แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 87

ฟิว....

ผมพาฟ้าครามมาเที่ยวสวนสนุกแกชวนผมเล่นเครื่องเล่นทุกอย่างที่ผู้ปกครองสามารถขึ้นไปเล่นกับลูกได้แม้ว่าผมจะไม่ชอบอะไรพวกนี้เพราะมันเลยวัยของผมมาแล้วแต่ในเมื่อลูกอยากเล่นเพื่อลูกผมก็ต้องตามใจเพราะจะให้แกเล่นคนเดียวแกก็กลัว เสียงหัวเราะของลูกทำให้คนเป็นพ่ออย่างผมต้องยิ้มตาม

"คุณลุงค๊าบผมหิวน้ำ" ฟ้าครามเงยหน้าถามผมหลังจากที่เราลงมาจากเครื่องเล่น

"ป่ะเดี๋ยวลุงอุ้มไปนะ"

"ค๊าบบบ^^" พูดจบแกก็อ้าแขนออกทันทีเพื่อให้ผมอุ้ม ผมก้มลงอุ้มลูกแล้วพาเดินไปยังโซนที่ขายอาหารเครื่องดื่ม

"อยากทานน้ำอะไรสั่งเลยครับ" ผมถามลูกเมื่อเดินมาถึงร้านขายเครื่องดื่ม

"เอาน้ำสตรอเบอร์รี่ปั่นค๊าบ" ลูกชี้ไปที่โซนขายผลไม้ปั่นซึ่งเด็กน้อยคนนักที่จะเลือกทานน้ำผลไม้ปั่นเพราะส่วนใหญ่ที่ผมเห็นเด็กๆจะชอบทานน้ำอัดลมมากกว่า หลังจากได้เครื่องดื่มแล้วผมก็พาลูกมานั่งทานที่ซุ้ม

"คุณลุงทานมั้ยค๊าบอร่อยนะ" แกยื่นแก้วน้ำสตรอเบอร์รี่มาให้ผมแต่ผมส่วยหน้าเพราะผมซื้อน้ำเปล่ามาดื่มแล้ว

"ฟ้าครามทานเถอะครับลูก" ผมตอบลูกพร้อมกับยิ้มแล้วนั่งมองดูลูกดูดน้ำสตรอเบอร์รี่ปั่นอย่างเอร็ดอร่อย ใบหน้าของแกเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อเพราะไปเล่นเครื่องเล่นมาผมรีบดึงทิชชู่มาซับหน้าให้อย่างเบามือ

"ร้อนเหรอครับเหงื่อเต็มหน้าเลย ลุงว่าเดี่ยวเรากลับกันเลยมั้ย"

"ก็ได้ค๊าบ ไว้วันหลังคณลุงพาผมมาอีกได้หรือเปล่า"

"ได้สิครับทำไมจะไม่ได้ล่ะ"

"คุณลุงพาผมมาเที่ยวลูกของคุณลุงจะไม่ว่าใช่มั้ยค๊าบ"

"??"

"ก็เมื่อคืนผมเห็นคุณลุงร้องไห้ ผมถามลุงเตอร์ว่าคุณลุงร้องไห้ทำไมลุงเตอร์บอกว่าคุณลุงคิดถึงลูก"

"........."

"ผมยังไม่เคยเห็นลูกคุณลุงเลยลูกคุณลุงไปไหนเหรอค๊าบ"

"ลูกของลุ....ง" ผมจะตอบลูกว่ายังไงดี เพราะจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้จะพูดกับลูกยังไงดีเลย 

"ฟ้าครามอยากมีพ่อมั้ยครับ" ผมตัดสินใจถามลูกออกไปตรงๆ

"ไม่ค๊าบผมไม่อยากมีพ่อแล้ว"

"ทะ..ทำไมล่ะครับ" ผมถามลูกเสียงสั่น

"ผมกลัวค๊าบ"

"กลัว?? ฟ้าครามกลัวอะไรครับไหนบอกลุงได้ไหม" 

"ผมกลัว....ผมกลัวว่าพ่อของผมจะไม่ใจดีเหมือนคุณลุงฟิว แม่เคยบอกว่าพ่อของผมมีเหตุผลที่ไม่สามารถอยู่กับเราได้แต่ผมก็รักพ่อ แต่ผมรักคุณลุงมากกว่า"

"????"

"ถ้าพ่อของผมเป็นคุณลุงก็คงจะดีแต่มันคงเป็นไปไม่ได้เพราะคุณลุงก็มีลูกของคุณลุง" เด็กน้อยหน้าเศร้าลงทันทีจนน่าสงสาร

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะครับ"

"เอ๋??" เด็กชายตัวน้อยแหงนหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาสงสัยในสิ่งที่ผมพูดออกไป

"ถ้าลุงบอกว่า.....ลุงคือพ่อแท้ๆของฟ้าครามฟ้าครามจะเชื่อไหม" ผมลุ้นคำตอบขอบลูกด้วยใจที่เต้นแรงเพราะแววตาที่แกมองผมมันเริ่มเปลี่ยนไป 

"ครับ ครับ พ่อลุกแล้วครับลูก" ผมลุกขึ้นนั่งสลัดความง่วงแล้วจับเจ้าลูกชายวางไว้บนเตียงก่อนจะลุกเข้าห้องน้ำ

"พ่อเสร็จยังค๊าบแม่รอกินมะม่วงน๊า" ผมเดินเข้าห้องน้ำมายังไม่ทันได้เปิดก๊อกน้ำล้างหน้าเลยลูกก็ตะโกนเรียกแล้ว ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดอยู่บ้านเพราะวันนี้เป็นวันหยุดไม่ต้องไปทำงาน ผมอุ้มฟ้าครามขึ้นขี่หลังแบบที่แกชอบแล้วเดินลงมาข้างล่างเพื่อไปเก็บมะม่วงให้ใบบัว ซึ่งอันที่จริงคนสวนก็มีแต่เธอไม่ใช้ครับเธอบอกว่าเกรงใจเธอก็เลยขอให้ผมไปเก็บแทนซึ่งผมก็เก็บให้ทุกวันนะนี่ก็ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วใบบัวก็ยังมีอาการแพ้ท้องอยากกินของเปรี้ยวๆอยู่เลยส่วนข้าวฟ่างเธอหายแพ้ท้องแล้วครับแต่คนที่แพ้ท้องแทนก็คือไอ้เตอร์ วันๆมันไม่ทำอะไรเอาแต่กินกับนอนแล้วผมก็ยังต้องเก็บมะม่วงเผื่อมันด้วยโดยที่มันก็คอยลำเลิกบุญคุณเรื่องที่มันทำให้ใบบัวกลับมา

"เอาลูกนั้นด้วยค่ะ ลูกนี้ด้วย" ใบบัวยืนอยู่ข้างล่างคอยชี้นิ้วสั่งส่วนผมก็อยู่บนต้นมะม่วงคอยรับคำสั่ง ครับตอนนี้ใบบัวเธอเป็นคนใช้จริงๆอย่างเต็มรูปแบบแล้วครับ ใช้ผมไงจะใครล่ะ 

"คุณฟิวเอาลูกนี้ด้วยค่ะ" และกว่าผมจะได้ลงมาจากต้นมะม่วงผมก็ดดนมดกัดไปหลายตัวแต่ไม่เป็นไรครับเพื่อเมียเพื่อลูก

"ขอบคุณนะคะ จุ๊บ จุ๊บ^^" และนี่คือรางวัลของผมครับหลังจากที่เธอได้มะม่วงสมใจเธอก็จะหอมแก้มผมเป็นรางวัลจากนั้นเราก็เดินเข้าบ้านโดยมีผมคอยถือตะกร้ามะม่วงให้ ตอนนี้ใบบัวท้องได้เกือบสามเดือนแล้วครับท้องของเธอใหญ่มากเพราะอะไรน่ะเหรอเพราะเธอท้องลูกแฝดยังไงล่ะครับ เป็นอะไรที่ผมกับใบบัวแทบไม่อยากเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง

ย้อนกลับไปเมื่อเดือนก่อนคืนนั้นผมฝันถึงนางฟ้าน้อยแต่เธอไม่ได้มาคนเดียวเธอเดินจูงมือเด็กน้อยอีกคนที่หน้าตาเหมือนกันกับเธอยังกับแกะ เธอเดินจับมือกันมาพร้อมกับเรียกผมพร้อมกัน

"ปะป๊า^^"

"ปะป๊า^^" ผมในตอนนั้นยังอยู่คิดว่าผมคงจะคิดถึงนางฟ้าน้อยมากเกินไปก็เลยฝันแบบนี้

"ปะป๊าขาหนูพาน้องมาด้วยค่ะ"

"หนูจะมาอยู่กับปะป๊ากับแม่นะคะ"

"......" ผมที่ยังอึ้งพูดไม่ออกจนกระทั่งเด็กน้อยทั้งสองเดินมาหาแล้วอ้าแขนเหมือนจะให้ผมอุ้ม

"อุ้มพวกหนูหน่อยค่ะปะป๊า" พอผมอุัมนางฟ้าน้อยทั้งสองคนขึ้นมานั่งบนตักแกก็กอดผมแน่นแล้วก็ผลัดกันหอมแก้มผมคนละข้าง

"หนูคิดถึงปะป๊านะคะคิดถึงแม่ด้วยค่า"

"อีกไม่นานเราก็จะได้เจอกันแล้วนะคะปะป๊า^^รอหนูกับพี่นะ" นั่นคือสิ่งที่ผมฝันก่อนที่เราจะไปตรวจ พอตื่นขึ้นมาผมก็จะเล่าให้ใบบัวฟังแต่กลายเป็นว่าผมตื่นขึ้นมาเห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงผมรีบถามเธอทันทีเพราะกลัวว่าเธอจะปวดท้องหรือเป็นอะไรจนเธอเล่าว่านางฟ้าน้อยมาหาเธอและมากันสองคนซึ่งมันตรงกับที่ผมฝัน และด้วยความร้อนใจผมไม่รอให้ถึงวันนัดตรวจซึ่งอีกเกือบหนึ่งอาทิตย์ผมก็เลยพาใบบัวไปโรงพยาบาลเพื่อให้คุณหมอตรวจว่าลูกผมเป็นฝาแฝดจริงไหมและผลก็ออกมาว่าใบบัวท้องลูกแฝดจริงๆจนคุณหมอยังแปลกใจว่าผมรู้ได้ยังไงว่าท้องแฝดแถมผมยังบอกกับคุณหมออีกว่าลูกของผมเป็นแฝดผู้หญิงทั้งคู่คุณหมอมองหน้าแบบไม่เชื่อเพราะอายุครรภ์ของใบบัวยังไม่สามารถดูได้ว่าเด็กเป็นเพศอะไร  พอขึ้นมานั่งบนรถเราก็กอดกันร้องไห้ด้วยความดีใจที่ในที่สุดนางฟ้าน้อยก็กลับมาแถมยังมาตั้งสองคน