั้งนี้ เธออาจจะหาเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับป้าหวังเจอ